ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 75

เธอไม่เพียงแต่จะไม่ปล่อยมือ อีกทั้งยังกุมแน่นขึ้นกว่าเดิม

ฝู้อวี้สิงไม่รู้จะทำอย่างไรกับเซี่ยเชียนเกอดี "เซี่ยเชียนเกอ ผมจะให้โอกาสสุดท้ายในการปล่อยมือ ถ้าคุณไม่ยอมปล่อยแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะก็ อย่าหาว่าผมไม่เตือน"

จะเกิดอะไรขึ้นได้อีก?

เซี่ยเชียนเกอยังคงกอดฝู้อวี้สิงอยู่เช่นนั้น เอาเป็นว่าเธอไม่ยอมปล่อยมือแน่!

ฝู้อวี้สิงทนเซี่ยเชียนเกอไม่ไหวอีกต่อไป เขาจับมือเธอแล้วเคลื่อนลงไปด้านล่าง

เซี่ยเชียนเกอหน้าแดงเรื่อ เธอพูดขึ้นด้วยความตกใจและเขินอายว่า "ฝู้อวี้สิง คุณ คุณจะทำอะไร?"

"คุณคิดว่าไงล่ะ?"

"ฉัน ฉันไม่รู้"

ใบหน้าของเซี่ยเชียนเกอแดงเรื่อยิ่งกว่าเดิม

ฝู้อวี้สิงกอดเซี่ยเชียนเกอเอาไว้แน่น "ในเมื่อคุณไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นผมจะสอนคุณเอง"

"เซี่ยเชียนเกอ "......"

......

เช้าตรู่ของวันต่อมา เซี่ยเชียนเกอยืนหน้าแดงเรื่ออยู่ตรงกระจกห้องน้ำ เธอมองไปในมือของตัวเองที่ทิ้งร่องรอยเอาไว้แล้วรีบล้างมืออย่างรวดเร็ว หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแล้วเธอก็ไม่กล้าจะมองฝู้อวี้สิงแม้แต่หางตา จากนั้นวิ่งออกไปทันที

เขาหน้าเหมือนผีหรือไง?

ฝู้อวี้สิง "......"

ทำไมผู้หญิงคนนี้เห็นหน้าเขาแล้วจังรีบวิ่งหนีทันที?

หลังจากนั้นประมาณสามนาที เย่หยิ่งก็เดินมาที่ห้องเพื่อดูแลฝู้อวี้สิง แต่กลับถูกฝู้อวี้สิงปฏิเสธว่า "ผมแค่ขาใช้งานไม่ได้ แต่มือยังดีอยู่ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องให้คุณมาดูแล เซี่ยเชียนเกออยู่ไหน?"

ท่านเก้าสองมาตรฐานจริงๆ

ตอนที่คุณนายดูแลเขา ทำไมไม่บอกว่าจะทำเองล่ะ?

พอตนเป็นคนดูแลเขา ท่านเก้ากลับบอกว่าสามารถทำทุกอย่างเองได้? สิ่งนี้เห็นได้ชัดว่าท่านเก้าต้องการให้คุณนายดูแล และไม่อยากให้เขาเข้ามาวุ่นวายไม่ใช่หรือ

เย่หยิ่งยืนอยู่ด้านข้างมองไปยังฝู้อวี้สิงที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้า บางทีเย่หยิ่งก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าฝู้อวี้สิงรูปร่างหน้าตาสุดยอดจริงๆ

แม้แต่การสวมเสื้อผ้า ก็ทำได้อย่างดึงดูดใจ แม้แต่เขาที่เป็นผู้ชายก็ยังรู้สึกหวั่นไหว

ฝู้อวี้สิงเห็นว่าเย่หยิ่งเอาแต่จ้องมองตน จึงได้พูดออกมาด้วยความหงุดหงิดใจว่า "มองผมทำไม ผมถามว่าเซี่ยเชียนเกอไปไหน?"

เย่หยิ่งกลืนน้ำลายลงคอ ได้สติกลับคืนมาแล้วตอบว่า "คุณนายบอกว่าที่คณะมีธุระนิดหน่อยก็เลยเดินทางไปที่คณะครับ"

ยอดเยี่ยม!

เธอหลบหน้าเขา หลบไปที่คณะเชียว!

......

เซี่ยเชียนเกอเป็นครั้งแรกที่เผชิญหน้ากับเรื่องเช่นเมื่อคืน ตอนนี้เธอไม่อาจมีใจกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับฝู้อวี้สิง ดังนั้นเธอจึงได้เดินทางมาที่มหาวิทยาลัย

เมื่อเธอเดินทางมาถึงก็พบเข้ากับเจียงฮ่าน

นึกถึงเรื่องของฝู้เฉิงหยุนและแม่ฝู้ขึ้นมาได้ เซี่ยเชียนเกอจึงเอ่ยถามขึ้นว่า "ฝู้เฉิงหยุนกับแม่ฝู้ คุณจัดการยังไงเหรอ?"

เจียงฮ่านหยุดฝีเท้าลงข้างกายเซี่ยเชียนเกอ "มันสำคัญเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอพยักหน้า "แน่นอนว่าสำคัญสิคะ"

เจียงฮ่านพูดจาเยาะเย้ยขึ้นว่า "เพราะคุณใส่ใจเรื่องความบริสุทธิ์ของฝู้อวี้สิงสินะ"

ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ไปทั้งหมด

เธอเพียงแค่ไม่อยากปล่อยให้คนชั่วลอยนวล

เซี่ยเชียนเกอพูดขึ้นว่า "เจียงฮ่าน ฉันรู้ว่าการจากไปของคุณแม่คุณนั้นส่งผลกระทบทางจิตใจต่อคุณมาก แต่ว่า ตอนนี้ฉันหาคนร้ายตัวจริงเจอแล้ว คุณควรที่จะลดความคิดเห็นส่วนตัวที่มีต่อฝู้อวี้สิงลงหน่อยไม่ใช่หรือไง ฝู้อวี้สิงในตอนนั้น เพียงแค่อยากจะเข้าไปช่วยแม่ของคุณจริงๆ"

"เขาจะช่วย แล้วจำเป็นต้องถอดหน้ากากออกซิเจนออกด้วยเหรอ?"

เธอบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าหน้ากากออกซิเจนนั่นไม่ใช่ฝู้อวี้สิงเป็นคนถอดมันออก!

ตอนนั้นคำพูดของฝู้เฉิงหยุน เจียงฮ่านก็ได้ยินกับหูแล้วไม่ใช่หรือไง?

ในเมื่อเขาได้ยินแล้ว เขาก็ไม่น่าจะพูดแบบนี้อีกนี่

เซี่ยเชียนเกอมองไปยังเจียงฮ่านซึ่งยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางอันปวดหัว "เจียงฮ่าน คำพูดของฝู้เฉิงหยุนในวันนั้นคุณได้ยินหรือเปล่า พวกเราบอกแล้วนี่ว่าแม่ของคุณเสียชีวิตเพราะถูกทำร้ายโดยฝู้เฉิงหยุนกับแม่ฝู้ร่วมมือกัน นี่มันไม่เกี่ยวข้องกับฝู้อวี้สิงเลยแม้แต่น้อย"

"คุณคิดว่าผมจะเชื่อเหรอ?" เจียงฮ่านพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นออกมา "เซี่ยเชียนเกอ ก่อนหน้านี้ในใจของผมคุณเป็นรุ่นน้องที่แสนน่ารัก แต่ตอนนี้ในใจของผมแล้วคุณไม่ใช่รุ่นน้องอีกต่อไป แต่เป็นศัตรู คุณช่วยฝู้อวี้สิงปิดบังความผิดของเขา เท่ากับว่ากำลังเป็นปรปักษ์กับผม คุณคอยดูเถอะผมจะแก้แค้นให้กับแม่ของผมอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นคุณกับไอ้ฝู้อวี้สิงทั้งสองคนจะหนีไปไหนไม่รอดแน่"

เจียงฮ่านทิ้งท้ายไว้ดังนี้แล้วหันหลังเดินขึ้นไปยังรถเฟอร์รารี่คันหนึ่ง

การที่เจียงฮ่านกลับมาที่ตระกูลเจียงอีกครั้ง เขาต้องการใช้พลังอำนาจของตระกูลเจียงในการจัดการฝู้อวี้สิง ส่วนคุณหญิงเจียงมีวัตถุประสงค์ให้เจียงฮ่านกลับมาก็เพื่อต้องการไขกระดูกของเจียงฮ่าน

อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกันแล้วต่างฝ่ายต่างมีสิ่งที่ตนเองต้องการ เพียงแต่ว่าตอนนี้เจียงฮ่านยังไม่รู้ถึงวัตถุประสงค์อันแท้จริงที่คุณหญิงเจียงให้เขากลับมา

......

หลังจากอยู่ในมหาวิทยาลัยมาทั้งเช้า ไม่ได้เห็นหน้าฝู้อวี้สิงและไม่ได้ยินเสียงของเขา เซี่ยเชียนเกอก็เริ่มรู้สึกคิดถึงเขาขึ้นมา แต่เมื่อเซี่ยเชียนเกอนึกถึงเรื่องที่เมื่อคืนนี้ที่ฝู้อวี้สิงให้เธอทำ เธอก็อายและไม่รู้จะเผชิญหน้ากับฝู้อวี้สิงอย่างไร

เซี่ยเชียนเกอ ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นเพราะว่าเธอมาจากสมัยโบราณ จึงทำให้ความคิดของเธอค่อนข้างจะรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีเดิมเอาไว้ ดังนั้นหลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ขึ้นเธอจึงรู้สึกกลัว เธอกับฝู้อวี้สิงยังไม่ได้แต่งงานกันเลยก็ทำเรื่องแบบนั้นกันแล้ว มันดูแย่เกินไปหรือเปล่า?

ในขณะที่เซี่ยเชียนเกอกำลังงุนงง น้ำเสียงของอาจารย์ประจำชั้นก็ดังขึ้นที่ด้านนอกประตู

"เซี่ยเชียนเกอ ผู้อำนวยการกำลังตามหาเธอ"

เซี่ยเชียนเกอ "......"

ทำไมผู้อำนวยการคนนี้ถึงชอบเรียกเธอไปนักหนา?

เซี่ยเชียนเกอเดินไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ แล้วผลักประตูเข้าไปอย่าหงุดหงิด เธอมองไม่เห็นผู้อำนวยการแต่กลับเห็นฝู้อวี้สิงนั่งอยู่ที่นั่น เซี่ยเชียนเกออยากจะวิ่งหนีแต่ฝู้อวี้สิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเย็นชาว่า คุณไม่ได้เห็นผมมาทั้งเช้าแล้ว ไม่คิดถึงผมหรือไง?"

เซี่ยเชียนเกอหยุดฝีเท้าลงแล้วหันไปจ้องที่ฝู้อวี้สิง

"คิดถึงค่ะ"

"ในเมื่อคุณคิดถึงผมแล้วทำไมยังต้องหนีผมอีก ผมเป็นผีหรือไง?"

เซี่ยเชียนเกอส่ายหน้า "เปล่านะคะ ฉันเพียงแค่ เพียงแค่......"

เซี่ยเชียนเกอก้มหน้าลง เธอไม่รู้จะตอบคำถามของฝู้อวี้สิงอย่างไรดี "ฉันไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับคุณยังไง"

"อะไรคือไม่รู้จะเผชิญหน้ากับผมอย่างไร? เรื่องเมื่อคืนนี้ที่ผมให้คุณช่วยทำให้คุณกลัวเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอเม้มริมฝีปากของตน "ค่ะ"

"เมื่อคืนนี้ผมให้โอกาสคุณแล้วแต่คุณไม่ยอมไปเอง อีกอย่างผมเป็นผู้ชายปกติธรรมดาทั่วไปนะ การต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงอันเป็นที่รัก ร่างกายผมมีปฏิกิริยาก็เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่หรือไง หรือคุณไม่อยากให้ผมมีปฏิกิริยากับคุณ?"

เซี่ยเชียนเกอส่ายหน้า "ไม่ใช่ค่ะ"

"แล้วคุณหมายความว่ายังไง?"

เซี่ยเชียนเกออายหน้าแดงแล้วพูดว่า "ฉัน ฉันอาย!"