ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 2

เมื่อเห็นว่าฮูหยินเฒ่าไม่ตอบ จิ่นหมัวมัวจึงถามขึ้นอีกครั้ง ทว่าก็ยังคงไร้การตอบสนองใดๆ

นางรีบโน้มตัวเข้าไปตรวจสอบลมหายใจของฮูหยินเฒ่า ไม่มีลมหายใจอีกแล้ว...

“ฮูหยินเฒ่าสิ้นใจแล้ว!”

เมื่อคืนที่ผ่านมาฝนตกหนักและลมพัดแรงมาก จนทำให้ดอกไม้ใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วลานบ้าน

หน้าต่างทิศตะวันตกเปิดอยู่ ลมชื้นๆ พัดเข้ามาทำให้รู้สึกเย็นสบายบนใบหน้ามาเกเหลือเกิน

หลิวอวิ๋นเซียงเอนกายบนเตียงหลัวฮั่น พลางมองกิ่งดอกท้อที่ยื่นเข้ามาจากหน้าต่างอย่างว่างเปล่า

“ฮูหยิน นายบัญชีมาแล้วเจ้าค่ะ”

จิ่นเยียนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน บนศีรษะของนางมีดอกท้ออยู่สองสามกลีบและร่างกายก็เปียกชื้นไปหมด

หลิวอวิ๋นเซียงตกตะลึงเมื่อเห็นจิ่นเยียนที่อายุน้อยและสดใสมีชีวิตชีวาเช่นนี้ นางใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ใช้ นางย้อนเวลากลับมา… กลับมาในปีที่สามหลังจากแต่งงานข้าจวนจิ้งอันโหว

“ให้นายบัญชีเข้ามา”

นายบัญชีเป็นชายชราที่มีหนวดเคราขาวโพลน บริหารการเงินในจวนจิ้งอันโหวมานานกว่า สามสิบปี เขามีรูปร่างผอมเพรียวและใบหน้าฉลาดเฉียบแหลม เพลานี้กำลังสวมเสื้อคลุมตัวยาวและถือกองบัญชีไว้ในมือ

“นายหู รบกวนท่านแล้ว วางสมุดบัญชีไว้ตรงนี้ได้เลย” หลิวอวิ๋นเซียงกล่าว

“เหตุใดฮูหยินสามจึงอยากตรวจสอบบัญชีกะทันหันเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ” นายบัญชีหูถามอย่างตรงไปตรงมา

การตรวจสอบบัญชีเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่ว่าบัญชีจะชัดเจนเพียงใด ก็ยังมีความคลุมเครืออยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงกลัวว่าฮูหยินสามจงใจหาเรื่องเขาหรือไม่

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มอย่างแผ่วเบา “จวนโหวถูกยึดไปเมื่อสองปีก่อน เพลานี้ทั้งร้านค้าและไร่นาหลายแห่งบนบัญชีนี้คือสินเดิมของข้าใช่หรือไม่”

นายบัญชีหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมาเบาๆ “ใช่ขอรับ”

“เช่นนั้นเท่ากับว่าข้ากำลังตรวจสอบของของตัวเอง ข้าตรวจสอบได้หรือไม่”

นายบัญชีหูไม่มีสิ่งใดจะโต้ตอบอีก จึงวางสมุดบัญชีในมือลงบนโต๊ะ

สามปีก่อน ท่านโหวแห่งจวนจิ้งอันโหวได้นำกองทัพหนึ่งแสนนายไปต่อสู้กับเป่ยจินที่ด่านเยี่ยนกุย

ทั้งสองฝ่ายแข็งแกร่งพอๆ กัน พวกเขาต่อสู้กันมานานกว่าหนึ่งปี และในที่สุดก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่

ในการต่อสู้ครั้งนี้ คลังสมบัติว่างเปล่า มีผู้เสียชีวิตนับไม่ถ้วน สามเมืองในซีเป่ยถูกยกให้กับเป่ยจิน ตั้งแต่นั้นมาพวกเขาจึงถูกแคว้นมีอำนาจทางเหนือควบคุม

