ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 204

เว่ยเทียนขอห้องที่ดีที่สุดในศาลาพักม้าให้หลิวอวิ๋นเซียง และยังสั่งให้คนในศาลาพักม้าก่อไฟถ่านให้นางเป็นพิเศษ เพื่อให้ห้องอบอุ่น

“ฮูหยิน สภาพที่นี่ย่ำแย่นัก ทำให้ท่านต้องลำบากแล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงรีบส่ายหน้า “ข้าทำให้พวกเจ้าต้องลำบากแล้ว”

“ไม่หรอก เป็นเกียรติของพวกเราต่างหาก ท่านมีอะไรจะสั่งก็บอกพวกเขาได้เลย”

ทุกคนต่างเหนื่อยล้า หลิวอวิ๋นเซียงกล่าวขอบคุณแล้วส่งรองแม่ทัพผู้นั้นกลับไป

กลางคืน หลิวอวิ๋นเซียงนอนไม่หลับ พอลืมตาขึ้นมา ภาพใบหน้าของศพหญิงเหล่านั้นก็ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด แต่ละใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด จนมองไม่ออกว่าเป็นใคร

นาน ๆ ทีหลับไป แต่ก็สะดุ้งตื่นโดยพลัน

เป็นแบบนี้อยู่ตลอดทั้งคืน พอเช้าวันรุ่งขึ้น หลิวอวิ๋นเซียงก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย

หลังจากที่นางออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ นางก็เห็นเว่ยเทียนรีบร้อนไปเคาะประตูห้องข้าง ๆ ไม่นานนัก เสิ่นอวิ๋นโจวก็เปิดประตู

“ใต้เท้าเสิ่น เมื่อคืนหมู่บ้านสามแห่งที่อยู่ใต้ด่านเจิ้นเป่ยถูกปล้น!”

เสิ่นอวิ๋นโจวเดินตามเว่ยเทียนออกไป หลิวอวิ๋นเซียงควรจะกลับไปที่เมืองเยี่ยนกุย แต่หาชวีโม่หรานไม่เจอ นางรู้สึกไม่สงบใจเลยจริง ๆ

พอฟ้าใกล้จะมืด เสิ่นอวิ๋นโจวและเว่ยเทียนก็กลับมา ทั้งสองคนหน้าตาบึ้งตึง นั่งลงบนเก้าอี้ในห้องโถงด้วยความเหนื่อยล้า

หลิวอวิ๋นเซียงรับชาร้อนจากแม่ครัวของศาลาพักม้า เดินเข้าไปข้างใน แล้วรินชาให้พวกเขาคนละชามใหญ่

สองวันนี้ไม่มีใครสังเกตนาง นางก็เลยถอยออกมาอยู่เงียบ ๆ

“สามหมู่บ้านในคืนเดียว ตายไปกว่าร้อยคน ยังมีหญิงสาวอีกสามสิบคนถูกจับตัวไป เสบียงอาหารถูกปล้นไปจนหมด” เว่ยเทียนขมวดคิ้ว “บอกว่าเป็นโจร แต่โจรที่ไหนจะมีวินัยดีขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นทหารเป่ยจิน!”

เสิ่นอวิ๋นโจวขยี้ขมับ “แล้วจะทำเช่นไรเล่า?”

เว่ยเทียนลุกขึ้นยืนโดยพลัน ตัวสั่นไปด้วยความโกรธ “ใต้เท้าเสิ่น ท่านกล้าออกคำสั่งหรือไม่ เพียงคำสั่งเดียว พวกเราจะบุกเข้าไปฆ่าพวกเขาให้ราบคาบ พวกเราทหารเจิ้นเป่ย ยอมตายดีกว่าต้องทนคับแค้นใจเช่นนี้!”

“แม่ทัพเว่ย ต้องคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมด้วย”

“สถานการณ์โดยรวมบ้าบออะไรกัน ชาวบ้านของเราถูกฆ่า ผู้หญิงของเราถูกข่มเหง แล้วพวกเรากลับต้องมานั่งถอนหายใจอยู่ที่นี่งั้นหรือ?”

เสิ่นอวิ๋นโจวถอนหายใจยาว ไม่ตอบคำพูดนั้น

เว่ยเทียนก็รู้ตัวว่าพูดแรงไปหน่อย จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “ตอนนี้เป่ยจินกำลังทำสงครามกับซีเย่ว์ เสบียงอาหารและเบี้ยหวัดทหารต้องส่งไปที่นั่นก่อน ทหารที่ประจำการอยู่ที่นี่ขาดแคลนเสบียง ก็เลยมาหาผลประโยชน์จากพวกเรา อากาศยิ่งหนาวเย็นลง เหตุการณ์แบบนี้ก็จะยิ่งเกิดขึ้นอีก ชาวบ้านของเราจะต้องปล่อยให้พวกเขาฆ่าแกงอย่างนั้นหรือ?”

เสิ่นอวิ๋นโจวเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “พวกเราต้องเชื่อฟังคำสั่งราชสำนัก อย่าก่อสงคราม ไม่เช่นนั้นประชาชนจะเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า”

หลิวอวิ๋นเซียงได้ยินแล้วทนไม่ไหว นางโพล่งออกมาด้วยความโมโหว่า “ตอนนี้ประชาชนเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้าแล้ว คนอื่นบุกเข้ามาถึงที่แล้ว ท่านยังจะพูดถึงเรื่องชาติบ้านเมืองอีก อย่าลืมสิ ในบรรดาผู้หญิงที่ถูกจับตัวไปมีพี่ชวีอยู่ด้วย!”

เสิ่นอวิ๋นโจวหน้าบึ้งตึงมองไปที่หลิวอวิ๋นเซียง “นี่เป็นความลับทางทหาร…”

“พวกเขาต้องการเสบียงมิใช่หรือ ข้ามี ข้าจะให้พวกเขา แต่ต้องเอาเสบียงแลกกับผู้หญิงที่ถูกจับตัวไป!” หลิวอวิ๋นเซียงตะโกน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน