ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 1

“ฮูหยินเฒ่า บ่าวเกรงว่าร่างกายของท่านอาจรับไม่ไหว พวกเราไปพักที่โรงเตี๊ยมคืนหนึ่งก่อน ค่อยขึ้นเขาวันพรุ่งนี้ดีกว่าหรือไม่เจ้าคะ”

ในรถม้า จิ่นหมัวมัวมองไปที่เจ้านายของตนเอง นางคือหลิวอวิ๋นเซียงฮูหยินเฒ่าแห่งจวนจิ้งอันโหว

อายุเพียงแค่ห้าสิบกว่าปี ควรสง่างามกว่านี้แท้ๆ แต่นางทำงานหนักมาตลอดทั้งชีวิต ทำให้ดูแก่ชรากว่าอายุจริงและร่างกายก็เสื่อมโทรมลงทุกวันๆ

ฮูหยินเฒ่าพลันเหลือบมองด้วยความโกรธเล็กน้อยบนใบหน้าแก่ชรา “ขึ้นเขาวันนี้เลย แค่กๆ ๆ”

“ฮูหยินเฒ่า!”

จิ่นหมัวหมัวรีบประคองร่างของฮูหยินเฒ่าในทันที ก่อนจะเห็นว่านางอาเจียนออกมาเป็นเลือดแดงสดเต็มปาก

“ก่อนตาย ข้าต้องได้เจอเขา”

หลิวอวิ๋นเซียงผลักจิ่นหมัวมัวออกไป และพยายามระงับกลิ่นคาวเลือดที่พุ่งขึ้นมาจากลำคอ

จิ่นหมัวมัวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากประคองฮูหยินเฒ่าหลิวลงจากรถม้า

พวกเขาไปถึงที่นั่นหลังจากการเดินทางอันยาวนาน แต่หมู่บ้านวั่งสืออยู่กลางภูเขา ถนนทอดยาวตรงหน้าเป็นเส้นทางขรุขระ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังฝนตก ดังนั้นพวกนางจึงต้องเดินเท้าขึ้นไปเท่านั้น

แขนขาของหลิวอวิ๋นเซียงไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่นางจะเดินบนถนนเส้นนี้ หลังจากเดินได้ไม่ไกล นางก็แทบยืดตัวตรงไม่ได้อีกแล้ว แต่กลับไม่ยอมหยุดพักแม้แต่น้อย

ยามอายุครบสิบหกปี นางได้แต่งงานกับเซี่ยจื่ออันบุตรชายคนที่สามแห่งจวนจิ้งอันโหว ทว่าในคืนวันแต่งงาน ก่อนที่พิธีแต่งงานจะเสร็จสมบูรณ์ สามีของนางกลับถูกเรียกตัวไปทำสงครามอย่างเร่งด่วน และไม่คิดว่าการจากไปครั้งนั้นจะไม่ได้กลับมาอีกเลย

นางจึงเป็นหม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย จวนโหวเริ่มตกต่ำ บุรุษตายไปจนหมดสิ้น เพราะยังมีคนชราและเด็กๆ นางจึงต้องเลี้ยงดูครอบครัวต่อไป มี

ทุกอย่างดำเนินต่อไปจนกระทั่งเกือบกินเวลาไปทั้งชีวิต ผ่านทุกอย่างมาด้วยความงุนงง

เพลานี้จวนโหวครองอันดับหนึ่งในบรรดาตระกูลขุนนางทั้งแปด ถือได้ว่าไม่ทำผิดต่อบรรพบุรุษตระกูลเซี่ยและสามีผู้ล่วงลับแม้เพียงนิด เดิมทีนางต้องมีความสุขในวัยชรา แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินข่าวของสามีที่ตายไปเมื่อสี่สิบปีก่อน

ในที่สุด นางก็เดินไปจนสุดทางถนนเส้นนั้นเสียที

มองขึ้นไปอีกครั้ง ก็เห็นภาพดอกท้อบานสะพรั่งไปทั่วเนินเขา ยามสายลมโบกพัดมา กลีบดอกไม้พัดปลิวไสวราวสายฝน

บนจดหมายกล่าวว่า : สวนดอกท้อมีเส้นทางคดเคี้ยวนำไปสู่เรือนไม้อันเงียบสงบ ท่ามกลางหมู่ต้นไม้นานา

นั่นคือบ้านของเขา

เมื่อเดินไปตามแผ่นหิน เหยียบกลีบดอกท้อหนาหนุ่มนั้น ให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในแดนสวรรค์ ไม่เคยคิดเลยว่านอกเมืองจะมีสรวงสวรรค์เช่นนี้ซ่อนอยู่

หลิวอวิ๋นเซียงเคยจินตนาการว่าเมื่อใดที่นางแก่ตัวลง ได้ปล่อยวางเรื่องครอบครัว นางจะหาสถานที่สงบๆ เช่นนี้ใช้ชีวิตครึ่งหลังต่อไป

น่าเสียดายที่นางทั้งคิดและฝันมาตลอดชีวิต แต่ก็ยังปล่อยมือจากเรื่องนี้ไม่ได้เลย

ด้านหน้ามีลำธารเล็กๆ กำลังไหลริน ในน้ำเต็มไปด้วยกลีบดอกท้อสีชมพู มันสวยงามเสียจนทำให้คนพบเห็นตกอยู่ในภวังค์ เมื่อข้ามสะพานไม้ไปจะเห็นเรือนไม้ตั้งอยู่

เป็นอย่างที่จดหมายบรรยายไว้ ผนังนั้นเต็มไปด้วยเถาดอกไม้เลื้อยหลากสีสัน

“ฮูหยินเฒ่า บ่าวว่า...” ใบหน้าของจิ่นหมัวมัวเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“มาถึงที่นี่แล้ว พวกเราไปหาเขาสักหน่อยเถิด” หลิวอวิ๋นเซียงตีมือจิ่นหมัวมัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน