ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 3

รถม้าแล่นไปตามถนนก่อนจะหยุดลงในไม่ช้า

“ทำไมไม่ขับต่อไปล่ะ” จิ่นเยียนตะโกนถามคนขับด้านนอก

คนขับรถม้าจึงตอบกลับว่า “มีทหารอยู่ด้านหน้าจวนเหวินชางปั๋ว ชาวบ้านที่มามุงดูปิดทางไว้หมดเลยขอรับ”

หลิวอวิ๋นเซียงเปิดม่านรถออกดู นางมองเห็นชายคนนั้นยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนและทหารในแวบแรก

เขาสวมเสื้อผ้าสีดำขลับ ใบหน้าราวกับหยกแกะสลัก ดวงตาเรียวแฝงไปด้วยรอยยิ้มและกำลังเล่นกับกิ่งดอกท้อในมือ ตรงหน้ามีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดสีแดงกำลังร้องไห้ ขอให้ชายคนนั้นปล่อยครอบครัวของนางไป

หญิงคนนั้นคือหยวนชิงเย่ว์บุตรสาวคนโตแห่งจวนเหวินชางปั๋ว หนึ่งในฝาแฝดเมืองเซิ่งจิงที่มีความสามารถและงดงาม มักพบเจอได้ในงานเลี้ยงต่างๆ ถือเป็นสตรีสูงศักดิ์คนหนึ่ง

หลิวอวิ๋นเซียงลดม่านรถลงแล้วพูดอย่างใจเย็น “วนรถกลับไปทางอื่น”

เมื่อเห็นหยวนชิงเย่ว์ นางก็หวนนึกถึงตัวเองในคืนนั้นที่ร้องขอเขาเช่นกัน

“ฮูหยิน…” จิ่นเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระซิบ “มีแม่นางหยวนคนนี้แล้ว คืนนี้ใต้เท้าเหยียนคงไม่ทรมานท่านแล้วเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงหลับตาลงพลางกล่าวว่า “คืนนี้ไม่ไปสวนกล้วยไม้”

“ถ้าหากใต้เท้าเหยียน...”

“เขาอยากฆ่าใครก็ตามใจ ข้าไม่สนใจอีกแล้ว”

เมื่อสามเดือนก่อน รัชทายาทถูกปลดอย่างกะทันหัน ราชสำนักพบว่าเขาได้แอบส่งจดหมายลับกับจิ้งอันโหวผู้ล่วงลับ พวกเขาจึงเริ่มตรวจสอบสงครามซีเป่ยอีกครั้ง

เซี่ยจื่อเซวียนคุณชายรองจากจวนโหวถูกหน่วยสืบตงชางและศาลต้าหลี่สอบปากคำ ลงนามคำสารภาพครั้งแล้วครั้งเล่าภายใต้การทรมาน

เพลานั้นจวนจิ้งอันโหรวเริ่มร้อนใจ แม้ว่าจิ้งอันโหวจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับรัชทายาท แต่หลังจากซักถามซ้ำๆ เขาก็ต้องแปดเปื้อนแม้ว่าไร้ความผิดก็ตาม

เมื่อคดีไปถึงศาลต้าหลี่ ฮูหยินเฒ่าได้ยินว่าเหยียนมู่ตุลาการศาลต้าหลี่ชื่นชอบสาวงาม นางจึงสั่งให้หลิวอวิ๋นเซียงไปขอร้องเขา

ตอนแรกหลิวอวิ๋นเซียงปฏิเสธอย่างแข็งขัน แต่รัชทายาทถูกตัดสินลงโทษข้อหาก่อกบฏ ข้าราชบริพารหลายคนมีส่วนเกี่ยวข้องจะถูกประหารเก้าชั่วโคตร เมื่อเห็นว่าจวนโหวจะถูกเอาเรื่อง หลิวอวิ๋นเซียงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทนต่อความอัปยศอดสูนั้น

นางขึ้นไปบนเตียงของเขา ขณะที่เขาสัญญาว่าจะทำให้คุณชายรองเซี่ยหลุดพ้นจากข้อกล่าวหา

แต่หากนางทำให้หมาป่าชั่วร้ายขุ่นเคือง นางจะต้องถูกกลืนกินจนกว่าเขาจะเบื่อและปล่อยนางเป็นอิสระ

จิ่นเยียนมองฮูหยินของตนและรู้สึกว่านางดูต่างไปจากเดิม

“ฮูหยิน ท่านมิได้ผิดต่อจวนจิ้งอันโหวเลยแม้แต่น้อย รู้อย่างนี้บ่าวน่าจะไปขอให้ฮูหยินเฒ่ามอบหนังสือหย่าให้ท่านเร็วกว่านี้”

“หนังสือหย่า?” หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหัว พวกเขาหลอกนางมาตลอดชีวิต นางไม่มีวันปล่อยคนเหล่านั้นไปง่ายๆ แน่

หลังจากออกจากเมือง เดินนานกว่าหนึ่งชั่วยาม พวกนางก็ไปถึงนอกหมู่บ้านวั่งสือ หลิวอวิ๋นเซียงลงจากรถม้าและเดินขึ้นไปตามถนนบนภูเขา

มันแตกต่างจากชาติก่อน ที่นี่ไม่มีป่าดอกท้ออันกว้างใหญ่ มีเพียงวัชพืชสองข้างทาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน