ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 26

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างโล่งอก “แม่เอง”

“แม่กลับมาแล้ว” เด็กๆกระโดดด้วยความตื่นเต้น

กู้เกอเงยหน้าขึ้นพ่นน้ำลายเป็นฟองลอยบนอากาศ

“แม่”

ทันทีที่เฉียวเหลียนเหลียนวางกระบุงไม้ไผ่ลง เธอก็เอาแขนออกจากสายสะพายและกอดกู้เกอ “หิวไหม? มื้อเช้าเรากินเกี๊ยวดีไหม?”

“ดี”

เด็กๆพูดพร้อมกัน

กู้เชวี่ยฉลาด เธอหยิบกระบุงไม้ไผ่จากมือของเฉียวเหลียนเหลียน และเธอเห็นห่านขาวเปื้อนเลือดซึ่งทำให้เธอกลัวมากจนโยนกระบุงทิ้งและกรีดร้อง

ห่านขาวตัวเล็กเพิ่งจะโดนสัตว์ร้ายทำร้ายและโดยกระแทกถึงกับ "..."

“ไม่ต้องกลัวนะ” เฉียวเหลียนเหลียนรีบเอามือโอบไหล่ของลูกสาวคนโตและปลอบเธอ “นี่เป็นห่านที่แม่เก็บมาจากภูเขา มันได้รับบาดเจ็บเฉยๆ ถ้าลูกไม่ชอบ แม่จะเอามันไปปล่อยที่หุบเขา”

“อ้าว ทำไมแม่ปล่อยมันหล่ะ” กู่โหลวทำหน้าผิดหวัง “ต้มกินไม่อร่อยเหรอ?”

ห่านขาวตัวเล็กในกระบุงไม้ไผ่ชูคอออกมาประท้วง

“แม่คะ มันร้องแล้ว” กู้เกอดึงแขนของเฉียวเหลียนเหลียนแล้วมองดูห่านขาวตัวน้อยในกระบุงไม้ไผ่ “น่ารักจังแม่ อย่ากินเลย เราเอามาเลี้ยงดีกว่า”

เฉียวเหลียนเหลียนมองไปที่เด็กๆ

กู้เชวี่ยมีท่าทางรังเกียจ กู้โหลวเต็มไปด้วยความปรารถนา ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ ส่วนกู้จงและกู้เกอ อยากเลี้ยงมัน

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถึงเวลาต้องมีสัตว์เลี้ยงในบ้าน หากแม่ไม่อยู่บ้าน พวกเขาสามารถปกป้องลูกได้”

เท่าที่เธอรู้ ห่านตัวนี้กัดคนเจ็บน่าดู มันไม่ต่างจากเลี้ยงสุนัขเลย

“แม่สัญญาว่าจะเลี้ยงมันไว้”

กู้เกอมีความสุขมาก และลูบหัวห่านขาวตัวน้อยเบาๆและพูดว่า "จากนี้ไปแกจะเป็นครอบครัวเดียวกันกับเรา"

“ห่านตัวนี้ตัวขาวมาก เราจะตั้งชื่อมันว่าเสี่ยวไป๋” กู้จงพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“เรียกอะไร เสี่ยวไป๋? ฉันคิดว่าควรตั้งชื่อว่าเจ้าตัวอ้วน คุณยายหลิวเคยบอกว่าห่านกินจุ ไม่รู้ว่าต่อไปมันจะกินเยอะแค่ไหน” กู้โหลวรู้สึกไม่สบายใจนักและเดินลากขาออกไป.

กู้จงค่อนข้างเข้าใจอารมณ์ของพี่ชายฝาแฝดและไม่ได้พูดอะไร

ในทางกลับกัน ดวงตาของกู้เกอเป็นประกาย “หนูคิดว่าตั้งชื่อมันว่าเจ้าตัวอ้วนละกัน”

ไม่มีใครสนใจที่จะแย้งเรื่องนี้กับเด็กๆ ห่านขาวตัวน้อยถูกเปลี่ยนชื่อเป็น - เจ้าตัวอ้วน

เฉียวเหลียนเหลียนทายาให้เจ้าตัวอ้วน และทำรังเล็กๆให้มันอยู่อาศัย

เจ้าตัวอ้วนน่ารักมาก ไม่เดินไปมา แถมยังรู้อีกว่าต้องไปขี้เยี่ยวที่สวน

กู้เชวี่ยผู้ดูแลสุขอนามัยในบ้านทุกวัน "..."

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบเกี๊ยวที่เหลือจากเมื่อวานออกมาปรุงหม้อด้วยวิธีเดียวกัน แล้วแบ่งให้เด็กๆคนละชาม

เด็กสองสามคนไม่ชอบอาหารที่มันย่อง พวกเขาชอบรสชาติสดใหม่ ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวเหลียนเหลียนบังคับไม่ให้พวกเขากินจนจุก พวกเขาต้องกินจนพุงกางแน่ ๆ

หลังจากกินเสร็จพวกเขาก็ล้างถ้วยล้างชาม

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบเครื่องเทศบดมาหลายขวด มองไปทางซ้ายและขวา

เมื่อกู้เชวี่ยเห็นสิ่งนี้เข้าเธอก็พูดว่า "แม่ เราขายเกี๊ยวดีกว่าขายเครื่องเทศ แม่ทำเกี๊ยวอร่อยมากเลย"

เฉียวเหลียนเหลียนเลิกคิ้วขึ้น ความคิดเธอค่อนช้างชัดเจน

เหตุผลที่เธอไม่ได้พูดมากก็เพราะว่าเครื่องเทศนั้นขายได้ไม่ง่ายนัก อีกอย่างมันเป็นเครื่องปรุงรสเข้มข้น และถึงจะอร่อยแค่ไหนก็ไม่สามารถให้ใครลิ้มลองได้

การขายอาหารก็เปรียบได้กับการเปิดมุมขายเครื่องเทศในแบบที่คนทั่วไปยอมรับได้ - ตราบใดที่พวกเขาชอบอาหารนั้น พวกเขาจะไม่สนใจเครื่องเทศได้อย่างไร?