ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 190

“ท่านพ่อ ท่านเสียสติไปแล้วหรือ?”

“พ่อเสียสติไปนานแล้ว เสียสติตั้งแต่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วนในสนามรบแล้ว”

หัวใจของหลิวอวิ๋นเซียงเต้นระรัว ในขณะนั้นเององครักษ์ก็ก้าวเข้ามาคว้าแขนนางพร้อมกับแนบมีดอาบเลือดเข้ามาใกล้

ไม่นะ!

นางไม่อยากตายเช่นนี้!

“ช้าก่อน!” ชิงชิงร้องออกมา หยุดยั้งการกระทำขององครักษ์ “ขอข้าตั้งสติสักครู่ ข้ารู้สึกแย่มาก”

ชายผู้นั้นมองไปยังลูกสาวด้วยความรู้สึกสงสาร เขาหันไปหาหมอเทวดาพร้อมกล่าวว่า “ท่านหมอเทวดา ข้าเตรียมยาตัวนำที่ท่านต้องการครบแล้ว ท่านดูสิว่ายังขาดอะไรอีกหรือไม่?”

หญิงสาวแต่งหน้าจัดจ้านผู้นั้นยิ้ม ก่อนจะสาวเท้าออกไปจากห้อง

ชายหนุ่มเดินตามนางออกไปด้วย ชิงชิงสั่งให้องครักษ์นำน้ำร้อนมาให้

เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว ชิงชิงรีบตรงเข้ามาหา หยิบมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้ออันหรูหรา ก่อนจะตัดเชือกที่มัดร่างนั้น “อย่าส่งเสียง ข้าจะพาเจ้าออกไป”

จากนั้นนางก็ปลดผ้าที่ปิดปากหลิวอวิ๋นเซียงออก นิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นเชิงปราม ก่อนจะลอบมองไปยังประตู เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงรีบดึงหลิวอวิ๋นเซียงวิ่งออกไป

หลิวอวิ๋นเซียงขาเปลี้ยแทบทรุด วิ่งโซซัดโซเซออกไปด้านนอก จึงได้เห็นว่าห้องลับนั้นซ่อนอยู่ด้านหลังห้องนอน บนเตียงหลังงามมีสตรีผู้หนึ่งนอนหลับตาพริ้ม ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด

หญิงผู้นี้คงจะเป็นมารดาของแม่นางชิงชิงเป็นแน่

พวกนางเดินออกมาจากห้องด้านใน ผ่านห้องโถงใหญ่ ก่อนจะมาถึงลานบ้าน

ทันทีที่พวกนางก้าวลงจากบันไดองครักษ์ก็เข้ามาขวางเอาไว้ พร้อมกับที่บุรุษผู้นั้นกับหมอปีศาจเดินออกมาจากเรือนรับรอง

“ลูกอกตัญญู เจ้าคิดจะปล่อยให้มารดาเจ้าตายเช่นนี้รึ!” บุรุษผู้นั้นตวาดด้วยความโกรธ

ชิงชิงกำแขนของหลิวอวิ๋นเซียงแน่น พลางกล่าวว่า “ข้าขอไม่ช่วยท่านแม่ ดีกว่าให้คนมากมายต้องมาตายเพราะท่านแม่”

“เดรัจฉาน ข้าเลี้ยงเจ้ามาทำไมกัน หากไม่ใช่เพื่อวันนี้เลือดของเจ้าจะช่วยชีวิตแม่เจ้าได้!”

“ข้าอยากให้ท่านฆ่าข้าก่อน!”

แววตาของหลิวอวิ๋นเซียงพลันพร่ามัว และขาอ่อนแรง นางพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกนั้น คว้าตัวชิงชิงไว้พลางหมุนตัววิ่งออกไปข้างนอก องครักษ์ตรงเข้ามาขวาง นางจึงแย่งมีดในมือชิงชิงมาจี้ที่คอของนาง

“หลีกไป ถ้าหากนางตาย ก็จะไม่มีใครให้ลองเลือด ฮูหยินของพวกเจ้าก็ต้องตายอย่างแน่นอน!”

ชายผู้นั้นกัดฟันกรอด สั่งให้ทหารองครักษ์ถอยไปสองก้าว “เจ้าปล่อยตัวลูกสาวข้า แล้วข้าจะให้เจ้าออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย”

หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะเย็นชา “เป็นไปได้หรือ?”

นางคว้าตัวชิงชิงไว้ ถอยหลังไปทีละก้าวผ่านประตูดอกไม้ “ต้องการให้เจ้าเตรียมรถม้าไว้ที่หน้าจวน พาข้าไปยังที่ปลอดภัย แล้วข้าจึงจะปล่อยแม่นางผู้นี้ไป”

ชายผู้นั้นเงียบไปครู่หนึ่ง “ตกลง”

แน่นอนว่าหลิวอวิ๋นเซียงไม่ไว้ใจเขา นางถอยออกจากเรือนอย่างช้า ๆ ผ่านเฉลียงยาว ตามที่ชิงชิงบอกทาง จนกระทั่งมาถึงลานด้านหน้า

“เดี๋ยวข้าจะเอามีด เจ้ารีบหนีไป” ชิงชิงกระซิบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน