ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 240
หลิวอวิ๋นเซียงมองการแสดงของเซี่ยจื่ออันด้วยความสนใจ รอเขาร้องไห้พอประมาณแล้ว ก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “เซี่ยจื่ออัน ข้าก็คิดว่าเจ้าตายแล้ว”
“เซียงเซียง ได้เจอเจ้าอีกครั้งดีจริง ๆ” เซี่ยจื่ออันกล่าวด้วยความตื่นเต้น
“แต่ทำไมเจ้ายังไม่ตายล่ะ?”
“เซียงเซียง…”
“แล้วก็เจ้าเสแสร้งอะไร พวกเราสองคนหย่ากันแล้ว”
เมื่อหลิวอวิ๋นเซียงพูดคำนี้ เหล่าประชาชนที่ยังซาบซึ้งเมื่อสักครู่ ตอนนี้มึนงงแล้ว
ไม่ใช่รักใคร่กันไม่ทิ้งกันมิใช่หรือ ทำไมหย่ากันแล้วล่ะ?”
บทละครไม่ได้เขียนแบบนี้มิใช่หรือ?
ท่ามกลางความสงสัยของคนบริเวณรอบ ๆ เซี่ยจื่ออันคุกเข่าลงต่อหน้าหลิวอวิ๋นเซียง
“เซียงเซียง เมื่อก่อนไม่ว่าข้าจะเคยทำอะไร ขอร้องเจ้าอภัยให้ข้าเถอะ”
“ข้าไม่หย่ากับเจ้า วันหน้าข้าจะปฏิบัติกับเจ้าอย่างดีแน่”
“เซียงเซียง แยกจากเจ้า ข้าก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้แล้ว”
คำพูดนี้พูดได้กินใจนัก แต่หลิวอวิ๋นเซียงฟังแล้วมันดูไร้ยางอายมาก
มีประชาชนซึ่งไม่รู้อะไรหยอกล้อ “ลูกผู้ชายคนหนึ่ง เขาคุกเข่าให้เจ้าแล้ว ต่อให้เมื่อก่อนจะเคยทำเรื่องผิดจริง ๆ เจ้าก็อภัยให้เขาเถอะ”
“ใช่ ความรักที่จิ้งอันโหวมีต่อฮูหยิน พวกเราเห็นล้วนเห็นตำตา”
“หากเจ้าไม่อภัยให้เขา เรื่อง ‘มวยผมยุ่งเหยิง‘ ก็ไม่สมบูรณ์น่ะสิ พวกเราแฟนละครไม่ยอมนะ！”
หลิวอวิ๋นเซียงมุมปากกระตุก หากนางไม่คืนดีกับเซี่ยจื่ออัน คนที่เสียใจที่สุดก็คือคนเข้ามาร่วมสนุกอย่างพวกเจ้าหรือ?
คร้าจะร่วมแสดงกับเซี่ยจื่ออัน หลิวอวิ๋นเซียงหันหลังจะจากไป เซี่ยจื่ออันก็เข้ามาดึงมือของนาง แต่ขณะเดียวกันจื่อจินก็เตะเขาออกไป
“เฮ่ย ทำไมตีคนล่ะ”
“สาวใช้ของเจ้าเข้ามายุ่งทำไมกัน”
“ตบตีคนผิดกฎหมาย ระวังพวกเราเอาเจ้าส่งทางการ”
คนกลุ่มหนึ่งล้อมจื่อจินไว้ และเซี่ยจื่ออันดันตัวเองลุกขึ้นมา หันหลังให้คนพวกนั้น เขายิ้มชั่วร้ายให้นาง
“เวียงเวียง กลับบ้านกับข้าเถอะ”
ประโยคนี้ราวกับมีเสียงสะท้อนกลับว่า : *กลับบ้านกับข้า ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างอนาถ*
หลิวอวิ๋นเซียงถอยหลังสองก้าว หันหลังรีบเดิน แต่เซี่ยจื่ออันพุ่งไปข้างหน้า จับแขนของนางไว้ แล้วลากนางเข้าไปในตรอก
“เซี่ยจื่ออัน คนมากมายมองอยู่ เจ้ากล้าหรือ!”
“ข้าพาฮูหยินของตัวเองกลับบ้าน ใครจะก้าวก่ายได้!”
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ มีแค่จื่อจินที่ร้อนใจอยากจะพุ่งเข้าไป แต่โดนประชาชนเหล่านั้นขวางไว้ คนอื่น ๆ ล้วนมีท่าทางยินดีที่เห็นเขาประสบความสำเร็จ
ทันใดนั้น ลู่ฉางอันก็ปรากฏตัว ดึงนางออกมาจากมือของเซี่ยจื่ออัน และเอานางไว้ข้างหลัง
เซี่ยจื่ออันเห็นลู่ฉางอัน ก็หรี่ตาลง “ลู่ซื่อจื่อ ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน