ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 47

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเศษชิ้นส่วนภาพมากมาย เฉพาะหาตำแหน่งติดชิ้นส่วนให้แม่นยำก็ยากลำบากมาก นอกจากนี้ยังต้องติดให้ดี หลิวอวิ๋นเซียงก้มจนปวดเอว คุกเข่าจนเจ็บหัวเข่าไม่กล้ายืดเส้นยืนสายสักนิด ถึงขนาดหายใจหอบ ในกลางคืนที่เย็นสบาย เหงื่อของนางไหลตามโครงหน้าลงไป

ธูปใกล้มอดแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงมองหนึ่งครั้งรีบร้อนจนเกือบปัดชามกาวคว่ำ

นางเช็ดเหงื่อแล้วต่อสองสามชิ้นสุดท้ายเข้าหากัน กำลังจะติดลงไป

เหยียนมู่เอ่ยปากแล้ว “ครบเวลาหนึ่งก้านธูปแล้ว”

“ให้เวลาข้าอีกหน่อย ใกล้จะเสร็จแล้ว”

เหยียนมู่ขยิบตาให้เจียงหย่วน “ไป”

หลิวอวิ๋นเซียงกัดฟันแน่น รีบติดสองสามชิ้นสุดท้ายให้เสร็จ “ข้าติดเสร็จแล้ว!”

ในตอนนี้เจียงหย่วนยกใบมีดขึ้นแล้ว ได้ยินก็มองไปทางเหยียนมู่

หลิวอวิ๋นเซียงวิ่งไปอย่างไม่สนใจ ดึงหยวนชิงเย่ว์ออกจากใต้ใบมีด และพูดกับเหยียนมู่ว่า “ท่านเป็นผู้ชายคนหนึ่ง พูดอะไรต้องรักษาสัจจะ”

เหยียนมู่ลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าภาพที่หลิวอวิ๋นเซียงต่อมองหนึ่งครั้ง แล้วโบกมือให้เจียงหย่วน “ส่งนางไปค่ายส่านเนี่ยน”

เมื่อได้ยินคำว่าค่ายส่านเนี่ยน หยวนชิงเย่ว์หมดแรงทรุดไปที่พื้นโดยตรง

“ท่านฆ่าข้ายังดีเสียกว่า......”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว “ท่านรับปากจะละเว้นชีวิตนาง!”

เหยียนมู่เลิกคิ้ว “ข้าไม่ได้ฆ่านาง แค่ส่งนางไปสถานที่นางควรไป”

“ท่าน!”

คนคนนี้โหดเหี้ยม ใจดำอำมหิตเกินไปแล้ว

เหยียนมู่เข้าไปโอบหลิวอวิ๋นเซียง ให้นางดูภาพที่ตัวเองต่อ “เจ้าต่อมั่ว ๆ จมูกติดปากแล้ว แขนยังแยกออกจากตัว นี่เรียกว่าต่อเสร็จหรือ?”

หลิวอวิ๋นเซียงเม้มริมฝีปาก เมื่อครู่รีบร้อนเกินไปต่อไม่ได้จริงๆ

“ถึงข้าจะต่อดีแค่ไหนก็กลับไปเหมือนเดิมไม่ได้”

“เจ้าก็รู้หลักการนี้หรือ?”

“แล้วท่านยังให้ข้าต่ออีก?”

“กลางคืนยาวนาน แก้เบื่อเท่านั้น”

ไม่พูดไร้สาระอีก เหยียนมู่โอบหลิวอวิ๋นเซียง ใช้กำลังพานางไปในบ้าน

หลิวอวิ๋นเซียงหันกลับไป ทำได้แต่มองหยวนชิงเย่ว์ถูกคนลากไปอย่างทำอะไรไม่ได้

กลับถึงห้อง หลิวอวิ๋นเซียงนอนชิดเตียงด้านใน พยายามขดตัวไม่อยากโดนตัวคนเลือดเย็นไร้ความปรานีคนนี้

เหยียนมู่นอนอยู่ข้างนอก ดึงผ้าห่มคลุมให้นาง

หลิวอวิ๋นเซียงไม่อยากห่มผ้าห่มผืนเดียวกับเขา เปิดผ้าห่มโยนไปด้านหนึ่ง

“หลังจากตระกูลหยวนถูกยึด นางกับครอบครัวของนางควรถูกส่งไปรายงานตัวที่ค่ายส่านเนี่ยน ก่อนหน้านี้เพราะอยู่สวนกล้วยไม้ ไม่มีใครกล้ามาตรวจที่นี่ ดังนั้นจึงไม่ยุ่ง แต่ออกจากสวนกล้วยไม้ หากคิดจะใช้ชีวิตข้างนอก จำเป็นต้องไปรายงานตัวที่ค่ายส่านเนี่ยนก่อน และค่อยซื้อนางออกมา ผ่านขั้นตอนนี้ถึงกลับมาอิสระได้” ไม่บ่อยที่เหยียนมู่จะอธิบายอย่างใจเย็น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน