ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 71

ฉินเยว่นังเด็กโง่ หากไม่ใช่ว่าเพราะหล่อนยังมีประโยชน์อยู่ล่ะก็ เธอคงไม่ปากยื่นปากยาวเข้าไปช่วยพูดเอาไว้หรอก หล่อนช่างเป็นคนที่ไร้ความสามารถเสียจริง ทั้งๆ ที่ตนเองเป็นเพียงแค่คนโง่เง่า ทั้งๆ ที่รู้ว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซี่ยเชียนเกอ แต่กลับยังกล้าเข้าไปเผชิญหน้าต่อสู้กับเซี่ยเชียนเกออีก

วิธีการใช้เงินเพื่อจ้างคนไปสั่งสอนเซี่ยเชียนเกอให้เป็นบทเรียน ความคิดนี้ช่างโง่เง่าอย่างไม่อาจช่วยได้ ฉินฮวนเพียงแค่นึกถึงน้องสาวของตนเอง ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจ

จนกระทั่งบัดนี้ตัวเธอเองก็สงสัยเหลือเกินว่าฉินเยว่คนนี้อาจไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของเธอ เพราะว่าน้องสาวของฉินฮวนไม่น่าจะโง่เง่าได้ขนาดนี้

......

เช้าวันต่อมา ฉินฮวนเดินทางมาที่บ้านของฝู้อวี้สิงอีกครั้งหนึ่ง

ขณะนั้นเซี่ยเชียนเกอกำลังนั่งร่วมรับประทานอาหารกับฝู้อวี้สิงอยู่ เมื่อเห็นฉินฮวนเดินทางมา เซี่ยเชียนเกอก็ได้แต่คิดในใจว่าฉินฮวนช่างว่างเสียจริง การที่ตัวเธอลาหยุดนั่นเป็นเพราะว่าเธอไม่จำเป็นต้องเรียนเนื้อหาใดเพิ่มแล้ว ทางโรงพยาบาลก็ไม่จำเป็นให้เธอไปฝึกงาน เพราะด้วยความสามารถของเธอสามารถเข้าทำงานในโรงพยาบาลเป็นแพทย์แบบเต็มตัวได้โดยไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องเนื้อหาในบทเรียนเธอก็เรียนครบหมดแล้วทุกบท เพราะฉะนั้นเธอจึงสามารถลาหยุดงานและอยู่เป็นเพื่อนกับฝู้อวี้สิงได้

แต่ฉินฮวน เธอจำได้ว่าหล่อนยังเรียนไม่จบนี่!

ดูเหมือนผลการเรียนก็แสนธรรมดา

ดังนั้นหล่อนควรที่จะไปเรียนหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ละวันมัวแต่เดินทางมาที่บ้านของเธอและฝู้อวี้สิงให้เกะกะรกหูรกตาทำไมกัน?

เซี่ยเชียนเกอมองเห็นฝู้อวี้สิงกำลังรับประทานสเต๊กเนื้อที่เย่หยิ่งทำให้เขา แต่ตัวหล่อนเองหั่นอยู่ครู่ใหญ่ก็ยังหั่นไม่เสร็จ จึงหันไปออดอ้อนฝู้อวี้สิงว่า "ฝู้อวี้สิงคะ สเต๊กเนื้อที่เย่หยิ่งทำมันแข็งจังเลย ฉันหั่นไม่ออกเลยค่ะ"

เย่หยิ่ง "......"

สเต๊กเนื้อที่เขาทำต่อให้แข็งเพียงไรจะสู้อาหารไหม้ก้นกระทะดำเป็นถ่านของคุณนายได้หรือ?

ประโยคเช่นนี้แน่นอนว่าเย่หยิ่งไม่กล้าพูดมันออกมา เขาทำได้เพียงแอบบ่นอยู่ในใจ

ฝู้อวี้สิงมองไปยังเซี่ยเชียนเกอที่ออดอ้อนซบไหล่ของเขาอยู่ จากนั้นนำสเต๊กเนื้อที่หั่นเรียบร้อยแล้วว่างไปตรงหน้าเซี่ยเชียนเกอ "คุณท่านของผมก่อนนะ"

"ได้ค่ะ"

เซี่ยเชียนเกอใช้ส้อมจิ้มไปที่เนื้อชิ้นหนึ่งแล้วชิมมัน "อืม รสชาติไม่เลว แต่ถ้าจะเทียบกับอาหารที่ฉันทำแล้วมันเทียบไม่ได้เลยล่ะค่ะ"

เย่หยิ่งอยากจะถามเซี่ยเชียนเกอเหลือเกินว่าใครกันนะที่ให้ความมั่นใจขนาดนั้นกับเธอ ให้เธอพูดประโยคแบบนั้นออกมา

เซี่ยเชียนเกอพิงไปที่บ่าของฝู้อวี้สิงแล้วกินอาหารต่อไป ทำให้ฉินฮวนที่อยู่ด้านข้างทำตัวไม่ถูกเลย แม้ว่าฝู้อวี้สิงจะปฏิเสธฉินฮวนเช่นนั้นแล้ว แต่ตัวฉินฮวนเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าฝู้อวี้สิงจะชื่นชอบคนที่เทียบอะไรไม่ได้กับเธอเลยเช่นเซี่ยเชียนเกอคนนี้

เป็นเพราะดวงตาของฝู้อวี้สิงบอดหรือไง จึงทำให้ไม่เห็นความดีของเธอ?

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เพียงแค่เซี่ยเชียนเกอกับฝู้อวี้สิงยังไม่ได้แต่งงานกัน เธอก็จะไม่มีวันยอมปล่อยฝู้อวี้สิงไปอย่างเด็ดขาด

เมื่อฉินฮวนคิดได้ดังนี้ก็เอนกายเข้าไปใกล้กับฝู้อวี้สิงแล้วพูดกับฝู้อวี้สิงด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "พี่อวี้สิงคะ ที่จริงวันนี้ที่ฉันเดินทางมา เพราะมีเรื่องบางเรื่องที่ฉันอยากจะพูดกับพี่ ไม่รู้ว่าพี่พอจะมีเวลาฟังฉันไหม?"

ฝู้อวี้สิงไม่ได้หันไปสนใจฉินฮวนเลย แต่ฉินฮวนก็ยังไม่ถอดใจแล้วพูดต่อไปว่า "พี่อวี้สิงคะ ฉันรู้ว่าการที่จู่ๆ ฉันบอกรักพี่อย่างกะทันหันแบบนั้นมันเร็วเกินไป แต่ว่าเรื่องที่ฉันพูดกับพี่เมื่อคืนนี้ เป็นสิ่งที่อยู่ในใจฉันและอยากจะพูดกับพี่มาโดยตลอด

เมื่อสามปีก่อนตอนที่พี่เกิดอุบัติเหตุขึ้น ฉันก็ตั้งใจแล้วว่าจะแต่งงานกับพี่ แต่ตัวพี่ในตอนนั้นยังไม่อยากแต่งงาน ฉันจึงไม่ได้เปิดเผยความในใจของตัวเองออกไป ตอนนี้เวลาก็ผ่านไปถึงสามปีแล้ว พี่อวี้สิงคะ พี่สามารถยอมรับเซี่ยเชียนเกอได้ แล้วทำไมพี่ถึงยอมรับฉันไม่ได้คะ?"

"เพราะคุณไม่เหมือนกับเธอ"

ในที่สุดฝู้อวี้สิงก็อ้าปากพูดออกมา แต่คำที่เขาพูดนั้นมันทำร้ายจิตใจคนฟังเหลือเกิน

ฉินฮวนไม่เข้าใจเลยว่าตัวเธอกับเซี่ยเชียนเกอต่างกันตรงไหน

"พี่อวี้สิง ฉันขอถามหน่อยได้ไหม พี่บอกกับฉันมาทีว่าฉันกับเซี่ยเชียนเกอไม่เหมือนกันตรงไหน?"

ฝู้อวี้สิงวางส้อมกับมีดในมือของตัวเองลง เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันเย็นชาว่า "ในใจของเซี่ยเชียนเกอนั้น ชีวิตของผมมีค่ายิ่งกว่าชีวิตของเธอเอง แต่ในใจของคุณ สิ่งที่คุณเห็นและให้ความสำคัญเป็นเพียงแค่ฐานะตัวตนของผมและรูปร่างหน้าตาภายนอกของผมก็เท่านั้น หากว่าวันใดวันหนึ่งมีโจรเข้ามาหวังจะเอาชีวิตผม ผมคิดว่าคุณคงจะทิ้งผมเอาไว้แล้วหนีไปอย่างไม่ไยดีน่ะสิ ฉินฮวน ผมจะขอบอกคุณเอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ได้ชอบคุณ ตอนนี้ไม่ชอบและในอนาคตก็ไม่มีวันชอบคุณด้วย"

"ต่อจากนี้ไป อย่าได้เดินทางมาหาผมอีก เพราะว่าภรรยาของผมอาจจะหึงหวงได้"

ฉินฮวนอยากจะเอ่ยถามฝู้อวี้สิงเหลือเกิน เขารู้ได้อย่างไรว่าถ้ามีใครวิ่งเข้ามาหวังฆ่าเขาแล้วเธอจะทิ้งเขาเอาไว้เพียงลำพังแล้วหนีไปอย่างนั้น?

ความรักที่เธอมีต่อเขา มากเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้

เดี๋ยวก่อนนะ ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติไป เมื่อสักครู่พี่อวี้สิงบอกกับเธอว่าเซี่ยเชียนเกอเป็นอะไรกับเขานะ? ภรรยา?

"พี่อวี้สิงคะ พี่กับเซี่ยเชียนเกอแต่งงานกันแล้วเหรอ?"

"คนสวย ทำไมถึงเอาแต่จ้องมองผมล่ะครับ ที่ใบหน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือไง"

นับตั้งแต่ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้น ฉินฮวนก็ลืมที่จะร้องไห้เลยทีเดียว

เธอเอื้อมมือไปรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของชายหนุ่มมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตน ชายหนุ่มกล่าวขึ้นว่า "ตอนที่คนสวยไม่ร้องไห้ช่างน่ามองเหลือเกิน"

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังพูด เขาก็ได้พ่นควันบุหรี่ใส่ฉินฮวน

ทว่าฉินฮวนกลับไม่ได้รังเกียจควันบุหรี่จากเขา เธอมองไปทางชายหนุ่มด้วยแววตาสงสัย "คุณเป็นใครกัน?"

"ผมเป็นคนที่จะมาช่วยคุณ"

คนที่มาช่วยเธอ?

เซี่ยเชียนเกอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "คุณจะช่วยอะไรฉัน?"

ชายหนุ่มโยนบุหรี่ในมือของตัวเองทิ้งไป เผยอรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก "ช่วยคุณให้ได้ฝู้อวี้สิงผู้เป็นที่รักกลับคืนมา"

เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดดังนั้น ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยคำถามและความระมัดระวัง "คุณเป็นใครกันแน่ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบฝู้อวี้สิง?"

"ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือ ผมสามารถช่วยให้คุณได้ตัวฝู้อวี้สิง สิ่งนี้ยังไม่เพียงพอเหรอ"

"บอกเงื่อนไขของคุณมา"

ชายหนุ่มยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า "ผมชอบคนที่ตรงไปตรงมาและเด็ดขาดเหลือเกิน คุณหนูไม่ต้องกลัวไปนะครับ ข้อเสนอของผมไม่ได้เกินเหตุเกินผลไป ผมต้องการเพียงแค่ให้เซี่ยเชียนเกอหายไปจากข้างกายฝู้อวี้สิงตลอดกาล หากว่าคุณหนูสามารถทำให้ผมได้ล่ะก็ ท้ายที่สุดแล้ว ฝู้อวี้สิงก็จะกลับไปเป็นของคุณ"

ตอนนี้เซี่ยเชียนเกอเป็นดุจดั่งสมบัติของฝู้อวี้สิง หากต้องการให้หล่อนหายไปจากข้างกายฝู้อวี้สิงคงไม่ง่ายนัก แต่เธอก็อยากจะลองดูสักครั้ง

"แล้วทำไมฉันต้องเชื่อคุณด้วย ว่าหากฉันสามารถทำให้เซี่ยเชียนเกอหายตัวไปจากข้างกายฝู้อวี้สิงได้แล้ว ฉันจะได้ตัวฝู้อวี้สิงกลับคืนมา?"

ชายหนุ่มใช้นิ้วมือเรียวยาวจับไปที่คางของฉินฮวน ยกขึ้นเล็กน้อยแล้วเอี้ยวตัวไปกระซิบข้างหูของฉินฮวนว่า "ตอนนี้นอกจากที่จะเชื่อผมแล้ว คุณมีวิธีอื่นที่จะทำให้ได้ฝู้อวี้สิงกลับคืนมาเหรอ? อีกอย่าง ในเมื่อคุณชื่นชอบฝู้อวี้สิง คุณก็คงอยากจะให้เซี่ยเชียนเกอหายไปจากข้างกายเขาไม่ใช่หรือไง ผมรู้ว่า......"