ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 107

ในช่วงเทศกาลตรุษจีน เฉียวเหลียนเหลียนก็เริ่มยุ่ง

และกู้เฉิงก็เตรียมการสอบระดับต้นแล้ว

อะไรจะสำคัญไปกว่าการศึกษาเล่าเรียน?

ไม่มี

เรื่องของภัตตาคารซื่อสี่ก็ไม่อาจจะวางมือได้ เฉียวเหลียนเหลียนให้กู้เส้าดูแลลูกๆ ส่วนตัวของเธอเองนั้นไปส่งอาหารจานอร่อย

คุณหูเจ้าของร้านปฏิบัติต่อเฉียวเหลียนเหลียราวกับเธอเป็นนางฟ้า เมื่อเขาเห็นเธอก็ยิ้มแย้ม "คุณผู้หญิงมาแล้ว คุณหานรออยู่ด้านบน กำไรประจำปีได้แล้ว "

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม

หานจ้าวกำลังตรวจสอบบัญชีภายใน และเมื่อเขาเห็นเธอเดินเข้ามา เขาก็ยื่นถุงเงินให้เธอ

เฉียวเหลียนเหลียนไม่รีรอที่จะนับ และเงินที่เธอได้เป็นจำนวนสี่ร้อยตำลึงพอดี

มากกว่าที่เธอคิดไว้หนึ่งเท่าตัว

“อาหารที่คุณทำได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ประกอบกับภัตตาคารหยุนซีล้มเหลวจากการซื้อสูตรจากเรา แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ล้มละลาย แต่หากพวกเขาจะแข่งกับเรานั้นไม่มีทางอีกต่อไป " หานจ้าวดีดลูกคิดและพูดกับเฉียวเหลียนเหลียนว่า “ผมเปรียบเทียบบัญชีรายรับของภัตตาคารซื่อสี่ในเดือนเดียวกันกับปีที่แล้ว และเงินที่เกินมา ผมแบ่งให้คุณสามส่วน นี่คือเงินสามส่วนที่ผมได้จัดการนำออกมาให้คุณแล้ว หากสงสัย สามารถนับเงินพร้อมๆกับผม”

เพียงแค่หนึ่งเดือนได้รับกำไรจากอาหารจานใหม่ไม่กี่อย่างสามส่วน เท่ากับสี่ร้อยตำลึง แค่นี้ก็ไม่เลวแล้ว

ในเรื่องปัญหาของการทำบัญชี เฉียวเหลียนเหลียนมองว่าไม่สงสัยในคน และใช้คนอย่างไม่สงสัย

จากนั้นเธอนำเงินใส่ในตระกร้าไม้ไผ่

ไม่มีทาง เฉียวเหลียนเหลียนต้องการใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ แต่เงินหลายร้อยตำลึง เธอไม่อาจพกพาได้

“อีกซักครู่เธอเอาเงินไปฝากเถอะ” หานจ้าวเลิกตาขึ้น “ผู้หญิงพกเงินมากขนาดนี้ไม่ปลอดภัย”

ความปลอดภัยเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ควรคำนึงถึง

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า เมื่อเธอกำลังจะกลับหานมู่ก็วิ่งเข้ามา

แค่ฉลองปีใหม่ เด็กพวกนี้เหมือนคุยกันมาแล้ว

กู้เฉิงเดิมที่ตัวสูงแค่ไหล่ของเธอ ตอนนี้สูงเกือบถึงติ่งหู

หานมู่ยิ่งสูงกว่าอีก เขาสูงเท่าหางตาของเฉียวเหลียนเหลียน

“คุณเฉียว กู้เฉิงจะไปสอบระดับต้นใช่ไหม?” ทันทีที่เขาเข้ามา เขาคว้ามือเฉียวเหลียนเหลียน โดยไม่สนใจพ่อของเขา

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองใบหน้าของหานจ้าว และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ใช่แล้ว ผ่านวันที่สิบห้าไปก็ไปอันหยาง"

จากหมู่บ้านตระกูลกู้ไปซีหยางใช้เวลาครึ่งชั่วโมง และจากซีหยางไปเซี่ยหยางใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง

จากเซี่ยหยางไปอันหยางใช้เวลารวมๆแล้วสามชั่วโมงเต็ม

ช่วงฤดูหนาวเวลาสิบสองชั่วโมง แค่เดินก็สี่ชั่วโมงก็เห็นถนนไปอันหยางระยะไกล และในยุคสมัยนี้ยานพาหนะก็ช้า

หานมู่ไม่มองหน้าพ่อของเขา เขาพูดอย่าสง่าผ่าเผยว่า “ที่จริง ผู้อาวุโสบอกว่าผมก็ไปสอบระดับต้นได้ ทำไมเราไม่ไปด้วยกัน?”

“จริงเหรอ?” เฉียวเหลียนเหลียนสงสัย เธอไม่เคยได้ยินผู้อาวุโสกล่าว

“แน่สิ ผมอายุมากกว่ากู้เฉิงหนึ่งปี และเรียนเร็วกว่าสองปี” หานมู่ไม่เห็นการแสดงออกที่น่าสงสัยของเฉียวเหลียนเหลียน

เฉียวเหลียนเหลียนหันไปมองหานจ้าว

นี่เป็นลูกคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์พูด