ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 236

หลังคืนพายุโหมกระหน่ำผ่านพ้นไป หลิวอวิ๋นเซียงตื่นขึ้นอีกวันพร้อมกับข่าวที่น่าตกใจอีกครั้ง

ฟังจื่อหรูปลิดชีพตัวเองด้วยกริช และสิ้นใจตายไปแล้ว

เมื่อหลิวอวิ๋นเซียงไปถึงที่นั่น นางก็เห็นเหยียนมู่เดินอย่างรีบร้อน ทั้งเนื้อตัวเต็มไปด้วยดินโคลน ใบหน้าของเขามืดมนอย่างยิ่ง โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่กำลังลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ เขาเข้าไปดูศพในห้องพลางหันกลับมาถาม “ข้าให้เจ้าจับตาดูอย่างใกล้ชิดไม่ใช่หรือ ทำไมถึงยังปล่อยให้เขาปลิดชีพตัวเองได้อีก”

เจียงหย่วนลุกขึ้นยืนและตอบว่า “กระหม่อมเฝ้าดูเขาทุกย่างก้าวแล้วจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดเขาจึงมีกริชติดตัว เขาบอกว่าจะเข้านอน แต่กลับปาดคอตัวเองใต้ผ้าห่มเสียอย่างนั้น”

ช่างเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายมากจริงๆ

“ใครเป็นคนเอากริชให้เขา”

“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

เหยียนมู่กำหมัดแน่น “ไปตรวจสอบมา...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ทหารคนหนึ่งก็เข้ามารายงานว่าพ่อครัวในเรือนพักแรมปลิดชีพตัวเองตายเช่นกัน

เหยียนมู่กัดฟันแน่น พร้อมออกคำสั่ง “เตรียมตัวให้พร้อม กลับเมืองหลวงประเดี๋ยวนี้”

หลิวอวิ๋นเซียงจึงเดินออกจากลานบ้านของฟังจื่อหรู มีเหมืองแร่เหล็กอยู่ใต้สำนักฉืออี้ ที่ในที่สุดก็เริ่มเจอเถาวัลย์แล้ว แต่ฟังจื่อหรูกลับมาตายอย่างกะทันหัน ทำให้สาวหาต้นตนต่อไปไม่ได้อีก

เหยียนมู่ระแวดระวังไม่ให้ข้อมูลใดๆ รั่วไหลออกไป แต่ก็ยังล้มเหลวอยู่ดี

หลิวอวิ๋นเซียงทอดถอนหายใจ น้ำนี้ทั้งขุ่นและลึกเกินไป เหยียนมู่ยังคงถูกปั่นหัวอยู่ในวังวนนั้นเช่นเดิม

นางเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสวนดอกไม้ เห็นอวี๋เจียวเจียวสะพายของมีค่าด้วยท่าทางสดใสอารมณ์ดี

เพลานี้หลิวอวิ๋นเซียงไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้าหรือเสื้อคลุมผ้าฝ้ายไว้ใต้เสื้อผ้า จึงกลับมาเป็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงดังเดิม ให้อวี๋เจียวเจียวจำไม่ได้

“อ๊ะ นี่คงเป็นคนโปรดคนใหม่ขององค์ชายเจ็ดสินะ”

หลิวอวิ๋นเซียงเลิกคิ้ว “เจ้าคือคนเก่า?”

อวี๋เจียวเจียวเพ่งพินิจไปที่หลิวอวิ๋นเซียง “ช่างรูปโฉมงดงามไม่น้อยเลย มิสู้ข้าจะบอกความลับอะไรกับเจ้าอย่างหนึ่ง”

“อะไรหรือ”

อวี๋เจียวเจียวค่อยก้าวเข้าไปพร้อมกับกระซิบเบาๆ “องค์ชายเจ็ดคนนี้ไม่เชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงน่ะ”

“เอ๊ะ?”

“ตรงนั้นใช้งานไม่ได้”

หลิวอวิ๋นเซียงเม้มริมฝีปากแน่น ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางว่าเขาทำเรื่องพรรค์ได้หรือไม่

ก่อนจะกระแอมแห้งๆ และตอบด้วยเสียงเบา “ข้าคือหลิวอวิ๋นเซียง”

อวี๋เจียวเจียวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาจึงเบิกกว้าง “นี่ นี่เจ้า...”

“หลายวันมานี้ฝนตกหน้า ข้ากลัวหนาวก็เลยใส่เสื้อคลุมผ้าฝ้ายน่ะ”

“แล้วยังสวมผ้าคลุมหน้าอีก?”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “ไม่สวยหรอกหรือ มันดึงดูดผีเสื้อได้ง่าย แต่เจ้าคงไม่เข้าใจอะไรแบบนี้หรอก”

อีกฝ่ายเคยล้อเลียนที่นางอ้วนและใช้สารพัดวิธี เพลานี้ถือว่าเป็นการเอาคืนก็แล้วกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน