ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 237

“นายท่าน รีบดื่มน้ำสักหน่อยเถิด” เจียงหย่วนยื่นกาต้มน้ำให้อย่างรวดเร็ว

หลังจากเหยียนมู่ดื่มน้ำเสร็จ เขาก็โยนเนื้อแห้งในมือให้เจียงหย่วนด้วยความโกรธ “รสชาติแย่มาก”

เจียงหยวนเหลือบมองไปที่เกวียนคุก ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างลังเล “ท่านอยากกินข้าวต้มใช่หรือไม่”

หลังจากเดินเดินทางมาห้าวัน ในที่สุดวันนี้ก็ฟ้าโปร่งใส แต่ขบวนกลับไม่หยุดพักแม้แต่น้อยจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืด

ขณะที่หลิวอวิ๋นเซียงกำลังรู้สึกสงสัย เสียงรถม้าจากด้านหลังพลันดังขึ้น คนบังคับรถม้านั้นก็คือขอทานนั่นเอง

รถม้าหยุดอยู่ที่หลังขบวน จากนั้นจื่อจินกับจิ่นเยียนจึงลงจากรถพร้อมกับเด็กสองคนในอ้อมแขน โดยมีชวีโม่หรานเดินตามหลังมา

ขอทานเดินเข้าไปหาหลิวอวิ๋นเซียง ภายใต้สายตาที่จ้องมองมา เขาจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ พลางพูดว่า “ข้าไม่กล้าขัดคำสั่งพวกเขาน่ะ”

“ท่านแม่!”

“ท่านแม่!”

เมื่อเยี่ยนเอ๋อร์และสิงอี้เห็นนาง พวกเขาจึงอ้าแขนอย่างตื่นเต้นในอ้อมแขนของจื่อจินและจิ่นเหยียนทันที

หลิวอวิ๋นเซียงเห็นเด็กน้อยทั้งสองจึงหายโกรธ และก้าวเข้าไปรับทั้งสองมาพร้อมกับ จูบแก้มเยี่ยนเอ๋อร์ทางซ้าย จูบแก้มสิงอี้ทางขวา จากนั้นเด็กน้อยทั้งสองก็จูบแก้มนางพร้อมกัน

หลิวอวิ๋นเซียงรู้สึกขมขื่นในใจ ความทุกข์ทรมานและความคับข้องใจทั้งหมดที่มีพลันจางหายไป

“สิงอี้คิดถึงท่านแม่เจ้าค่ะ” สิงอี้ตบที่หน้าอกด้วยสีหน้าจริงจัง

เพราะเยี่ยนเอ๋อร์อายุน้อยกว่าสิงอี้เล็กน้อย เขาจึงยังพูดไม่คล่องเท่ากับนาง แต่ก็ยังพยายามเลียนแบบด้วยการตบหน้าอกและพูดว่า “ขะ ข้าคิดถึงท่านแม่”

“แม่ก็คิดถึงพวกเจ้า คิดถึงมากเหลือเกิน”

แต่นางต้องอดทนเข้าไป คิดว่าทนอีกไม่กี่วันพอไปสมทบกับพวกเขาที่อันโจว พวกเขาจะเป็นอิสระและไม่ได้แยกจากกันอีก

ทว่าบัดนี้คงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

และเหยียนมู่ก็เข้ามาแย่งสิงอี้ไปจากมือตามคาด เขาชู้ตัวนางขึ้นสูงๆ ก่อนสบตาสายตากันอย่างเงียบๆ

สิงอี้จำได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น ก่อนจะเปล่งเสียงสดใส “ท่านพ่อ!”

เสียงเรียกคำว่า “ท่านพ่อ” ทำให้เหยียนมู่เผยยิ้มออกมาทันที และหมุนตัวเด็กหญิงอยู่หลายครั้งอย่างดีใจ

เด็กหญิงจึงร้องเรียกท่านพ่อพร้อมกับกรีดร้องอย่างตื่นเต้น

หลิวอวิ๋นเซียงอดก้มลงมองเยี่ยนเอ๋อร์ในอ้อมแขนไม่ได้ เด็กชายตัวน้องกำลังมองด้วยความอิจฉา ความรักของพ่อคนนี้ควรเป็นของเขา นางจึงก้มลงไปจูบแก้มเยี่ยนเอ๋อร์อย่างทุกข์ใจ

เมื่อเหยียนมู่เห็นภาพนั้น สีหน้าของเขาจึงมืดลงและอุ้มสิงอี้เดินออกไป

“แม่ของเจ้าคงลืมไปแล้วว่าใครเป็นลูกในสายเลือดแท้ๆ”

หลิวอวิ๋นเซียงอยากกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย นางไม่ได้ลืม แต่คนที่ไม่รู้อะไรเลยคือเขาต่างหาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน