ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 69

"เพียงแต่ว่า พี่อวี้สิงคะ พี่ไม่ได้ตั้งใจฟังจริงเหรอ เพลงเมื่อสักครู่พี่ไม่ได้ตั้งใจฟังอย่างละเอียด แล้วตอนที่เซี่ยเชียนเกอบรรเลงออกมา พี่จะรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าเธอบรรเลงเพลงเดียวกับฉันรึเปล่า?"

ฝู้อวี้สิงตอบกลับด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกว่า "เธอบรรเลงไม่เหมือนกับคุณหรอก"

ฉินฮวนเอ่ยถามด้วยท่าทางเขินอายว่า "ทำไมล่ะคะ?"

"เพราะว่าเธอบรรเลงได้ดีกว่าคุณ"

ใบหน้าอันเขินอายของฉินฮวนจางหายไปชั่วพริบตาเดียว

"พี่อวี้สิง พี่......"

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินฮวนแทบจะอดทนไม่ไหวอีกแล้ว

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงบรรเลงเปียโนของเซี่ยเชียนเกอลอยออกมาตรงที่ไม่ไกลนัก โน้ตเพลงนั้นไพเราะเสนาะหู ทำนองที่เธอบรรเลงออกมาเหมือนกับฉินฮวน แต่มีบางแห่งที่ไม่เหมือนกันนัก คาดว่าเซี่ยเชียนเกอคงจะปรับโน๊ตเพลงของเธอเอง

ทุกคนที่อยู่ ณ ตรงนั้นเดิมทีก็รู้สึกชื่นชมเซี่ยเชียนเกอด้วยว่าหล่อนสามารถบรรเลงโน๊ตเพลงได้เหมือนกับฉินฮวน แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะสามารถบรรเลงเพลงและปรับเนื้อเพลงไปในตัวได้ ผู้หญิงคนนี้เธอไม่น่าจะใช่คน ดูเหมือนเธอจะเป็น นางฟ้า!

เธอช่างเก่งมากเหลือเกิน

หลังจากผ่านไปประมาณสามนาที บทเพลงนั้นก็บรรเลงจบสิ้น

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั่นต่างพากันปรบมือชื่นชมจากใจ "ยอดเยี่ยมมาก!"

"สุดยอดจริงๆ!"

เมื่อสักครู่ตอนที่ฉินฮวนบรรเลงไม่มีใครปรบมือให้เธอเลย แต่พอเซี่ยเชียนเกอเป็นคนบรรเลง ทุกคนในงานกลับพากันปรบมือให้กับเธอ ไม่มีใครสักคนเดียวที่ไม่ปรบมือ

ฉินฮวนโมโหเสียจนแทบแย่ คนพวกนี้นี่ พวกเขาเดินทางมาร่วมงานวันเกิดของเธอหรือมาร่วมงานวันเกิดของเซี่ยเชียนเกอกันแน่นะ?

พวกเขาปรบมือให้ผิดคนหรือเปล่า

จะชมคนทั้งที ไม่รู้หรืออย่างไรว่าต้องชมใคร!

เสียงปรบมือยังคงดังไม่หยุด แต่ดูเหมือนเซี่ยเชียนเกอจะฟังไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น เธอก้าวเข้าไปทางฝู้อวี้สิง แล้วหยุดยืนข้างกายของเขาก่อนจะเอ่ยถามด้วยความตั้งใจว่า "ฝู้อวี้สิง เพลงเมื่อสักครู่มีอยู่ท่อนหนึ่งตรงกลางฉันเปลี่ยนโน๊ตเอง แม้ว่านี่จะไม่ใช่บทเพลงที่ฉันแต่งขึ้นมา แต่ฉันก็บรรเลงมันเพื่อคุณ คุณชอบไหมคะ?"

ฝู้อวี้สิงตอบกลับด้วยท่าทางอ่อนโยนว่า "เพียงแค่คุณเป็นคนบรรเลง ไม่ว่าเพลงไหนผมก็ชอบทั้งนั้น"

คำตอบนี้และคำตอบเมื่อครู่ที่เขาตอบฉินฮวน มันต่างกันราวกับฟ้าดิน

เซี่ยเชียนเกอฟังคำตอบของฝู้อวี้สิงจบแล้ว เธอก็พุ่งกายเข้าไปในอ้อมแขนของเขา "งั้นเดี๋ยวครั้งต่อไปฉันจะแต่งเพลงให้คุณฟังอีกดีไหมคะ"

"ดีครับ"

เมื่อเซี่ยเชียนเกอเข้าไปกอดเขา ทุกคนในที่นั่นก็พากันตกตะลึงอีกครั้ง

ใครก็ได้บอกพวกเขาทีว่าเซี่ยเชียนเกอกับฝู้อวี้สิงมีความสัมพันธ์กันอย่างไร ทำไมทั้งสองคนถึงได้สนิทชิดเชื้อกันแบบนี้

หรือว่าเซี่ยเชียนเกอจะเป็นผู้หญิงของฝู้อวี้สิง?

ฝู้อวี้สิงไม่แม้แต่จะครุ่นคิด เขาก็ได้ตอบออกไปว่า "ไม่"

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเยือกเย็นทันใด

มือของฉินฮวนกำไมโครโฟนเอาไว้แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางเก้กัง "ต่อให้พี่อวี้สิงจะไม่อยากช่วยทำให้ความฝันของฉันเป็นจริง แต่ฉันก็มีคำบางคำที่อยากจะบอกกับพี่อวี้สิงนะคะ ที่จริงแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับพี่อวี้สิง ฉันก็ถูกพี่อวี้สิงดึงดูดจนไม่อาจละสายตาได้"

"ในตอนนั้นไม่ว่าพี่อวี้สิงจะเดินไปทางไหนก็เต็มไปด้วยประกายแวววาว ส่วนตัวฉันในตอนนั้นไม่รู้จักว่านี่คือความรัก แต่ตอนนี้ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ทุกครั้งที่นึกถึงวันที่ได้เจอกับพี่อวี้สิงเป็นครั้งแรก ก็ยังคงทำให้ฉันใจเต้นรัวได้เสมอ"

"พี่อวี้สิงคะ ตอนที่ฉันรู้จักกับพี่ฉันอายุได้สิบปี และตัวพี่ในตอนนั้นอายุสิบสี่ ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบสาม เพียงชั่วพริบตาเดียวพวกเราก็รู้จักกันมาถึงสิบสามปีแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันค่อนข้างจะขี้อายจึงไม่กล้าที่จะบอกรักพี่ แต่ตอนนี้ฉันอายุตั้งยี่สิบสามปีแล้ว และมีความกล้ามากพอ"

"ดังนั้นพี่อวี้สิงคะ ในวันนี้ต่อหน้าทุกคนที่นี่ฉันจะขอสารภาพรักกับพี่ ขอบอกกับพี่ว่าฉันรักพี่มากเพียงใดและชอบพี่มากขนาดไหน"

"ฮู้ว์!"

ไม่รู้ว่าเสียงของใครกันที่เป็นคนแรกเริ่ม จากนั้นทุกคนก็พากันตะโกนขึ้นว่า "ตกลงๆๆ!"

คนที่พากันโห่ร้องนั้นน่าจะลืมเซี่ยเชียนเกอไปเสียสนิทว่าผู้หญิงตัวจริงเสียงจริงของเขายืนอยู่ตรงนี้ ทำไมคนกลุ่มนี้ถึงสนับสนุนให้มือที่สามขึ้นมาแทนที่กันล่ะ?

ฉินฮวนรู้สึกตื่นเต้น เธอพูดขึ้นด้วยท่าทางมีความหวังว่า "พี่อวี้สิงคะ เมื่อสักครู่ที่ฉันถามพี่ว่ายินดีจะทำความฝันของฉันให้สมปรารถนาหรือไม่ พี่บอกว่าไม่ ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามพี่ประโยคหนึ่งว่า พี่ยินดีจะเป็นผู้ชายของฉินฮวนหรือไม่?"

ฝู้อวี้สิงไม่แม้แต่จะชายตาไปมองดูฉินฮวน เขาตอบกลับด้วยหน้าตาและน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "ผู้หญิงของผมฝู้อวี้สิง ชีวิตนี้มีเพียงเเค่เซี่ยเชียนเกอเท่านั้น ส่วนคุณ ฉินฮวนผมไม่เคยรู้สึกชอบคุณมาก่อน ตอนนี้ไม่ชอบและในอนาคตก็จะยิ่งไม่ชอบคุณมากกว่าเดิม ฉินฮวนพอแค่นี้เถอะ อย่าทำให้ตัวเองต้องอับอายไปมากกว่านี้"

ฝู้อวี้สิงปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาดเหลือเกิน ทำให้ฉินฮวนไม่อาจก้าวลงจากเวทีนั้นได้เลย เธอกำไมโครโฟนที่อยู่ในมือของตนเองแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า ซือเฉินยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนแม้เขาจะรู้สึกโมโหมากที่ฉินฮวนสารภาพรักกับฝู้อวี้สิง แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะทำให้ฉินฮวนถูกคนอื่นหัวเราะเยาะหรือรู้สึกอับอายแม้แต่น้อย ดังนั้น......