ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 91

เซี่ยเชียนเกอลืมตาขึ้นในทันที จ้องมองตรงไปที่จี้โป๋เหลียง: "เมื่อกี้นี้คุณบอกว่า ใครเป็นคนเล่นบทนางรองแทนอานเยว่?"

จี้โป๋เหลียงถูกสายตาของเซี่ยเชียนเกอจ้องมองจนค่อนข้างตื่นตระหนก สายตาของเซี่ยเชียนเกอคนนี้ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้อีก?

เขาตอบกลับว่า: "เซี่ยหานนะสิ! ทำไม? คุณเริ่มอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเซี่ยหานคนนี้เหรอ?"

นั่นนะสิ เธออยากรู้มาก อยู่ดีๆทำไมเซี่ยหานวิ่งมารับบทเป็นนางรองแทนที่อานเยว่

สิ่งผิดปกติย่อมมีผี หล่อนมาที่นี่ จะต้องมุ่งเป้ามาที่เธออย่างแน่นอน

ไม่รู้จริงๆว่า ทำไมผู้กำกับต้องเลือกเซี่ยหานเป็นนางรองของละครเรื่องนี้ด้วย

เซี่ยเชียนเกอขมวดคิ้ว: "ทำไมผู้กำกับถึงได้เลือกหล่อน เป็นนางรองของละครเรื่องนี้ด้วย? ฉันจำได้ว่าหล่อนดูเหมือนจะแสดงไม่เป็น"

"แต่หล่อนนำทุนมาให้กองถ่าย ยิ่งไปกว่านั้น ทักษะการแสดงของหล่อนก็ไม่ได้แย่นัก ชั่วขณะหนึ่งผู้กำกับ ก็หาคนที่เหมาะสมเป็นนางรองไม่ได้ ดังนั้น ก็ยอมให้เซี่ยหานกลายเป็นนางรองของละครเรื่องนี้"

นำทุนเข้ากองถ่าย

ดูเหมือนว่าเซี่ยหานคนนี้ ตั้งใจมุ่งเป้ามาที่เธอจริงๆด้วย? เธอยอมนำทุนเข้ามากองถ่ายและก็จะเข้าร่วมแสดงละครที่เธอเล่นด้วย ถ้าบอกว่าไม่ได้มาเพราะเธอ ใครจะเชื่อ?

สันนิษฐานว่า ต่อไปกองถ่ายไม่มีทางเงียบสงบเกินไป

เซี่ยเชียนเกอหลับตาลง ไม่ตั้งใจที่จะสนใจจี้โป๋เหลียงต่อไป

จี้โป๋เหลียง: "......"

เซี่ยเชียนเกอคนนี้ ทำไมยังเย่อหยิ่งเย็นชากว่าเขา! นี่เป็นท่าทีที่เด็กใหม่คนหนึ่ง ควรมีต่อรุ่นพี่เหรอ?

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เซี่ยเชียนเกอแต่งหน้าเสร็จแล้ว

เธอและจี้โป๋เหลียงไปที่สถานที่ถ่ายทำด้วยกัน เพื่อถ่ายทำฉากแรกของวันนี้ การถ่ายทำฉากนี้ เป็นเพราะว่าเกิดการฆาตกรรมขึ้นในเขตชานเมือง ถ่ายทำฉากที่เซี่ยเชียนเกอมาถึงสถานีตำรวจเป็นครั้งแรก

นางเอกที่เซี่ยเชียนเกอวางไว้ก็คือ เย่อหยิ่งเย็นชา สวย ใจเย็น และเด็ดขาด ดังนั้น ทันทีที่เธอปรากฏตัว ก็สวมกระโปรงสั้นสีแดง ริมฝีปากสีแดงเปลวไฟ ผมลอนพาดบ่า รองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง ถูกเธอเหยียบอยู่ใต้เท้า

เสียงเดินดังตึกๆๆ ดังขึ้นข้างหลังของกลุ่มคนหนึ่ง

เซี่ยเชียนเกอหยิบบัตรนิติเวชของตัวเองออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "หยุนเซี่ย เป็นหมอนิติเวชคนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากสำนักงานสันติบาลระดับเขต"

เซี่ยเชียนเกอยืนอยู่ที่นั่น เต็มไปด้วยรัศมี

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็รู้สึกว่า เธอก็เป็นหยุนเซี่ยหมอนิติเวชคนนั้น ที่ทุกคนชื่นชมรอบด้าน

กำกับจึงถือลำโพงขนาดใหญ่พูดด้วยความพอใจแล้วอยู่ตรงนั้นว่า: "คัท! เปลี่ยนฉาก"

ต่อมาทั้งวัน เซี่ยเชียนเกอก็แทบจะไปผ่านไปพ้นได้หมด เธอไม่ว่าจะเป็นบทพูดหรือว่าการแสดงก็ไม่เหมือนกับเด็กใหม่ จี้โป๋เหลียงมีหลายครั้งที่ไม่สามารถเข้าถึงบทบาทได้ ยังถูกเซี่ยเชียนเกอนำพาเข้าไปด้วย

ครั้งนี้ การแสดงของเซี่ยเชียนเกอ ลบคำสบประมาทที่ว่าเธอหน้าตาดีแต่ไร้ความสามารถได้อย่างสมบูรณ์!

และใบหน้าของผู้จัดการของจี้โป๋เหลียง ก็อับอายขายหน้าเป็นอย่างมาก

เพราะว่าการแสดงของเซี่ยเชียนเกอ นั้น ดีกว่าของจี้โป๋เหลียงเป็นอย่างมาก

เวลาหนึ่งทุ่ม เซี่ยเชียนเกอเลิกกอง

เธอตั้งใจที่จะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน แต่อยู่นอกกองถ่าย เซี่ยเชียนเกอกลับเห็นรถของฝู้อวี้สิง เซี่ยเชียนเกอวิ่งเข้าไป เปิดประตูรถออก เห็นฝู้อวี้สิงที่กำลังรอตัวเองอยู่ที่เบาะหลังของรถ เซี่ยเชียนเกอนั่งเข้าไป กอดคอของฝู้อวี้สิงแล้วออดอ้อน: "คุณมาได้ยังไง?"

"รับเธอกลับบ้าน"

เซี่ยเชียนเกอพิงอยู่บนไหล่ของฝู้อวี้สิง: "ฝู้อวี้สิง คุณรู้มั้ยว่า เรื่องที่ฉันมีความสุขที่สุดในวันนี้ คืออะไร?"

"หือ?"

"คือคุณมารับฉันกลับบ้านไง ตอนแรกฉันเหนื่อยมาก แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นคุณฉันก็ไม่เหนื่อยแล้ว วันนี้ฉันไม่อยู่บ้าน คุณทานข้าวดีๆ หรือเปล่า?"

"ฉันไม่ใช่เด็ก"

ฝู้อวี้สิงส่งกล่องอาหารข้างๆให้กับเซี่ยเชียนเกอ: "ฉันซื้อมาระหว่างทาง เธอน่าจะหิวแล้ว"

เซี่ยเชียนเกอมองดูของกินมากมายที่ฝู้อวี้สิงยื่นมาให้ตัวเอง เธอรีบเปิดออกมาดมดู: "หอมจัง! คุณทานหรือยัง?"

"ยังเลย เพราะว่าฉันอยากทานกับเธอ"

"งั้นพวกเราทานด้วยกัน"

เซี่ยเชียนเกอให้ตะเกียบกับฝู้อวี้สิงคู่หนึ่ง จากนั้นคีบอาหารให้เขา

ทั้งสองคนนั่งอยู่หลังเบาะ ทานกันอย่างหวานชื่น

เย่หยิ่ง: "......"

โหดร้ายมาก! เขาก็อยากมีคนรักเหมือนกัน!

......

กลับถึงคฤหาสน์

เซี่ยเชียนเกอเข็นเซี่ยเชียนเกอขึ้นไปชั้นบน เธออยากจะช่วยฝู้อวี้สิงอาบน้ำ แต่กลับถูกฝู้อวี้สิงปฏิเสธในทันที: "ผมอาบเองได้"

"คนปกติก็ไม่มี คนไม่ปกติมีเยอะแยะ นายชอบใคร บอกกับฉัน ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ทำให้นายสมหวัง"

เย่หยิ่งยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก: "มะ ไม่ต้องครับ! จู่ๆผมพบว่า ผมอยู่เป็นโสดดีกว่า อย่างน้อย ไม่มีทางถูกแฟนของตัวเองทำร้ายตาย คุณนายคุณและท่านเก้าพักผ่อนเช้าๆหน่อยครับ ผมออกไปก่อนแล้ว"

เย่หยิ่งพูดจบก็เดินออกไป

เซี่ยเชียนเกอทำเสียงจุ๊ๆสองครั้ง เธอจับใบหน้าของตัวเองแล้วถามตัวเอง: "ทำไมผู้หญิงรอบตัวของฉัน ทั้งหมดก็โหดร้ายขนาดนี้ด้วย?"

