ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 216

ป่าไม่หนาทึบมากนัก แสงเดือนส่องลอดลงมาได้ หลิวอวิ๋นเซียงคิดจะหาที่หลบซ่อนตัว ทว่าสองคนนั้นไล่ล่าตามมากระชั้นชิด นางไม่ทันระวังกลิ้งลงไปตามไหล่เขา ศีรษะกระแทกก้อนหินสลบไป

หลิวอวิ๋นเซียงสะดุ้งตื่น พอลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองอยู่ในรถม้า ถูกมัดมือเท้าแน่นหนา นางลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ขณะกำลังจะมองลอดผ้าม่านออกไป รถม้าจู่ๆ ก็จอดกะทันหัน นางเซล้มไปข้างหน้า

บัดนี้ชายชุดดำสองคนเปิดม่านรถ ลากนางลงไปแล้วโยนนางเข้าไปในวิหารร้าง

ไม่นานนัก อีกสามคนเข้ามาสนทนากันสั้นๆ เมื่อได้ยินสำเนียง หลิวอวิ๋นเซียงก็รู้สึกสิ้นหวังยิ่งขึ้น พวกเขาเป็นชาวเป่ยจิน

ดูเหมือนพวกเขากำลังรอคอยใครสักคน หลังจากมัดหลิวอวิ๋นเซียงกับเสา พวกเขาก็แยกย้ายกันไปนอนพักเอาแรง

หลิวอวิ๋นเซียงดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจสลัดหลุดพ้นได้ ได้แต่อดทนรออย่างทรมาน

ฟ้ามืดค่ำแล้ว ในที่สุดคนกลุ่มหนึ่งก็มาถึง

บุรุษไว้หนวดรำไรก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในห้อง พอเห็นหลิวอวิ๋นเซียงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“นางก็คือผู้หญิงของเหยียนมู่ ฮ่าฮ่า เมื่อมีนางอยู่ในมือ ยังจะกลัวว่าเหยียนมู่จะไม่มามอบชีวิตแต่โดยดีหรือ!”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว ที่แท้พวกเขาต้องการชีวิตของเหยียนมู่ แต่เดินทางอ้อมมาหานาง อย่างนี้เหมือนที่เรียกว่าจับคนไม่มีทางสู้ ไอ้สารเลวทำร้ายนาง

“เราไปทางด่านเจิ้นเป่ยไม่ได้ ไปทางตะวันออกผ่านด่านตงเยวี่ย พาผู้หญิงคนนี้กลับไปเป่ยจิน ใช้ความดีความชอบผ่านไปได้”

พวกชายชุดดำรีบรับคำ อีกคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "แต่เหยียนมู่จะยอมตายเพื่อผู้หญิงคนนี้จริงหรือ"

บุรุษหนวดรำไรลังเลครู่หนึ่ง “ในเมื่อนางเป็นผู้หญิงของเหยียนมู่ ส่งนางไปให้เหนียนกุ้ยเฟย นางจะถูกฆ่าหรือสับเป็นชิ้นๆ เราก็ไม่สนใจแล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงเม้มริมฝีปากแน่นพลางมองออกไปข้างนอก เห็นบุรุษรูปร่างสูงอาภรณ์ขาวยืนอยู่ตรงนั้น เห็นเพียงด้านหลัง แต่ก็งดงามอย่างยิ่งภายใต้แสงจันทรา

แต่หลิวอวิ๋นเซียงจ้องมองเพราะมันช่างดูคุ้นตา

อาศัยความมืดยามราตรี หลิวอวิ๋นเซียงถูกโยนเข้าไปในรถม้าอีกครั้ง หลังจากเดินทางไกลมาก ในที่สุดรถม้าก็หยุดลง

ผ่านไปเนิ่นนาน รอบข้างเงียบสงัด

หลิวอวิ๋นเซียงปีนไปที่ประตูรถม้าอย่างยากลำบาก ใช้ศีรษะเปิดผ้าม่าน อดไม่ได้ที่จะเบิกตาโต ศพสิบกว่ารายนอนเกลื่อนกลาดบนพื้น ทุกคนต่างกระอักเลือดตายตาค้าง

ลมหนาวพัดมาจนนางตัวสั่น เงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้า มองเห็นเงาหลังสีขาวกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมือ

ภายใต้แสงจันทร์ นิ้วของเขาเรียบเนียนราวกับหยก แต่กลับเปื้อนเลือด ความอำมหิตเข้มข้นขึ้น

เงาหลังนี้ช่างคุ้นตาเหลือเกิน หลิวอวิ๋นเซียงแทบจะโพล่งออกมา

ขณะนี้ร่างหนึ่งแวบผ่านมา เชือกที่มัดร่างก็ถูกตัดออกจากแขนของนาง เมื่อมองดูคนที่มีทักษะดาบอันคมกริบ ไม่ใช่ฮัวจู๋หรือ

ฉะนั้นคนนี้ก็คือ...

“ไปกันเถอะ” เสียงของเขานุ่มนวลราวกับน้ำพุใส

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน