ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 108

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจสิ่งเหล่านี้

เธอบอกหานจ้าวและออกไปซื้ออาหารกลับบ้าน ลูกชายคนโตต้องสอบ เขาจึงต้องกินข้าว

หานมู่ตะโกนอย่างไม่เต็มใจ “คุณเฉียว คุณต้องพาผมไปด้วยนะ”

จากนั้นหานจ้าวก็บิดหูเขาและพาเขากลับ

เฉียวเหลียนเหลียนแบกตะกร้าแล้วเดินไปที่ธนาคารเมืองซีหยาง

แน่นอนว่าเธอไม่ฝากเงินหรอก

ฝากเงินไว้ที่คนอื่นไม่ปลอดภัย เอาไว้กับตัวเองสบายใจกว่า

เช่น โยนเงินพวกนี้ไว้ที่ห้องทดลองของเธอ

เพียงแค่คิดเงินสี่ร้อยตำลึงก็หายไปในทันใด ไม่มีใครเชื่อหรอก ดังนั้นเฉียวเหลียนเหลียนจึงเดินไปรอบๆ ธนาคาร จากนั้นก็ซ่อนตัวในตรอกอันเงียบสและหยิบตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็กๆ ขึ้นมา

หลังจากผ่านไปแล้ว เงินสี่ร้อยตำลึงก็ไปรวมกับเงินหนึ่งร้อยตำลึงแล้วก็หายไปอยู่ในห้องทดลอง

เฉียวเหลียนเหลียนหลับตาลง จากนั้นความคิดของเธอก็เปลี่ยนไป และเธอก็แปลกใจที่พบว่าเธอสามารถเห็นภาพทั้งหมดในห้องทดลองได้

แต่ก่อนภาพเหล่านั้นแค่ตัดไปมา เพียงเพราะเธอคุ้นเคยกับห้องทดลองเป็นอย่างดี เธอจึงอาศัยความทรงจำสร้างมโนภาพขึ้น แต่ก็ไม่เหมือนกับเห็นด้วยตาตัวเอง

เธอมองดูการออกแบบที่ทันสมัย ขนมปังที่บรรจุห่อ แก้วที่ใส่น้ำจนเต็ม และเมื่อหลับตาลงทุกอย่างก็มีแต่ความว่างเปล่า

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสกับความทันสมัย?

เธออาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน หากไม่ใช่เพราะมีห้องทดสองหนึ่งห้อง เธอคงคิดว่าเธอเป็นคนสมัยราชวงศ์

ความคิดของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในห้องทดลอง และเธอก็เห็นข้าวและบะหมี่ที่เธอเก็บเอาไว้ในตอนแรก จำได้ว่าตอนนั้นเธอพากู้เกอมาด้วยและซื้อของค่อนข้างเยอะ

ใครจะรู้ว่าเด็กๆ ในครอบครัวนี้ฉลาดเกินไป เฉียวเหลียนเหลียนกลัวความลับจะหลุดรอด เธอจึงไม่ได้เอาของออกมาจากห้องทดลอง

ของเหล่านั้นก็เลยตกหล่นอยู่ในห้องทดลอง

จู่ ๆ ก็มีความคิดผุดออกมาจากใจของเฉียวเหลียนเหลียน

เธอรู้มาตลอดว่าของในห้องทดลองกำลังถูกนำมาใช้ และเมื่อผ่านไปซักระยะหนึ่งก็ถูกเติมเต็มอัติโนมัติ แล้วสิ่งที่เธอเพิ่งเอาเข้าไปหล่ะ? จะถูกเติมเข้าไปอัตโนมัติหรือไม่?

ถ้าเป็นเช่นนั้น เงินที่เธอใส่เข้าไปหล่ะ...

ด้วยความตื่นเต้น เฉียวเหลียนเหลียนจึงหยิบเส้นบะหมี่ออกมาโยนลงในตะกร้าไม้ไผ่

แล้วไปดูที่ห้องทดลอง

ไม่มีเส้นบะหมี่ปรากฏ

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเฉพาะห้องทดลองเดิมของเธอเท่านั้นที่จะเติมเต็มโดยอัตโนมัติ

เธอแบกข้าวกับบะหมี่ไว้บนหลัง แล้วเดินออกไปช้าๆ

พอเดินไปที่ปากซอยก็ได้ยินเสียงดังขึ้น “ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นมาแถวๆธนาคาร เธอไง ผงอร่อยนั้นเธอเป็นคนทำ ผงอร่อยที่เป็นเหตุให้อาหารเป็นพิษต้องเป็นเธอทำมันแน่ นอกจากเธอแล้วไม่มีใครทำเป็น”

“ไปหามา นำตัวเธอมาได้ ภัตตาคารหยุนซีจะไว้ชีวิตแก” ใครบางคนกล่าว

“ได้ ฝากขอบคุณหุ้นส่วนด้วย ขอบคุณมาก” คนแรกกล่าวขอบคุณ

เฉียวเหลียนเหลียนหยุดในใจ ถอดตะกร้าไม้ไผ่ลงเพื่อใช้เป็นอาวุธ และมองไปข้างหน้าอย่างตื่นตัว

เพียงไม่กี่ลมหายใจ คนไม่กี่คนก็เดินเข้ามาพร้อมกับไม้เท้า

ดวงตาของพวกเขาทั้งหมดจับจ้องอยู่ที่ใจกลางของตรอก พวกเขายังคงอยู่ตรงทางเข้าออก เมื่อเห็นเธอปรากฏตัวขึ้นพวกเขาก็ตกใจ

เฉียวเหลียนเหลียนใช้โอกาสนี้เขวี้ยงตะกร้าไม้ไผ่และบะหมี่ลงพื้น

เธอไม่รู้สึกเจ็บปวด เธอหยิบบะหมี่ขึ้นมาแล้วโยนขึ้นในอากาศ ผงสีขาวก็ลอยขึ้นไปบนฟ้า พวกคนเหล่านั้นถูกบังคับให้หลับตาโดยปริยาย

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบแว่นกันฝุ่นออกมาจากห้องทดลองและสวมใส่มัน จากนั้นก็เดินไปด้านหน้า

“หยุดนะ ผู้หญิงคนนี้กำลังจะหนี” ทันใดนั้นมีคนตะโกน

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะมีความสามารถจริงๆ