ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 149

หลิวอวิ๋นเซียงพลันรู้สึกหนาวสะท้าน รีบสาวเท้าตรงไปทางตะวันออก องครักษ์ที่เฝ้าประตูอยู่คือเจียงหยวน เมื่อเห็นนางก็ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง สั่งให้องครักษ์เสื้อแพรถอยออกไป แล้วเปิดทางให้หลิวอวิ๋นเซียงเข้าไป

เมื่อเข้าไปในเรือน ก็พบว่ามีองครักษ์เสื้อแพรล้อมวงอยู่เต็มลาน ดาบโค้งในมือทุกคนถูกชักออกมาจากฝักจนเปล่งประกายเย็นเยียบน่าหวาดหวั่น

หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรตวาดเสียงเข้ม “ข้าจะถามพวกเจ้าอีกครั้ง ลู่ฉางอันอยู่ที่ไหน?”

“เป็นนาง!” หญิงสาวคนหนึ่งชี้นิ้วไปที่หลิวอวิ๋นเซียงซึ่งยืนอยู่ด้านหลังบุรุษ พลางตะโกนอย่างสิ้นหวังว่า “นางซ่อนตัวลู่ซื่อจื่อไว้ พวกข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริง ๆ”

ทันใดนั้น ลมก็หยุดพัด หิมะที่โปรยปรายลงมาก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่งลงในอากาศ

ชายหนุ่มผู้สวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกดำค่อย ๆ หันกลับมา เมื่อเห็นหลิวอวิ๋นเซียงยืนอยู่ด้านหลัง สีหน้าของเขาก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อน

ในขณะเดียวกัน หลิวอวิ๋นเซียงก็เห็นใบหน้าของเหยียนมู่เช่นกัน นางร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ร่างกายเซถอยหลังไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งหลังชนกับกรอบประตู

บนใบหน้าด้านซ้ายของเขามีรอยแผลเป็นจากดาบเพิ่มขึ้นมาหนึ่งรอย พาดผ่านจากหัวคิ้วไปจนถึงขากรรไกรด้านซ้าย เป็นแผลใหม่ที่ยังมีเลือดไหลซึมอยู่

“เหยียน... เหยียนมู่...”

เขาก้าวเข้ามาหาทีละก้าว ทิ้งรอยเท้าลึกไว้บนพื้นหิมะ ทั้งที่เดินมาเพียงไม่กี่ก้าว แต่กลับเหมือนเดินผ่านเส้นทางที่ยาวไกลและขรุขระ เมื่อมาถึงตรงหน้านาง เขายังหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า

เขาจ้องมองนาง เห็นสีหน้าของนางแปรเปลี่ยนจากตกตะลึงเป็นรู้สึกผิด ก่อนจะร่ำไห้ออกมาในที่สุด

“ร้องไห้ทำไม?” เขากระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

หลิวอวิ๋นเซียงยื่นมือสั่นเทา หมายจะสัมผัสบาดแผลนั้น แต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“รู้ไหมว่าใครเป็นคนทำ?”

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า น้ำตาไหลรินอาบแก้มไม่ขาดสาย

“ข้าเอง”

นางยกมือขึ้นปิดปาก มองเหยียนมู่ด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ

“แล้วจะมีอะไรให้ร้องไห้ ข้าทำตัวเองทั้งนั้น”

“เหยียนมู่ ข้า…”

แววตาของเหยียนมู่คมกริบขึ้นในทันใด “ลู่ฉางอันอยู่ที่ใด?”

หลิวอวิ๋นเซียงชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อมองสบตาเหยียนมู่อีกครั้ง ความโหดเหี้ยมในแววตานั้น ทำให้หัวใจของนางเย็นเฉียบ

คำพูดของลู่ฉางอันยังคงก้องอยู่ในหู หลิวอวิ๋นเซียงกำหมัดแน่น “เหตุใด ท่านถึงต้องฆ่าเขา?”

ดวงตาของอ๋องเหยียนมู่หรี่ลง “ฆ่าก็คือฆ่า ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล”

“ท่านฆ่าคนบริสุทธิ์ได้อย่างไร?”

“เหตุใดข้าจะฆ่าไม่ได้?”

“เหยียนมู่...”

เหยียนมู่โอบกอดหลิวอวิ๋นเซียงไว้ในอ้อมแขน ลูบผมข้างขมับนางอย่างอ่อนโยน ทว่าน้ำเสียงกลับเย็นเยียบ “ว่านอนสอนง่าย บอกข้ามาสิ เจ้าซ่อนเขาไว้ที่ใด?”

อ้อมกอดของเขา เดิมทีควรจะอบอุ่น แต่ในยามนี้หลิวอวิ๋นเซียงกลับรู้สึกหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

“ข้า...ข้าไม่รู้”

เหยียนมู่คว้าไหล่ของหลิวอวิ๋นเซียงไว้แล้วผลักนางออกไปเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวลงจ้องตานาง “เจ้ารู้ บอกข้ามา!”

ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความกระหายเลือด มีเจตนาฆ่าฟันที่โหดเหี้ยม แต่เขาก็กำลังพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมมัน ดวงตาของเขาสั่นไหว