ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 46

“ท่านพี่......” หยวนชิงเย่ว์จ้องมองเหยียนมู่ ปล่อยน้ำตาไหลเงียบ ๆ แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดคำไร้เยื่อใยแบบนี้ออกมาได้ “ท่านอ่อนโยนและรักข้ามาโดยตลอด ทำไมจู่ ๆ ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้.....เป็นเพราะนางใช่หรือไม่?”

เหยียนมู่เตะหยวนชิงเย่ว์ออก “เจ้าควรขอบคุณข้าที่เหลือทางรอดให้เจ้า”

หยวนชิงเย่ว์หลับตาลง หัวเราะออกมาเบา ๆ และดังขึ้นเรื่อย ๆ และสุดท้ายหัวเราะจนหงายหลัง

“ข้าหยวนชิงเย่ว์ งดงามล่มเมือง พิณ หมาก พู่กัน วาดภาพโดดเด่นทุกอย่าง ได้รับความรักจากคุณชายตระกูลขุนนางไม่น้อย สู้นางไม่ได้ตรงไหน!” นางพูดอยู่ก็ดึงภาพหนึ่งจากด้านหลัง เปิดต่อหน้าเหยียนมู่

เป็นรูปที่เหยียนมู่วาดให้สนมเสี่ยวจินเฟย เขาคิดถึงคนในรูปเสมอ และเป็นดวงใจของเขา

เหยียนมู่เห็นแล้วตื่นตระหนกอย่างที่คิด

“ใครให้ความกล้ากับเจ้า ถึงได้กล้าขยับภาพนี้!”

หยวนชิงเย่ว์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ข้าขยับแล้วอย่างไร หรือท่านจะฆ่าข้าหรือ?”

เหยียนมู่หรี่ตา “เจ้ารีบคืนมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

“ข้าไม่เชื่อ คนที่ไม่มีหวัง ภาพน้ำหมึกภาพหนึ่งจะสู้ข้าที่ตัวเป็น ๆ อยู่ตรงหน้าท่าน” ระหว่างที่พูด หยวนชิงเย่ว์ก็กัดฉีกภาพนั้นจนขาดแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียงยืนอยู่หลังหน้าต่าง อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปาก นางรู้ดีว่าหยวนชิงเย่ว์ก่อเรื่องใหญ่แล้ว

ที่แท้หยวนชิงเย่ว์ชนกำแพง ไม่ได้เป็นเพราะอิจฉานาง แต่อิจฉาคนในภาพวาดนี่เอง

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนบอกเรื่องของเหยียนมู่กับสนมเสี่ยวจินเฟยให้นาง รู้ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทนคนหนึ่ง นี่ทำให้หยวนชิงเย่ว์ที่เย่อหยิ่งมาตลอดทนไม่ได้ รู้สึกได้รับการเหยียดหยามอย่างมาก นี่ถึงเกิดเรื่องในภายหลัง

ภาพถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ กระจายเต็มพื้น

หยวนชิงเย่ว์ยังคงหัวเราะ แต่พริบตาเดียวนางถูกเหยียนมู่บีบคอไว้แน่น

เขาแรงเยอะ หยวนชิงเย่ว์หน้าเขียว หัวเราะไม่ออกในทันที

“มะ......ท่านไม่กล้า......ฆ่าข้า......”

ไม่ นางเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งในใจเขา จะมีอะไรกล้าไม่กล้ากัน

หลิวอวิ๋นเซียงกำหมัดแน่น สุดท้ายทนดูไม่ได้วิ่งออกมาแล้ว

ชีวิตของคนคนหนึ่ง ไม่ควรตายลงแบบนี้

นางวิ่งเข้าไป ปัดมือของเหยียนมู่ออก ดึงหยวนชิงเย่ว์ไปไว้ด้านหลัง

“เหยียนมู่ นางรักท่าน”

เหยียนมู่สีหน้ามืดดำ “ดังนั้นแล้ว?”

“เป็นท่านที่ทำให้นางหลงรักท่านเอง!”

“แล้วอย่างไร?”

“ถ้าหากนางผิด อย่างนั้นก็เพราะท่านทำให้นางผิด คนที่ต่ำช้าคือท่าน คนที่น่ารังเกียจก็คือท่าน คนที่สมควรตายก็คือท่านเช่นกัน!”

เหยียนมู่เดินเข้าใกล้หลิวอวิ๋นเซียงหนึ่งก้าว วางคางที่ปลายจมูกของนาง “เจ้าอยากช่วยนางหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน