ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 117

ขอบคุณฟ้าดิน ขอบคุณข้าวทุกเม็ด คารวะเทวดา

ไม่มีใครเข้าใจความกตัญญูของปี้ซง

เขาวางจานตัวเองบนโต๊ะอาหาร และรีบไปเปิดประตู

ด้านนอกมีชายไหล่กว้างและเอวแคบแบกกระสอบไว้บนบ่ายืนอยู่ตรงประตู

ปี้ซง: ในที่สุดก็กลับมาแล้ว

เขากำลังจะกระโจนและพยายามแสดงออกถึงความตื่นเต้น

ชายคนนั้นหลบไม่ให้เขากระโจนเข้าใส่ เป็นผลให้ปี้ซงกระโจนใส่ประตูไม้อย่างเต็มแรง

โชคดีที่ไม่ได้อ้าปาก ไม่งั้นฟันหลุดสองสามซี่เป็นแน่

“คุณ...คุณกลับมาแล้ว” กู้เส้าตกใจเมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียน เขาหันมาด้วยความประหลาดใจ “เฉิงเอ๋อร์สอบเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฉียวเหลียนเหลียนถือตะเกียบไม่ได้พูดอะไร

เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า การเคลื่อนไหวของชายผู้นี้ไม่มีอะไรแปลกประหลาด ราวกับว่าเขาเพิ่งออกจากบ้าน และเพิ่งกลับมาจริงๆ

แต่บางครั้งการไม่มีข้อบกพร่องคือข้อบกพร่องที่เลวร้ายที่สุด

พฤติกรรมเขาเปลี่ยนไป ทำให้เฉียวเหลียนเหลียนสงสัย

“ก็ดี แต่สุดท้ายมีเรื่องนิดหน่อย ทำให้ไม่ได้เข้าสอบในวันที่ห้า” เธอพูดเบาๆ

กู้เส้าเข้ามาด้วยท่าทางประหลาดใจ และวางกระสอบไว้บนหลังของเขา "ไม่ได้สอบแล้วจะทำอย่างไร เขาจะมีโอกาสสอบผ่านไหม?"

“ไม่เป็นไรครับพ่อ” กู้เฉิงไม่เต็มใจที่จะพูดไปมากกว่านี้ “อีก 10 วันจะรู้ผล”

กู้เส้าไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เขามองไปที่เฉียวเหลียนและพูดว่า “ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ผมพบทำเลที่เหมาะสมแล้ว และผมได้วางเงินมัดจำไว้เรียบร้อย รอเลือกวันในการเปิดร้าน และในกระสอบนี้คือแกะที่ผมล่าได้ระกว่างทาง"

กลางคืนมืดมิด และแสงไฟสลัว

เฉียวเหลียนเหลียนหันศีรษะไปด้านข้าง แสงตะเกียงน้ำมันกระทบใบหน้าของชายคนนั้น เผยให้เห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและเรียบเนียน

เธอตกใจจนทำตะเกียบหล่นลงบนโต๊ะ

กู้เส้าอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาช่วยเธอหยิบตะเกียบ และถามเบาๆ “มีอะไรเหรอ?”

เฉียวเหลียนเหลียนมองเข้าไปใกล้ ๆ และพบว่าใบหน้าคล้ายกัน แต่ดวงตาแตกต่างกันมาก

กู้เส้าคือชิงผิงอ๋อง ชิงผิงอ๋อง

เมื่อครู่เป็นเพียงการคาดเดาของเธอ

“ไม่มีอะไร ฉันอาจจะหิว นั่งลงกินข้าวก่อน” เฉียวเหลียนเหลียนกระซิบ

กู้เส้าตอบอย่างมีความสุขและนั่งตรงที่นั่งของปี้ซง

ปี้ซงผู้น่าสงสารนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งด้วยความคับข้องใจ

...

กู้เส้ากล่าวว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้ค้นหาทำเลในการเปิดสำนักศิลปะการต่อสู้ และจ่ายเงินมัดจำ

ในตอนแรกเฉียวเหลียนเหลียนไม่เชื่อ แต่หลังจากนั้นสองสามวัน สำนักศิลปะการต่อสู้ก็เปิดทำการ เธอไม่อาจไม่เชื่อในความมุ่งมั่นของชายผู้นี้ได้

หน้าตลาดเมืองซีหยางมีหน้าร้านร้านหนึ่งด้านหน้ามีลานกว้าง เฉียวเหลียนเหลียนพร้อมกับครอบครัวยืนอยู่ที่นั่น

กู้เส้าติดประกาศด้านนอกประตู และจุดประทัดจำนวนหนึ่ง สำนักศิลปะการต่อสู้เปิดอย่างเป็นทางการ

เนื่องจากเลือกทำเลที่ตั้งดีมาก ทำให้สำนักศิลปะการต่อสู้ของเขาได้รับความสนใจของคนที่เดินผ่านไปมา

แม้แต่ผู้อาวุโสหลี่ก็ยังเข้ามาร่วมแสดงความยินดี แต่ด้วยระบบทางเดินหายใจของเขายังไม่หายดี ดังนั้นเขาให้ของขวัญเปิดสำนักเสร็จก็ขอตัวกลับก่อน

หานมู่มาร่วมแสดงความยินดีด้วย และกระตือรือร้นในการสมัครเรียนเป็นคนแรก

“คุณเฉียว ดูผมสิ ผมมีรูปร่างที่แข็งแรง และมีความสามารถพิเศษ ผมแค่ต้องการฝึกทักษะกังฟูเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” แขนของเขาบิดเป็นเกลียว และเขาก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้าของเฉียว

เหมือนลิงเป็นตะคริวยังไงยังงั้น

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าและพยายามกลั้นยิ้ม “ไปบอกอากู้เถอะ”

กู้เส้า อากู้