ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 72

"ผมรู้ว่าเซี่ยเชียนเกอไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ ขอเพียงแค่คุณเชื่อฟังคำที่ผมบอก แล้วผมจะช่วยคุณจัดการกับเซี่ยเชียนเกอเอง ขณะเดียวกันผมจะช่วยให้คุณได้ตัวฝู้อวี้สิงมา ซึ่งเงื่อนไขของผมนั้นล้วนมีประโยชน์ต่อคุณ คุณฉิน คุณไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธผมสินะ?"

ไออันอบอุ่นแผ่ซ่านอยู่ข้างหูของเธอ

ฉินฮวนรู้สึกแย่จึงได้ถอยหลังหนี ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงจะรู้ว่าเธอชื่นชอบฝู้อวี้สิง อีกทั้งยังรู้ว่าเธอแซ่ฉิน มองดูแล้วคนคนนี้จะเตรียมพร้อมมาอย่างดี หากว่าเธอยอมร่วมมือกับเขา จะไม่เป็นการฝากเนื้อไว้กับเสือหรือ?

แต่ชายหนุ่มคนนี้ก็พูดถูก หากว่าเธอต้องการจะได้ฝู้อวี้สิงมาครอบครองก็จำเป็นจะต้องกำจัดเซี่ยเชียนเกอทิ้งไป หากว่าทำความร่วมมือกับเขาล่ะก็ เขาไม่เพียงแต่จะช่วยเธอกำจัดเซี่ยเชียนเกอไปได้ และยังทำให้เธอได้ฝู้อวี้สิงมาครอบครองอีกด้วย

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเช่นนี้ ดูเหมือนว่าตัวเธอเองไม่มีเหตุผลใดที่ต้องปฏิเสธเขา

เพียงแต่เธอกลัวเหลือเกินว่าชายหนุ่มผู้นี้จะหลอกใช้ตัวเธอให้เป็นประโยชน์ หากว่าเธอตกลงทำความร่วมมือกับชายคนนี้แล้วเขากลับคำขึ้นมาล่ะก็ ตัวเธอคงไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยน่ะสิ

มองดูแล้วเธอต้องพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบสักหน่อย

ชายหนุ่มเห็นว่าฉินฮวนนิ่งเงียบไปดังนั้นก็ดึงมือของตนเองกลับมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเล็กน้อยว่า "ผมคิดมาตลอดว่าคุณฉินเป็นคนเฉลียวฉลาด เพื่อชายหนุ่มอันเป็นที่รักแล้วนั้นไม่ว่าเรื่องใดก็สามารถทำได้ แต่ตอนนี้มองดูแล้วผมคงจะมองคุณฉินสูงเกินไป หากว่าคุณฉินไม่ทำความร่วมมือกับผมล่ะก็ คุณก็ไปจัดการกับเซี่ยเชียนเกอด้วยตัวคุณเองเถอะ

ชายหนุ่มทิ้งประโยคนี้เอาไว้แล้วจากไป

ในใจของเซี่ยเชียนเกอรู้สึกสับสนเป็นกังวลมากกับชายหนุ่มที่กำลังเดินทางจากไป ท้ายที่สุดแล้วตอนที่ชายผู้นั้นหันหลังกลับ ฉินฮวนก็ได้เรียกเขาเอาไว้ว่า "ตกลง! ฉันจะทำความร่วมมือกับคุณ ทำให้เซี่ยเชียนเกออันท่านหายไปจากข้างกายของฝู้อวี้สิงตลอดกาล!"

ชายหนุ่มเผยอริมฝีปากขึ้นยิ้ม จากนั้นยื่นมือออกไปจับมือกับฉินฮวน

"ถ้าอย่างนั้น ขอให้ความร่วมมือราบรื่น"

......

หลังจากที่ฉินฮวนเดินออกไปได้ไม่นาน เซี่ยเชียนเกอก็ได้รับสายจากผู้กำกับสั่งให้เธอเดินทางไปถ่ายแบบโปรโมทละคร

'ยอดนำนิติเวช' กำลังจะเริ่มถ่ายทำเร็วๆ นี้ เว็บไซต์ทางการได้ทำการเผยแพร่ตัวละครต่างๆ แล้วก่อนหน้า เหลือเพียงแค่พระเอกและนางเอกเท่านั้นที่ยังไม่ได้บอกว่าเป็นใคร กล่าวเพียงว่าพระเอกเป็นนักแสดงชายดีเด่น สองวันก่อนเขากำลังทำเข้าร่วมกิจกรรมอยู่ที่ต่างประเทศจึงไม่อาจเดินทางกลับมาได้ ตอนนี้พระเอกกลับมาจากการรับรางวัลที่ต่างประเทศแล้ว บังเอิญที่วันนี้ตัวเขาเองก็พอจะมีเวลาว่าง ดังนั้นผู้กำกับจึงได้โทรศัพท์หาเซี่ยเชียนเกอให้เธอไปถ่ายโปสเตอร์โปรโมทละคร

เซี่ยเชียนเกอได้เซ็นสัญญากับผู้กำกับเอาไว้แล้ว ไม่ว่าเขาต้องการให้เธอทำอะไร เธอก็จำเป็นจะต้องให้ความร่วมมือ อย่างเช่นการถ่ายโฆษณาในครั้งนี้

แม้ว่าเซี่ยเชียนเกอจะไม่อยากจากฝู้อวี้สิงไปไกล แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ทิ้งฝู้อวี้สิงไว้แล้วเดินทางไปยังสตูดิโอ

ตอนที่เซี่ยเชียนเกอเดินทางมาถึง พระเอกของเรื่องนี้ได้เริ่มแต่งหน้าแต่งตัวและเตรียมถ่ายแล้ว เซี่ยเชียนเกอไม่รู้จักพระเอกที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ แต่ดูเหมือนว่าค่อนข้างจะคุ้นหน้าและเป็นนักแสดงชายดีเด่นที่อายุน้อยมากจริงๆ เหมือนจะชื่อว่าจี้โป๋เหลียง

รูปร่างหน้าตาหล่อเหลามากทีเดียว

เมื่อเซี่ยเชียนเกอเดินทางมาถึง ผู้กำกับก็ได้สั่งให้ช่างแต่งหน้าทำการแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก่เธอ เซี่ยเชียนเกอนั่งอยู่ข้างๆ จี้โป๋เหลียง ด้วยท่าทางสงบ แล้วปล่อยให้ช่างแต่งหน้าทำการละเลงเครื่องสำอางบนใบหน้า

ผู้จัดการของจี้โป๋เหลียงที่อยู่ข้างกายเธอ เหลือบไปมองเซี่ยเชียนเกอด้วยท่าทางดูถูก

"ทำไมผู้กำกับคนนี้ ถึงชอบเลือกนางเอกที่หน้าตาดูดีแต่รูปร่างเหมือนแจกันดอกไม้กันนะ"

คำว่าแจกันดอกไม้กำลังพูดถึงเธอเหรอ?

ร่างกายอ้วนท้วมของผู้จัดการส่วนตัวพุ่งเป้าไปที่เซี่ยเชียนเกอ แต่เซี่ยเชียนเกอรีบหลบหลีกอย่างว่องไว เธอยิ้มแล้วพูดว่า "คำพูดของฉันเมื่อสักครู่ไม่ได้หลอกด่าใคร ฉันด่าคุณตรงๆ นี่แหละ พี่เฉินใช่ไหม ถึงอย่างไร จี้โป๋เหลียง ก็เป็นถึงนักแสดงดีเด่น

แม้ว่าตัวคุณเองจะทั้งอ้วนทั้งน่าเกลียดก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ปากอันเหม็นเน่าของคุณเป็นปัญหาใหญ่มาก เพราะผู้จัดการเช่นคุณก็เปรียบเสมือนกับหน้าตาของจี้โป๋เหลียง ในอนาคตถ้าคุณยังพูดจาไม่รู้จักคิดแบบนี้อีกล่ะก็ คนที่จะสูญเสียแน่นอนว่าคงเป็นจี้โป๋เหลียง ดังนั้นฉันก็เพียงแค่เอ่ยเตือนคุณด้วยความหวังดีเท่านั้น ในอนาคตคุณลองไปทำบุญทำทานอุทิศส่วนกุศลให้ปากของคุณ บ้างจะดีมากนะคะ!"

"แก!"

เซี่ยเชียนเกอยิ้มขึ้นอย่างอ่อนหวาน เธอเอื้อมมือไปรับลิปสติกจากช่างแต่งหน้าแล้วทาให้แก่ตนเอง ก่อนจะโยนลิปสติกแท่งนั้นไปให้ช่างแต่งหน้าแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตน

ท่าทางอันไม่สนใจไยดีและไม่กลัวว่าจะสร้างปัญหาขึ้น ทำให้ผู้กำกับซึ่งยืนอยู่ด้านข้างกล่าวออกมาด้วยท่าทางเหลือเชื่อว่า "คนหนุ่มสาวตอนนี้ช่างไม่เกรงกลัวอะไรจริงๆ แต่ฉันชอบนิสัยและบุคลิกของเซี่ยเชียนเกอเหลือเกิน เท่มาก!"

หลังจากนั้นห้านาที เซี่ยเชียนเกอก็เปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำแล้วเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด เธอสวมกางเกงยีนส์และรองเท้าหนัง ขาเรียวยาวของเธอประกอบกับรองเท้าหนังดำคู่นั้นที่ยาวขึ้นมาถึงน่อง มองไปแล้วช่างเท่มากจริงๆ แววตาของเธอแหลมคมเป็นประกาย ลิปสติกที่ทาอยู่บนริมฝีปากของเธอทำให้เธอดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกเล็กน้อย

ที่สำคัญก็คือแววตาของเธอเป็นประกายแหลมคม บุคลิกเหมือนกับตัวละครเอกที่เขียนไว้ในบทละครอย่างไรอย่างนั้น

เซี่ยเชียนเกอเข้าไปที่สตูดิโอและปล่อยให้ช่างถ่ายภาพทำการจัดท่าทางของเธอ

จี้โป๋เหลียงทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา เขามองไปทางเซี่ยเชียนเกอที่กำลังโพสต์ท่าถ่ายรูปอยู่จากนั้นก็ต้องตกตะลึง ผู้กำกับแน่ใจเหรอว่าผู้หญิงที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดินคนนี้เป็นดาราใหม่? เขามองไปแล้วไม่เหมือนสักนิด

จี้โป๋เหลียง จัดการกับเนกไทของตนเองก่อนจะเดินตรงไปข้างกายของเซี่ยเชียนเกอ เขาเอื้อมมือออกไปโอบเอวเซี่ยเชียนเกอเอาไว้ แต่ว่า......

ต่อมาก็ได้ยินเพียงเสียงดังสนั่น "อ๊าก!"