ไม่มีใครดี! เธออยู่ยากจริงๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฝู้อวี้สิงก็ออกมาจากห้องน้ำ

เซี่ยเชียนเกอไปถึงข้างกายของฝู้อวี้สิง พยุงเขาไปนั่งลงบนเตียง จากนั้นพูดกับฝู้อวี้สิงว่า: "คุณพักผ่อนก่อน ฉันไปอาบน้ำ"

"ได้"

......

โรงพยาบาล

เจียงหลิงฟื้นขึ้นมาแล้ว หลังจากการรักษาของเซี่ยเชียนเกอ

สีหน้าของเธอกลับมาเป็นปกติ มองไป ดูไม่แตกต่างอะไรจากคนปกติ คุณหญิงเจียงหาหมอมาช่วยตรวจดูเจียงหลิง หมอบอกว่ามะเร็งในร่างกายของเจียงหลิงอยู่ในการควบคุมแล้ว และไม่ได้มีแนวโน้มว่าจะเกิดการแพร่กระจาย

เมื่อคุณหญิงเจียงและเจียงหลิงได้ยิน ทั้งสองคนก็ดีใจเป็นอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอสองก็ยิ่งแน่ใจว่า ความสามารถของเซี่ยเชียนเกอ ตราบใดที่ทำให้เซี่ยเชียนเกอทำการรักษาเจียงหลิงต่อไปได้ ถ้าอย่างนั้นเจียงหลิง ต่อให้เจียงหลิงไม่ผ่าตัดทำการปลูกถ่ายไขกระดูกก็สามารถที่จะหายดีได้

เพียงแต่ว่า ปัญหาในตอนนี้ เซี่ยเชียนเกอไม่ยอมช่วยเหลือเจียงหลิง

นี่ก็ทำให้คุณหญิงเจียงปวดหัวเป็นอย่างมาก

เจียงหลิงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย มองดูแม่ตัวเอง ท่าทางปวดหัวขนาดนี้ เธอพูดออกมาว่า: "แม่ค่ะ เซี่ยเชียนเกอไม่ยอมช่วยหนู งั้นหนูก็จะคิดหาทางทำให้เธอช่วย เธอบอกว่าเธอยุ่งไม่ใช่เหรอ? งั้นหนูก็ไปช่วยเรื่องราวที่เธออยากยุ่ง เธอบอกว่า ไม่ว่างไม่ใช่เหรอ? งั้นหนูก็ไปตรงหน้าของเธอ รอจนกว่าเธอจะมีเวลาว่าง หนูเชื่อว่า เซี่ยเชียนเกอในฐานะของหมอ ไม่มีทางโหดร้ายต่อหนูขนาดนี้ ก็ไม่มีทาง ล้มเลิกการช่วยชีวิตของหนู ในสถานการณ์ที่สามารถที่จะช่วยชีวิตหนูได้ "

เมื่อคุณหญิงเจียงได้ยินเจียงหลิงพูดแบบนี้ เธอถาม: "หลิงหลิง ลูกมีวิธีอะไรเหรอ?"

"ตั้งแต่ที่หนูฟื้นขึ้นมา ก็ติดตามข่าวของเซี่ยเชียนเกอมาโดยตลอด ได้ยินว่าเธอเข้ากองถ่ายถ่ายทำละคร ถ้าหากหนูสามารถที่จะไปกองถ่ายได้ เจอหน้ากับเซี่ยเชียนเกอทุกวัน งั้นหนูคิดว่า มีสักวันหนึ่งเซี่ยเชียนเกอ จะใจอ่อนกับหนู สิ่งที่สำคัญที่สุดคือถ้าอาการป่วยของหนู กำเริบขึ้นในกองถ่าย เซี่ยเชียนเกอจะต้องไม่มีทางเห็นความตายแล้วไม่ช่วยหนูอย่างแน่นอน ดังนั้น แม่ค่ะ หนูจะเข้ากองถ่าย"

"แต่ว่าร่างกายของลูก......"

เจียงหลิงพูดอย่างจริงจังว่า: "แม่ค่ะ ตอนนี้สภาพร่างกายของหนูดีมาก และหนูก็อยากทำให้สภาพร่างกายของหนูดียิ่งขึ้นไป ด้วยเหตุนี้ หนูจะไปกองถ่าย กระตุ้นเซี่ยเชียนเกอ ให้เธอรักษามะเร็งเม็ดเลือดขาวของหนูให้หายดี!"

เมื่อคุณหญิงเจียงเห็นเจียงหลิงมุ่งมั่นขนาดนี้ เธอพยักหน้า: "เอาล่ะ! ในเมื่อลูกอยากจะไป งั้นลูกก็ไป ถึงยังไง มีเซี่ยเชียนเกออยู่ แม่ก็วางใจ หล่อนไม่มีทางเห็นลูกตายแล้วไม่ช่วย"