ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 77

แต่ทางกลับถูกปิดกั้นแล้ว และคนพวกนั้นก็กำลังมาทางนี้ หลิวอวิ๋นเซียงรีบชี้ตรอกข้างๆ “พวกเราเดินออกจากทางนี้”

สองนายบ่าวเข้าไปในตรอก เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาอยู่พักหนึ่ง ข้างนอกเต็มไปด้วยความวุ่นวายแล้ว ชั่วขณะไม่สะดวกเปิดเผยตนจริงๆ แต่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกลก็เป็นอดีตที่พักของนาง อยู่ข้างลู่ฉางอันเหมาะจะหลบภัยได้พอดี

เดินต่ออีกสักพัก ในที่สุดก็เข้าจวนอย่างปลอดภัย ทั้งสองคนถึงถอนหายใจโล่งอกแล้ว

ประมาณหนึ่งชั่วยามกว่า ข้างนอกเกิดเสียงดังไม่หยุด ยังเห็นเปลวไฟได้แต่ไกลๆ

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้วเข้าหากัน “จื่อจิน ข้าเป็นห่วงทางร้านขายข้าว เจ้าไปดูหน่อย”

จื่อจินส่ายหน้าเป็นครั้งแรกที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของหลิวอวิ๋นเซียง

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “ตรอกนี้ลึกลับ ประตูจวนนี้ก็แข็งแรง อีกอย่างคนพวกนั้นหลัก ๆ คือพังร้านบนถนน จะไม่มาบ้านของชาวบ้าน เจ้าวางใจไปเถอะ ด้วยวิชาตัวเบาของเจ้าเวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็ไปกลับได้แล้ว”

“ข้าเฝ้าฮูหยินเอง!”

“จางฉีให้ของกินเจ้าประจำใช่หรือไม่ ไม่แน่ตอนนี้เขากำลังเจออันตราย เจ้าจะไม่ไปช่วยเขาหรือ?”

ได้ยินคำนี้ จื่อจินเกิดความรู้สึกลังเลแล้ว

“อย่างนั้นฮูหยินอย่าไปไหนนะเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงรีบพยักหน้า “ข้าฟังจื่อจิน จะอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังรอเจ้ากลับมา”

นางเพิ่งพูดคำนี้จบ จื่อจินก็กระโดดขึ้นหายไปแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียงเงยหน้าพักผ่อน ในเวลานี้จู่ ๆ กระดาษที่เต็มไปด้วยอักษรตกลงบนยอดต้นไม้ ติดอยู่ที่ดอก

นางชะงักไปเล็กน้อย ลุกขึ้นอยากจะคว้า แต่คว้าไม่ได้

เห็นเก้าอี้ด้านหลัง นางย้ายมาใต้ต้นไม้ เหยียบขึ้นไปอย่างระมัดระวัง หางตาก็เห็นเจ้าของจวนเพื่อนบ้านปีนขึ้นมาพอดีเช่นกัน

ตอนที่ลู่ฉางอันเห็นนางทั้งตกใจและละอายใจ

“ฮะ.......ฮูหยินสาม!”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มแห้งๆ “ท่านซื่อจื่อ”

“เจ้าของจวนแห่งนี้คือท่านหรือ?”

“ใช่”

ลู่ฉางอันอยากจะประสานมือขอบคุณ แต่อยู่บนกำแพงทำไม่สะดวกจริงๆ ทำได้แต่พูดแสดงความขอบคุณ

หลิวอวิ๋นเซียงรีบโบกมือ “ข้าขายข้าว ท่านซื้อข้าว เงินและของไม่ติดค้างเท่านั้นเอง”

“ไม่ ฮูหยินสามมีบุญคุณช่วยชีวิตข้า”

“ท่านซื่อจื่อกล่าวหนักเกินไปแล้ว”

“ฮูหยินสามโปรดรับการคารวะจากข้าด้วย......” ลู่ฉางอันพูดอย่างตื่นเต้นจนลืมว่าตัวเองอยู่บนผนัง ตอนนี้อายหนักกว่าก่อนหน้านี้ หลิวอวิ๋นเซียงรีบขัดจังหวะลู่ฉางอัน “ให้ข้าช่วยท่านซื่อจื่อหยิบลงมา?”

“ไม่ต้องข้าหยิบได้”

ลู่ฉางอันพูดอยู่ก็ยื่นแขนคว้ากระดาษใบนั้นเอาไว้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน