ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 74

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็ยังอยากจะมองดูมันให้นานกว่าเดิม

ร่างกายของเขาอยู่แต่ในความมืดมนมาเป็นเวลาถึงสามปี บัดนี้เมื่อดวงตาทั้งสองข้างกลับคืนสู่แสงสว่างอีกครั้ง ทำไมเขาจะไม่อยากมองดูมันให้นานกว่าเดิมอีกสักหน่อยล่ะ?

เย่หยิ่งยืนอยู่ข้างกายของฝู้อวี้สิงแล้วมองดูฝู้อวี้สิงที่กำลังยิ้มแย้ม ฝู้อวี้สิงดูภาคภูมิใจเล็กน้อย เขาไม่ได้มองเห็นท่านเก้ายิ้มแบบนี้มาเนิ่นนานแล้ว

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เซี่ยเชียนเกอก็เดินทางกลับมาจากด้านนอก

เมกอัพบนหน้าของเธอละเอียดประณีต ใบหน้าอันงดงามทำให้ใจละลายปรากฏขึ้นในดวงตาของฝู้อวี้สิง เซี่ยเชียนเกอเห็นฝู้อวี้สิงนั่งอยู่ที่ระเบียง เธอก็ยกมือขึ้นโบกมาให้กับฝู้อวี้สิง เดินไปพลางยิ้มไป รอยยิ้มของเธอดุจดังแสงอาทิตย์อันอบอุ่นท่ามกลางฤดูหนาว ส่องเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจเขา

"ฝู้อวี้สิงคะ ฉันกลับมาแล้ว"

ฝู้อวี้สิงตอบรับว่า "อืม" เบาๆ จากนั้นเข็นรถเข็นลงมา เมื่อเซี่ยเชียนเกอเดินทางมาถึงห้องรับแขก ฝู้อวี้สิงก็ลงมาถึงด้านล่างเช่นกัน เซี่ยเชียนเกอพุ่งกายเข้าไปในอ้อมแขนของฝู้อวี้สิงแล้วกอดเขาเอาไว้แน่น "ทำไมทุกครั้งที่ฉันเดินทางไปจากคุณเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงคุณจังเลยคะ"

"เพราะว่าในใจคุณมีผมอยู่"

เซี่ยเชียนเกอโอบไปที่คอของฝู้อวี้สิง "แล้วคุณคิดถึงฉันไหมคะ"

"ครับ"

เซี่ยเชียนเกอยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มอันสดใส

ครั้งแรกที่ฝู้อวี้สิงได้เห็นและพิจารณาหน้าตาของเซี่ยเชียนเกอโดยละเอียด

ผิวพรรณของเธอขาวผ่องละเอียดนุ่ม ใบหน้าอันงดงามใครพบเห็นล้วนต้องรักใคร ตอนที่แววตาของเธอมองมายังเขา เห็นได้ชัดว่า ตกหลุมรักเขาอย่างลึกซึ้ง ในครั้งนี้ ฝู้อวี้สิงเชื่อแล้วว่าเซี่ยเชียนเกอรักเขาจากใจจริง

แววตาของคนคนหนึ่งจะไม่มีวันโกหกได้อย่างแน่นอน

ฝู้อวี้สิงยกมือขึ้นสัมผัสไปที่ใบหน้าของเซี่ยเชียนเกอด้วยความทะนุถนอม "เมื่อสักครู่ไปไหนมาครับ?"

ตอนที่เซี่ยเชียนเกอเดินทางจากไป เธอบอกกับฝู้อวี้สิงเพียงว่าจะออกไปข้างนอกสักครู่ แต่ไม่ได้บอกฝู้อวี้สิงว่าเธอจะไปที่ไหนทำอะไร ในตอนนี้เมื่อฝู้อวี้สิงเอ่ยถามขึ้น เซี่ยเชียนเกอก็ไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร เพราะเธอไม่อยากทำให้ฝู้อวี้สิงรู้ว่าเธอเดินทางไปถ่ายละครเพื่อหาเงินมาเลี้ยงเขา

"ฉันออกไปแค่ครู่เดียวเองค่ะ"

เมื่อฝู้อวี้สิงเห็นว่าเซี่ยเชียนเกอตอบคำถามของตนเองด้วยความคลุมเครือ สายตาอันแหลมคมของเขาก็มองเข้าไปในตาของเธอ "คุณมีเรื่องปิดบังผมอยู่"

เป็นจริงดังนั้น ไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไรก็ตามไม่อาจหลอกตาฝู้อวี้สิงได้เลย

แต่ว่าตอนนี้ดวงตาของฝู้อวี้สิงยังไม่หาย ที่จริงควรจะพูดว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรกับเขาก็ไม่อาจปิดบังหูของฝู้อวี้สิงไปได้เลย

เซี่ยเชียนเกอพูดขึ้นเพียงว่า "ฝู้อวี้สิงคะ เรื่องบางเรื่องตอนนี้ยังบอกไม่ได้ ดังนั้นคุณอย่าเพิ่งถามฉันได้ไหม"

ฝู้อวี้สิงก็ไม่ใช่คนที่จะต้องตื๊อถามใครจนถึงที่สุด เขาพยักหน้าพูดว่า "ครับ ในเมื่อคุณยังไม่อยากพูดผมก็จะยังไม่ถาม"

ไม่ว่าอยู่ข้างนอกบ้านเธอจะทำเรื่องอะไร เพียงแค่เป็นเรื่องที่ไม่หักหลังเขา เขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งด้วย นอกเสียจากว่าหล่อนต้องการเขาจึงจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

เซี่ยเชียนเกอกอดฝู้อวี้สิงไว้ครู่หนึ่งแล้วปล่อยเขาออก

เธอเอ่ยถามขึ้นว่า "วันนี้คุณปู่เป็นยังไงบ้างคะ"

"เหมือนเดิม"

เซี่ยเชียนเกอส่งเสียตอบว่าอืมเบาๆ "อย่าเป็นห่วงกังวลคุณปู่ไปเลยค่ะ ฉันจะรักษาเขาให้หายแน่ๆ เดี๋ยวฉันจะไปดูคุณปู่สักหน่อย คุณจะไปด้วยกันไหมคะ"

"ครับ"

โรงพยาบาลส่วนตัวของฝู้อวี้สิงอยู่ที่ห้องชั้นใต้ดิน

ที่ชั้นใต้ดินนี้ ฝู้อวี้สิงได้เชิญหมอเฉพาะด้านต่างๆ มากมายมารักษาโรคให้แก่คุณปู่ เมื่อเปิดประตูเข้าไปกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อโรคก็ลอยคละคลุ้งออกมาเตะจมูก

เซี่ยเชียนเกอเข็นฝู้อวี้สิงมายังห้องผู้ป่วยของคุณปู่ ก่อนจะเปิดประตูออก ใบหน้าของชายชราซีดเผือดไร้เส้นเลือดฝาดปรากฏขึ้นท่ามกลางสายตาของทั้งสองคน เนื่องจากว่าเซี่ยเชียนเกอมักจะเดินทางมาฝังเข็มให้แก่คุณปู่เป็นประจำ ดังนั้นภายในห้องผู้ป่วยของคุณปู่จึงได้จัดเตรียมเข็มเอาไว้พร้อม

เซี่ยเชียนเกอเดินมาหยุดอยู่ข้างกายของชายชรา จากนั้นทำการจับชีพจรให้กับเขาแล้วเริ่มลงมือฝังเข็มให้

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เซี่ยเชียนเกอน้ำเข็มที่ฝังอยู่ในร่างของชายชราดึงออกมาแล้วทำความสะอาดฆ่าเชื้อวางไว้ด้านข้าง ก่อนจะเดินมาอยู่ข้างกายฝู้อวี้สิงแล้วพูดว่า "ฉันฝังเข็มให้คุณปู่เสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ"

"คุณขึ้นไปก่อนนะ ผมอยากจะคุยกับคุณปู่สักหน่อย"

เซี่ยเชียนเกอพยักหน้า "ค่ะ"

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอเดินทางจากไปแล้ว ฝู้อวี้สิงก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างกายของคุณปู่ เขาเอื้อมมือมาวางไว้บนหลังมือของคุณปู่พูดว่า "คุณปู่ครับ นับตั้งแต่คุณปู่หมดสติไปได้เกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายเหลือเกิน ผมได้มอบตำแหน่งประธานฝู้ซื่อกรุ๊ปให้แก่ฝู้เฉิงหยุนแล้ว"

"แต่คุณปู่วางใจได้นะครับ ฝู้ซื่อกรุ๊ปเป็นเสมือนเลือดเนื้อของคุณปู่ รอให้ผมสืบพบสาเหตุที่ทำให้คุณปู่ต้องประสบอุบัติเหตุ และที่มาที่ไปของหนังสือพินัยกรรมเล่มนั้นออกมาให้ได้เสียก่อน แล้วผมจะกลับไปที่ฝู้ซื่อกรุ๊ปอีกครั้ง เข้าไปดูแลจัดการฝู้ซื่อกรุ๊ปให้คุณปู่เป็นอย่างดี เพื่อรอให้คุณปู่ตื่นขึ้นมา"

ฝู้อวี้สิงสนทนาอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ที่ด้านล่างสักพักก็เดินขึ้นมาด้านบน หลังจากที่เขาขึ้นมาชั้นบนแล้วไม่พบร่างของเซี่ยเชียนเกออยู่ในห้องรับแขก เขาจึงขึ้นไปชั้นสอง เมื่อเข้าไปในห้องนอนก็ได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากในห้องอาบน้ำ

เขาเข็นรถเข็นไปที่ตรงประตูห้องน้ำแล้วมองไปอย่างประตูห้องน้ำนั้น เมื่อมองเห็นเซี่ยเชียนเกอนั่งอาบน้ำอยู่ในอ่าง เขาก็กลืนน้ำลายลงคอ

เซี่ยเชียนเกอได้ยินเสียงนั้นจึงหันกลับไปดู และพบกับฝู้อวี้สิงที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจึงลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำใช้ผ้าขนหนูห่อคลุมร่างกายของตนเอง ก่อนจะเดินเข้าไปข้างกายของฝู้อวี้สิงพูดว่า "ฝู้อวี้สิงคะ คุยกับคุณปู่เสร็จแล้วเหรอ ฉันกำลังอาบน้ำอยู่ จะอาบด้วยกันไหมคะ?"