ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 122

你的簪子呢ไม่ว่าลูกคนเล็กทั้งสองจะยินยอมหรือไม่ เรื่องเรียนนั้นเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

ในตอนเช้า เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้าพาลูกทั้งสองไปหาผู้อาวุโสหลี่

กู้เฉิง กล่าวว่า ผู้อาวุโสหลี่จะสอนเด็กเพียง 4-5 คน เขาเป็นคนเดียวที่ผู้อาวุโสหลี่รับหลังการรักษาอาการป่วย ส่วนคนอื่น ๆ ที่เห็นนั้นเป็นนักเรียนที่ชำระค่าเรียนก่อนที่ผู้อาวุโสจะป่วย

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ผู้อาวุโสหลี่จะรับเด็กสองคนหรือไม่ ? นี่คือปัญหา

เฉียวเหลียนเม้มปากและนิ่งเงียบ

กู้โหลวกระโดดโลดเต้น เขาหวังว่าผู้อาวุโสจะปฏิเสธที่จะรับเขาเข้าเรียน

เฉียวเหลียนเหลียนชำเลืองมองเด็กอ้วน แล้วเคาะประตูบ้านผู้อาวุโสหลี่

ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับผู้อาวุโสหลี่ หลังจากพูดคุยกันระยะเวลาสั้น ๆ หญิงชราก็ลูบเคราของเธอแล้วพูดว่า "งั้นฉันจะรับเด็กสองคนนี้"

กู้โหลวตาเบิกกว้าง มองไปที่แม่และพี่ชายและน้องชาย

เขาก้มหน้าด้วยความเสียใจ

เขาไม่อยากอ่านหนังสือ

หลังจากที่เฉียวเหลียนเหลียนทิ้งเด็กทั้งสามที่โรงเรียนเอกชน เธอก็เดินออกมาด้วยความเบาใจ

กู้เกอและกู้เชวี่ยอยู่บ้าน กู้เส้ายืนอยู่ข้างหลังเฉียวเหลียนเหลียน และมองผมที่ว่างเปล่าของเธอ จากนั้นก็ถามว่า "ปิ่นล่ะ?"

“อ๊ะ?” เฉียวเหลียนเหลียนหันศีรษะด้วยความมึนงง “ปิ่นเงินหน่ะเหรอ? ”

กู้เส้าขมวดคิ้วและพยักหน้า

“ใส่ช่วงตรุษจีนก็พอแล้ว นี่ก็เข้าเดือนมีนาคมแล้วนะ” เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้สนใจ และเลี้ยวไปที่ตลาดเพื่อซื้อผักสด

ขณะที่เธอเดินไปตามทาง เธอก็ใจลอย ไม่ได้ยินเสียงตะโกน จากนั้นเกวียนลาก็วิ่งชนมาข้างหน้า

“หลีกทาง ๆ หลีกทาง ๆ ”

เฉียวเหลียนเหลียนเหลียนตกใจ และงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเธอดึงเธอให้หลบเกวียนลา

มือของเขาเรียวยาว และมีความร้อนผ่าวเหมือนแท่งเหล็กที่กำลังหลอมอยู่ ความรู้สึกของเฉียวเหลียนเหลียนตอนนี้เหมือนโดนอะไรลวกอย่างไงอย่างงั้น

เธอผลักกู้เส้าออกไปทันที และเมื่อเธอเตรียมจะพูด เกวียนลาก็หยุดไป

ฟังการเคลื่อนไหว ดูเหมือนว่าจะชนคนเข้าแล้ว

คนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก “คนเดินผ่านไปมาขนาดนี้จะขี่อะไรเร็วขนาดนั้น ชนคนแล้วไงหล่ะ”

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกแบบเดียวกัน และพากู้เส้าเดินออกไป

ทันใดนั้น ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องเสียงดัง "เป็นความผิดของฉันเอง เป็นความผิดของฉันเอง แต่ว่าแม่ของฉันป่วย ฉันกำลังพาแม่ไปหาหมอ ขอไปหาหมอก่อนเถอะนะ"

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้ามองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

นี่... ไม่ใช่เสียงของหลี่ชุนฮัวหรอกเหรอ?

ช่วงตรุษจีนที่ผ่านมาเฉียวเหลียนเหลียนไปส่งของกินที่บ้านเธอบ่อยๆ ความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวดีขึ้น และเฉียวเหลียนเหลียนก็ยอมรับในพวกเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆเธอก็ไม่ส่งข่าวคราว

ช่วงที่ผ่านมาเฉียวเหลียนเหลียนกังวลเกี่ยวกับการสอบของลูกชายจึงไม่ได้ถามถึงหลี่ชุนฮัว

ใครจะคิดว่าจะได้ยินเสียงของหลี่ชุนฮัวในสถานการณ์แบบนี้

"ไปกัน ไปดูกันเถอะ"

ทั้งคู่ตัดสินใจไปดูทันที

เกวียนลาไม่ได้ชนใคร แต่ชนแผงขายมันฝรั่งที่ยื่นออกมา มันฝรั่งกระจัดกระจายไปทั่วพื้น บางส่วนถูกหยิบขึ้นมาโดยผู้คนที่เดินผ่านไปมา และบางส่วนก็ถูกบดขยี้ แม้ว่าหลี่ชุนฮัวจะช่วยเก็บ แต่ก็เก็บได้เพียงครึ่งเดียว

ตอนนี้เจ้าของแผงกำลังเรียกค่าเสียหายจากเธอ แต่เธอขอให้เขาปล่อยเธอไปก่อน

“พี่ชาย ฉันรีบจริงๆ ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน ฉันจ่ายให้ที่หลังได้ไหม? ” หลี่ชุนฮัวพูดทั้งน้ำตา