เมื่อถามหาความรับผิดชอบหลังสงคราม จวนจิ้งอันโหวจึงรับภาระหนักหน่วง

จิ้งอันโหวไปยังสนามรบพร้อมกับบุตรชายทั้งสาม เขาและบุตรชายคนโตสิ้นใจในการสู้รบ บุตรชายคนที่สามเซี่ยจื่ออัน สามีของหลิวอวิ๋นเซียงถูกทหารม้าเป่ยจินสังหารระหว่างทางขนส่งเสบียง ศพของเขาถูกเหยียบย่ำจนจำไม่ได้

มีเพียงเซี่ยจื่อเซวียนบุตรชายคนที่สองที่ยังมีชีวิตและอยู่ในคุกเพลานี้

จวนจิ้งอันโหวเป็นหนึ่งในแปดตระกูลขุนนางนับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ ทว่าฮ่องเต้ไม่อยากเข้ามาพัวพันเรื่องนี้มากนัก พระองค์จึงยึดจวนจิ้งอันโหว และริบทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูล แต่ไม่ได้เอายึดตำแหน่งกลับไป

หลังจากสะเทือนใจครั้งใหญ่ ฮูหยินเฒ่าคนก่อนก็ล้มป่วยหนัก ฮูหยินใหญ่กลับไปยังบ้านเกิด ฮูหยินรองไปยังสำนักแม่ชี แต่ยังเหลือเด็กๆ จากบ้านใหญ่และบ้านรองหลายคน ทำให้หลิวอวิ๋นเหนียงต้องก้าวออกมาประคับประคองครอบครัวต่อไป

หลิวอวิ๋นเซียงกางสมุดบัญชีหลายเล่ม มีของร้านขายชาด ร้านขายผ้าไหม สวนผลไม้ในเขตชานเมือง ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นสินเดิมของนางทั้งสิ้น

“ท่านมีข้อสงสัยอะไรอีกหรือไม่”

“ไม่...ไม่มีขอรับ ข้าจะกลับไปรวบรวมเงินในบัญชีประเดี๋ยวนี้ ฮูหยินสามจะได้นำเงินออกไปได้อย่างสะดวก”

“อืม ดีมาก”

หลังจากที่นายบัญชีจากแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงก็ให้จิ่นเยียนประคองเดินไปรอบๆ ห้อง

สองวันผ่านมา นางมักมีอาการปวดหลังรุนแรง นั่งได้สักพักก็ต้องลุกขึ้นเดิน

“ฮูหยิน ตอนเช้าท่านทานอาหารไปน้อยมาก บ่าวทำบะหมี่ให้ทานดีหรือไม่เจ้าคะ” จิ่นเยียนถามอย่างเป็นกังวล

แต่หลิวอวิ๋นเซียงกลับส่ายหน้า นางไม่รู้สึกอยากอาหารเลยด้วยซ้ำ

เฮ้อ ย้อนเวลาทั้งทีดันเลือกย้อนมาเพลานี้เสียได้ หากพระเจ้าเมตตานางจริงๆ น่าจะย้อนกลับไปอีกสักสามเดือน...

หลิวอวิ๋นเซียงลูบท้องของนางโดยไม่รู้ตัว นางควรเก็บเด็กคนนี้ไว้หรือไม่

“จริงสิ ฮูหยินเจ้าคะ ที่ท่านให้บ่าวไปดูการเคลื่อนไหวของเรือนฝั่งตะวันออก บ่าวเห็นว่าฮูหยินเฒ่าออกไปข้างนอกแล้วเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงกลอกตาแล้วกล่าวต่อว่า “พวกเราก็ต้องออกไปเหมือนกัน”

หมู่บ้านวั่งสือในเมืองสือเฉียวอยู่นอกเขตเมืองเซิ่งจิง ต้องนั่งรถม้ากว่าหนึ่งชั่วยาม

หลิวอวิ๋นเซียงพลันคิดในใจ ไม่ใช่สุดขอบฟ้าเสียหน่อย ทำไมชาติก่อนถึงไม่เจอเขาเลยสักครั้ง ทั้งชีวิตจมอยู่ในความมืดมิด แถมยังมารู้อีกทีก่อนใกล้สิ้นใจตาย