ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 76

อาวุธลับชิ้นนี้เป็นไอ้ชาติชั่วทำตกไว้ เมื่อคืนเหยียนมู่ตีโดนต้นไม้ รอเขาพาคนจากไป นางแอบไปเก็บกลับมาแล้ว

อาวุธลับสามเหลี่ยมชิ้นนี้ทำจากเหล็กขึ้นสนิมแล้ว เรียกว่าอาวุธลับ แต่เหมือนเศษเหล็กชิ้นหนึ่งมากกว่า แต่หลิวอวิ๋นเซียงรู้มันยอดเยี่ยมแค่ไหน สามเหลี่ยมนี้ซ่อนความคมเอาไว้ใต้สามเหลี่ยมมีร่องซ่อนอยู่ตรงกลางเต็มพิษ อาวุธลับกรีดผิวคนให้เปิด พิษเหลวจะไหลตามความคมเข้าไปในเลือดและเนื้อของคน บาดแผลจะเน่าอย่างรวดเร็วและรักษาไม่ทันจนเสียชีวิต

ในชาติก่อนนางถูกอาวุธลับชิ้นนี้จนได้รับบาดเจ็บ เหยียนมู่ตัดผิวหนังนางออกชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็วและกินยาถอนพิษ ถึงรักษาชีวิตเอาไว้ได้

ทุกครั้งนี้อาวุธลับนี้ปรากฏ เหยียนมู่จะต้องมีอันตรายเสมอ

“เผาทิ้งแค่คลังเสบียงเท่านั้นหรือ?” นางถามจื่อจิน

“เผาแค่คลังเสบียง แต่ตอนค่ายใหญ่ชานเมืองค้นร้านทั่วเมือง ใต้เท้าเหยียนถูกคนซุ่มโจมตีจนได้รับบาดเจ็บแล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้วเข้าหากัน “บาดเจ็บหนักไหม?”

จื่อจินส่ายหน้า “ไม่ทราบเจ้าค่ะ”

หนักไม่หนักไม่รู้ แต่ยังไม่ตาย

ชาติของเขาถูกกำหนดให้มอบไว้ในมือของผู้หญิงคนนั้น!

แต่เจ้าของเบื้องหลังอาวุธลับนี้เป็นใครกันแน่ ชาติก่อนจนถึงเหยียนมู่ถูกโทษประหาร เขาก็ยังไม่รู้ความจริง นางก็ไม่มีทางรู้เช่นกัน

จิ่นเยียนทำอาหารเสร็จแล้วก็ตะโกนเรียกพวกนางที่อยู่ข้างนอก

หลิวอวิ๋นเซียงเก็บอาวุธลับเรียบร้อย จากนั้นออกไปพร้อมกับจื่อจิน นางเพิ่งนั่งลงประตูลานบ้านก็ดังขึ้นแล้ว

จิ่นเยียนโมโหว่า “จะต้องเป็นพวกสัตว์ที่หิวจนร้องจ๊อก ๆ แน่นอน”

หลิวอวิ๋นเซียงขำเพราะประโยคนี้ “อย่างนั้นก็ไปเปิดประตูให้สัตว์พวกนั้นเถอะ”

จิ่นเยียนเบิกตาโต “ให้พวกมันกัดพวกเราหรือ?”

“ข้าต้องดูว่าสัตว์ตัวนี้หนังหนาแค่ไหน”

จื่อจินไปเปิดประตู เซี่ยจื่ออันพาลี่เหนียง ส่วนลี่เหนียงก็อุ้มเจ้าหนูคังสามคนครอบครัวเข้ามาแล้ว

“คลังเสบียงถูกเผาแล้ว ครอบครัวต่างร้อนใจกันหมด เจ้ากลับยังกินข้าวลงอีก!” เซี่ยจื่ออันเข้าประตูก็กล่าวตำหนิหนึ่งประโยค

หลิวอวิ๋นเซียงหยิบขนมเปี๊ยะไส้หวานชิ้นหนึ่งกัดเข้าไปหนึ่งคำ กรอบจนเศษตก ไส้งาน้ำตาลทรายแดงไหลออกมาเห็นแล้วน้ำลายสอ

“ข้าวยังคงต้องกิน ข้ากลัวจะหิว”

เซี่ยจื่ออันกลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่ง “ตอนนี้ในจวนกำลังลำบาก เจ้าในฐานะฮูหยินของบ้านสาม ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับทุกคน ในบ้านเจ้ามีข้าวไม่ใช่หรือ เอาออกมาแบ่งกับทุกคนซะ”

“นายท่านสามเป็นผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่ง มีมือมีเท้า จะมาขอข้าวกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างข้า?”

“เจ้า!” เซี่ยจื่ออันกัดฟัน “ทำไมข้าเซี่ยจื่ออันถึงแต่งงานกับผู้หญิงใจดำอย่างเจ้า ไม่ว่าอย่างไร ข้าเป็นหัวหน้าครอบครัวของบ้านสาม ข้าบอกให้เจ้าเอาออกมา เจ้าก็จำเป็นต้องเอาออกมา ไม่เช่นนั้นตบเจ้าไปครั้งนั้นถือว่าเบาแล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน