ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 252

“เจ้าเป็นอะไร” จินไห่ถังถาม

หลิวอวิ๋นเซียงนิ่งอยู่สักพัก สุดท้ายแล้วก็ส่ายหัว “ข้าก็แค่สงสัย หมู่บ้านอินทรีย์ของพวกเจ้าเก่งกาจขนาดนี้ น่าจะน่าจะเป็นสุดยอดในวงการโจร ทำไมถึงได้... เอ่อ อดอยากแบบนี้”

“หมู่บ้านอินทรีย์ของพวกเราผดุงธรรมแทนฟ้า ไม่รังเกียจคนดีแน่นอน จะแย่งขโมยของเฉพาะคนเลวเท่านั้น”

หลิวอวิ๋นเซียงร้องว้าวออกมา มันก็น่าตกใจจริงๆ ที่แท้ทุกคนของหมู่บ้านอินทรีย์ก็เป็นโจรที่มีสัจจะทำ

“แล้วยังไง”

บนโลกนี้มีคนชั่วตั้งมากมาย พวกนางเองก็คงจะ มาแย่งขโมยมาไม่ไหว

จินไห่ถังกอดหลิวอวิ๋นเซียงไว้แล้วถอนหายใจ “แต่คนชั่วมักจะรู้สึกผิดที่ทำเรื่องไม่ดี ที่บ้านจะมีคนคอยคุ้มกันมากมาย มันก็จะลำบากหน่อย”

“พวกเจ้าชู้ไม่ไหวเหรอ”

“ไม่ต้องพูดตรงขนาดนี้ก็ได้”

ขณะนี้มีคนสองคนเข้ามาจากประตูบุปผาย้อย แถมยังมีคนรับใช้ตามหลังอยู่มากมาย หลิวอวิ๋นเซียงมองดูผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ

“เขาไม่หล่อเหลาเท่ารองหัวหน้า” จินไห่ถังพูดเสียงเบา

หลิวอวิ๋นเซียงละสายตาแล้วมองไปที่จินไห่ถัง “ผู้ชายคนนี้คือใครกัน”

“หลี่หัง สารวัตรทหารของเหลียนโจว”

“หญิงที่อยู่ข้างเขาคือใครกัน”

“ก็ต้องเป็นฮูหยินหลี่อยู่แล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงมองดูสารวัตรทหารและฮูหยินสารวัตรทหารเข้าไปข้างใน ไม่นานก็มีแม่หญิงสองคนและคุณชายหนึ่งคนเข้าไป นั่นคือลูกสาวทั้งสองและลูกขายของฮูหยินหลี่

งานเลี้ยงเริ่มขึ้น ภายในเดือนนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะมีความสุข ดูแล้วเป็นครอบครัวที่ปรองดองกันอย่างมาก

“มัวแต่เม่ออะไร กินสิ” จินไห่ถังเตือนนาง

หลิวอวิ๋นเซียงได้สติกลับมา เพิ่งจะถือตะเกียบขึ้นก็เห็นว่าอาหารนั้นใกล้จะหมดแล้ว

“เอาไป แบ่งขาหมูให้” จินไห่ถังพูดอย่างเจ็บใจ

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “ไม่เป็นไร เจ้ากินเถอะ”

หลังจากงานเลี้ยงจบลง หลิวอวิ๋นเซียงก็กลับไปที่ห้อง แต่ก็รู้สึกนอนไม่ค่อยหลับ มีเสียงดังจากข้างนอก หลิวอวิ๋นเซียงเอาเสื้อมาคลุมแล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เห็นว่ามีเงาดำผ่านไป

นางคิดดูแล้วก็ไปที่ห้องจินไห่ถังที่อยู่ตรงข้าม นางเปิดประตูแล้วดู เป็นนางจริงๆ ด้วย

การที่จินไห่ถังมาที่จวนผู้บัญชาการทหารคงจะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างสินะ

เมื่อคิดแบบนี้ หลิวอวิ๋นเซียงจึงได้ตามไป

เดินผ่านสวนดอกไม้แล้วเข้าไปในป่าไผ่อย่างมืดๆ สุดท้ายก็มาถึงหน้าเรือนนั้น

ภายในเรือนมีโคมไฟกระต่ายจุดไฟสว่าง ภายใต้แสงสว่าง หลี่หังคนนั้นกำลังล้างเท้าให้ผู้หญิงอย่างตั้งใจ เขาคุกเข่าข้างเดียวกับพื้น ท่าทางดูจริงใจอย่างมาก

หญิงนั้นใช้ปลายเท้าวักน้ำไปบนใบหน้าของผู้ชายอย่าขำขัน ผู้ชายคนนั้นไม่โกรธ แถมยังจูบเท้าอย่างนางรักเอ็นดู

“เติงเอ๋อร์ ข้าล้างเท้าให้เจ้าตลอดชีวิตเลยดีไหม”

หญิงสาวไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เอาเท้ายื่นไปที่ปากของผู้ชายอย่างดื้อรั้น

ผู้ชายหัวเราะออกมา เขาลุกขึ้นและอุ้มนางเข้าห้องไป เงาที่สะท้อนอยู่บนหน้าต่างทำให้หลิวอวิ๋นเซียงถึงกับหน้าแดง จึงได้นั่งยองลงอย่างช้าๆ

“แหม ยิ่งแก่ยิ่งแข็งแรงจริงๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน