ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 126

ไม่รู้ว่าที่ ๆ ห่างไกลเกิดอะไรขึ้น

ทุก ๆ วันเฉียวเหลียนเหลียนยุ่งมาก

เด็กอ้วนหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้รับบาดเจ็บขณะฝึกศิลปะการต่อสู้ รู้สึกลำบากใจ แต่ก็ให้เขาหยุดฝึกซ้อมไม่ได้ เธอจึงได้แต่นำน้ำมันดอกคำฝอยมาทาแผลฟกช้ำของเด็กอ้วนทุกวัน

ส่วนกู้เฉิงลูกชายคนโต

การสอบระดับท้องถิ่นในเดือนกุมภาพันธ์ก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และการสอบระดับสำนักในเดือนเมษายนก็ใกล้เข้ามาทุกที

เสี่ยวเกอเอ๋อร์ไม่รู้ว่าตัวเองสูงขึ้นหรือเปล่า เธอบ่นว่าปวดขาทุกวัน และบางครั้งก็ตื่นมาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดในตอนกลางคืน

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกสงสารเด็กหญิงตัวเล็ก และทำซุปกระดูกให้เธอทุกวัน และยังแอบให้แคลเซียมเม็ดแก่เธอด้วย

มันแทบไม่ได้ผล

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เริ่มติดเฉียวเหลียนเหลียนมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้เฉียวเหลียนเหลียนไปซีหยางเพื่อส่งอาหารจานใหม่ เธอก็ไม่ยอมปล่อยให้แม่เลี้ยงของเธอไปคนเดียว

เฉียวเหลียนเหลียนไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องพาเด็กหญิงไปที่ภัตตาคารซื่อสี่ด้วย

หลังจากปลาในผักดอง และปลาทอดกระเทียมได้รับความนิยมกว่าครึ่งเดือน ตอนนี้อาหารเหล่านี้เริ่มขายไม่ค่อยดีเหมือนก่อน

เฉียวเหลียนเหลียนเริ่มสอนการทำปลาเปรี้ยวหวาน และปลากระรอกทอดเปรี้ยวหวาน

ผลที่ตามมาคืออาหารประเภทปลาได้รับความนิยมอีกครั้ง ตอนนี้หลิวปินส่งปลาสามเกวียนต่อวันยังไม่พอ ตอนนี้เขาต้องส่งปลาสิบเกวียนต่อวัน

ปลาจากชาวประมงในเมืองซีหยางหมด เขาจึงขยายธุรกิจไปที่เมืองเซี่ยหยาง จนตอนนี้เขาเป็นผู้รับซื้อปลาที่มีชื่อเสียง

ทุกวันนี้ไม่ต้องพูดถึงสามสิบตำลึง รายได้ของเขารวมแล้วสามร้อยตำลึง

ป้าหลิวมีความสุขมาก เธอบอกว่าเฉียวเหลียนเหลียนเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลหลิว

ไม่เพียงเท่านั้น ลูกชายคนโตตระกูลหลิวก็พาภรรยาของเขากลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง

แม้ว่าจะยังหยิ่งผยองอยู่บ้าง แต่ป้าหลิวก็ซึ้งใจจนน้ำตาไหล

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ แต่หลังจากเปรียบเทียบกันเล็กน้อย เธอพบว่าสะไภ้รองตระกูลหลิวเป็นคนดีจริง ๆ

ทั้งสองคนสนิทสนมกันดี แม้จะไม่ถึงขั้นเป็นเพื่อนสนิท แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

"เสี่ยวเฉียว นี่คือปูบางส่วนที่รองจับได้ตอนที่เขาตกปลาวันนี้ แม่บอกว่าเธอกินได้ เลยเก็บให้เธอ" สะไภ้รองรู้จักขอบคุณคน และเธอไม่ลืมว่าหากไม่มีเฉียวเหลียนเหลียนก็ไม่มีตระกูลหลิวในวันนี้ ฉะนั้นเมื่อมีของดีอะไรเธอจะเอามาให้ และไม่เก็บไว้เอง

เฉียวเหลียนเหลียนกำลังกล่อมกู้เกอในอ้อมแขน และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้

เซี่ยหยางมีแม่น้ำแต่ไม่มีทะเล หาปลาไม่ใช่เรื่องแปลก แต่กุ้งและปูหายาก และไม่ใช่เรื่องเกินจริงหากจะบอกว่าขายในราคาสูงเสียดฟ้า

ปริมาณที่ได้ไม่น้อยเลย เขาได้ปูมาเต็มอวน

“พี่สะใภ้ เอาให้พี่รองไปขายเถอะ สิ่งนี้มีค่ามาก” เฉียวเหลียนเหลียนปฏิเสธ

สะไภ้รองเอาอวนปลาในมือยื่นให้เฉียวเหลียนเหลียน "พี่รองบอกว่า สัตว์ในแม่น้ำสายนี้ ขอเพียงแค่บอก เขาจะหามาให้"

จากนั้นเธอก็กลับไปที่บ้านตระกูลหลิว

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างพอใจ

คนธรรมดาส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ พฤติกรรมตรงไปตรงมา และไม่สร้างความรำคาญ แต่ผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว

ไม่ว่าอย่างไร มันก็เป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะช่วยเหลือตระกูลหลิว

อย่างน้อยเธอก็ไม่ผิดหวัง

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์ แม่นึ่งปูให้กินดีไหม” เฉียวเหลียนเหลียนกล่อมเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขน

“กินปูแล้วขาจะไม่เจ็บเหรอ?” เสี่ยวเกอเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยน้ำตา

เฉียวเหลียนเหลียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ปูมีคุณค่าทางโภชนาการค่อนข้างมาก "ใช่ มันไม่เสียหายถ้ากินเพียงเล็กน้อย"

“ถ้าอย่างนั้นแม่ มาทำกันเถอะ เกอเอ๋อร์รอแม่อยู่ที่นี่” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จูบแม่เลี้ยงของเธอเบา ๆ แล้วนั่งลงบนม้านั่งอย่างเชื่อฟัง

เฉียวเหลียนเหลียนถืออวนปลาในมือ จากนั้นขั้นแรกทำความสะอาดเปลือกปูด้วยแปรง จากนั้นใส่ลงในหม้อนึ่งโดยคว่ำลง วางขิงฝานและต้นหอมบนตัวปู และนึ่งด้วยไฟแรง

กู้เชวี่ยยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ และจุดไฟ