ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 97

เป็นเพราะมีสถานที่แจกจ่ายโจ๊กสิบกว่าที่นี้ ทุพภิกขภัยในเมืองถึงได้ดีขึ้นมาไม่น้อย ถนนที่เชื่อมไปสู่เมืองเซิ่งจิงก็กำลังจะเสร็จสิ้น

ในตอนที่ทุกคนกำลังเฝ้าคอยอย่างมีความหวัง ยามค่ำคืนก็เกิดฝนตกหนัก

ฝนหยุดในเช้าวันต่อมา มีข่าวจากนอกเมืองว่าถนนที่ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้วนั้นก็ถูกดินถล่มไปส่วนหนึ่ง ขุนนางของทางราชสำนักพาทาสรับใช้ไปขุดถนน หวังว่าจะเสร็จสิ้นโดยไว

จวนจิ้งอันโหวไม่มีใครอยู่ในราชสำนัก แต่ก็ได้แบ่งตำแหน่งให้พวกเขาหนึ่งตำแหน่ง

นายท่านรองดื่มเหล้าหนักทุกวัน สภาพย่ำแย่มากแล้ว ถึงต้องให้เซี่ยจื่ออันพาทาสรับใช้ไป

เพราะอาหารขาดแคลน พวกขุนนางที่ไปขุดถนนเองก็ต้องให้คนที่บ้านส่งอาหารให้

ในรถม้า หลิวอวิ๋นเซียงนั่งอยู่บนเบาะนิ่ม ตัวของนางโยกไปมาตามการเคลื่อนไหวของรถม้า นางรู้สึกเหนื่อยล้าจึงเอนตัวพิงที่หมอนด้านหลัง จากนั้นก็มองไปที่ลี่เหนียงที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของรถม้า

ปัจจุบันนางเป็นอี๋เหนียงของจวนท่านโหวแล้ว ชุดที่ใส่นั้นเป็นกระโปรงผ้าสำลี ยังสู้นางรับใช้ในจวนไม่ได้เลย

แต่ละเรือนนั้นมีเบี้ยประจำเดือน แต่ปัจจุบันบัญชีส่วนกลางของจวนโหวนั้นไม่มีเงิน เซี่ยจื่ออันเองก็ไม่มีเงิน ไม่สามารถที่จะหาเพิ่มให้นางได้

แม้จะเป็นกระโปรงผ้าสำลี แต่ก็สะอาดเรียบร้อย ผมเกล้ามวยขึ้นไม่ยุ่งเยิงเลย แต่งหน้าทาแป้งเล็กน้อย ดูงามและอ่อนโยน

หากได้แต่งกับชายธรรมดาทั่วไป จะต้องเป็นแม่หญิงที่เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมและอยู่บ้านแน่นอน

นางกอดถุงผ้าไว้ในอก เปิดผ้าม่านมองออกไปข้างนอกอยู่บ่อยๆ ราวกับว่าหญิงที่รีบร้อนที่จะไปเจอสามี ฮูหยินแต่ละจวนไปส่งอาหาร เดิมไม่ควรจะพานางมาด้วย แต่นางขอร้องจะไป หลิวอวิ๋นเซียงเองก็ตอบตกลง

ลี่เหนียงมองดูหลิวอวิ๋นเซียงไม่ได้เอาอะไรมาเลย จึงได้ชูถุงผ้าในมือแล้วพูดเป็นนัยว่า “จื่ออันลำบากอยู่ข้างนอก นี่เจ้าไม่ได้เตรียมอะไรให้รอย่างอื่นให้เขาเพิ่มเลยเหรอ”

น้ำเสียงนั้นราวกับกำลังจะสื่อว่าหลิวอวิ๋นเซียงไม่รู้เรื่อง ไม่ใส่ใจสามี ไม่มีความเป็นกุลสตรี

หลิวอวิ๋นเซียงยังคงนอนพิงอยู่แบบนั้น นางไม่แม้แต่จะเงยหน้า “จวนโหวให้ข้ามาส่งอาหารให้เขาแล้วนี่ หรือว่าอาหารที่แม่แท้ๆ ของเขาเตรียมให้ จะทำให้เขาหิวตายงั้นเหรอ”

“นี่เจ้า!” คำพูดของหลิวอวิ๋นเซียงทำให้ลี่เหนียงถึงกับหน้าแดงพูดอะไรไม่ออก แต่ก็ไม่กล้าที่จะคัดค้าน

หากพูดต่อไป ก็จะกลายเป็นว่านางกำลังต่อว่าฮูหยินเฒ่า!

แต่นางก็เจ็บใจที่จะต้องพ่ายแพ้หลิวอวิ๋นเซียง ลี่เหนียงจึงได้พูดขึ้นอีก “ข้าแค่นึกถึงตอนนั้นที่จื่ออันดีกับข้า”

“ตอนที่พวกเราอดยากลำบาก มีหมั่นโถวแค่อันเดียว เขาไม่กินเอง แต่กลับให้ข้ากิน มีหมั่นโถวสองอัน เขาก็รอให้ข้ากินอิ่มก่อนแล้วค่อยกินที่เหลือ ตอนที่พวกเราหิวจนต้องไปขออาหารกิน เขาให้ข้ารออยู่ห่างๆ ส่วนตัวเขาเองก็ไปขอร้องคน แถมยังคุกเข่าอีกต่างหาก หากไม่ใช่... หากไม่ใช่หาอาหารไม่ได้แล้วจริงๆ ข้ากับเจ้าหนูคังหิวมาสองสามวัน เขาจะไม่พาพวกเรากลับจวนแน่นอน เขากลัวว่าหลังจากที่กลับจวนแล้วข้าจะได้รับความไม่ยุติธรรม ดังนั้น ข้าเองก็เก็บอาหารในมื้อเช้ามาให้เขาเหมือนกัน”

เดิมทีนางคิดจะใช้ความรักที่หวานแหววมายั่วยุหลิวอวิ๋นเซียง ให้หลิวอวิ๋นเซียงอิจฉาที่นางได้ความรักที่นางอยากได้อย่างง่ายดาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน