ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 239

“แต่ข้าเลี้ยงสุนัข อย่างน้อยมันก็รู้ว่าเจ้านายคือใคร ไม่เหมือนบางคน เห็นคนอื่นดีกว่าพวกเดียวกัน”

เดิมทีนางอยากบินไปให้ไกล ผลสุดท้ายขอทานกลับตามมาถึงรังเก่าของนาง พาพวกเยี่ยนเอ๋อร์มาจากอันโจว ทำให้นางต้องกลับเมืองหลวงกับเหยียนมู่

“เมืองเยี่ยนกุยคืนนั้นท่านจะไป ข้าไม่ได้ห้ามท่าน” ขอทานกล่าว

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว “ข้าวางยาสลบในเหล้าของเจ้า”

ขอทานจำเสียงแจะปาก “ยาสลบนั้นทำให้หมีตัวใหญ่สลบได้ แต่ทำให้ข้าสลบไม่ได้”

หลิวอวิ๋นเซียงหันหลังคร้านจะสนใจขอทาน

ขอทานนั่งลงตรงข้ามหลิวอวิ๋นเซียง หัวเราะอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงกล่าวว่า “ราชครูฟังฆ่าตัวตาย ขุนนางฝ่ายบุ๋นชี้นิ้วกล่าวหาเหยียนมู่ บอกว่าเขาบังคับ ฝ่าบาททรงกริ้ว จึงตำหนิในศาล สั่งพักงานสามเดือน ให้ทบทวนตัวเองอยู่ในจวน ขุนนางฝ่ายบุ๋นที่คิดว่าตัวเองถูกอยู่ตลอดเวลาพวกนั้น แล้วก็พวกบัณฑิตยังร่วมกันลงนาม พูดถึงความผิดนับร้อยของเหยียนมู่ เรียกร้องให้ฝ่าบาทลงโทษเขา สองวันนี้ติดอยู่ในจวนเหยียน กำลังโวยวายใหญ่เลย”

“ทำไมพวกเขาไม่แยกแยะถูกผิด?”

“คดีนี้ตรวจสอบไปถึงเหมือนแร่เหล็ก เดิมทีตรวจสอบตามเบาะแสก็ตรวจสอบไปถึงสถานที่หลอมเหล็ก และสถานที่ลักลอบผลิตอาวุธสงคราม แต่พอฟังจื่อหรูตาย เหมือนแร่เหล็กก็ถูกกลบ ตรวจสอบอะไรไม่ได้แล้ว ดังนั้นในสายตาคนทั่วไป สำนักฉือจี้ถล่มลงมามันเกิดจากฝนตกติดต่อกันหลายวัน และฟังจื่อหรูผู้ทำความดีด้วยใจ คุณธรรมและบารมีสูงส่ง กลับถูกเหยียนมู่บีบให้ตาย”

หลิวอวิ๋นเซียงฟุบหน้าบนโต๊ะหิน หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ก็หันมาถามขอทานว่า “ฝ่าบาททรงห้ามคนอื่นพูดถึงเรื่องที่เขาทำให้ฮูหยินเหยียนอับอายในปีนั้น แล้วทำไมถึงยอมรับเหยียนมู่ และแต่งตั้งเขาเป็นองค์ชายเจ็ดล่ะ?”

ขอทานลูบเครา “เรื่องนี้ต้องเอ่ยถึงคนผู้หนึ่ง”

“ใคร?”

“องค์หญิงใหญ่หมิงซั่วแห่งเป่ยจิน”

องค์หญิงใหญ่หมิงซั่วเป่ยจินคนนี้ถึงแม้จะเป็นองค์หญิงใหญ่ แต่ความจริงเป็นลูกสาวบุญธรรมของไทเฮาเป่ยจิน นางเป็นตัวแทนของเป่ยจินมาเจรจาสงบศึก แต่เพราะหน้าตางดงามอย่างยิ่ง ฝ่าบาทจึงชอบนาง และเก็บนางไว้ในวัง

องค์หญิงใหญ่เป่ยจินว่ากันว่าจิตใจดีมาก ไม่ทราบว่ารู้เรื่องที่เหยียนมู่เป็นลูกนอกสมรสของฝ่าบาทจากไหน จึงให้ฝ่าบาทยอมรับเขา และแต่งตั้งเป็นองค์ชายเจ็ด

“นางว่างมากหรือ?” นางกล่าวเยาะเย้ย

ไม่มีธุระจะเข้าไปมีส่วนร่วมทำไม เหยียนมู่ถูกแต่งตั้งเป็นองค์ชาย ก็หมายความว่าถูกลากเข้าไปอยู่ในการแข่งขันชิงบัลลังก์ สำหรับเขามันไม่ใช่เรื่องดี

ขอทานส่ายหน้าและถอนหายใจ “ถือว่าว่างมากจริง ๆ กล่าวกันว่าปลูกดอกไม้อยู่ในสวนทุกวัน”

ตอนกินอาหารกลางวัน ขอทานไม่นั่งลงโดยไม่ได้เชิญ มือซ้ายกีบเท้าหมู มือขวาต้นหอม กินจนพอใจ

จื่อจินถลึงตาใส่ขอทาน อยากจะเข้าไปชกด้วยกำปั้น เดิมทีกีบเท้าหมูอันนั้นป้าจางตุ๋นให้นาง!

“ยังไงกลับบ้านก็ดีกว่า อาหารข้างนอกทำได้แค่เติมให้ท้องอิ่ม อาหารที่บ้านต่างหากที่กินแล้วรู้สึกมีความสุข “ขอทานพูดพรางมองคนบนโต๊ะอาหาร “แถมยังมีคนในครอบครัวอยู่ด้วย ดีจริง ๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน