ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 127

“อะไรกัน เดินไม่ดูทางเลยเหรอ?” คนขับรถม้าตะโกนด้วยความโกรธ

“ขอโทษด้วย ขอโทษจริงๆ” คนด้านนอกกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“แค่คำขอโทษมันไม่พอหรอก เมื่อกี้หากฉันบังคับม้าไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้น” คนขับรถม้าโกรธมาก

หากมีอะไรเกิดขึ้น ลูกค้าอยู่ในรถได้รับบาดเจ็บ เขาต้องชดใช้เงินและโดนยึดเงินมัดจำ

“ฉันขอโทษจริงๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ฉันขอโทษ” คนด้านนอกเอาแต่ขอโทษ

เฉียวเหลียนเหลียนปลอบกู้เกอในรถม้าอยู่

ทันใดนั้นเธอก็โผล่ศีรษะออกมา "เกิดอะไรขึ้น?"

คนขับรถม้าหันศีรษะ และพูดอย่างประจบประแจงว่า "คุณผู้หญิง เมื่อครู่ฉันเกือบชนคน ฉันหยุดรถม้ากะทันหันและรถม้าชนกับกำแพง"

เฉียวเหลียนเหลียนเหลียนเหลือบมองกำแพงที่มีรอยกระแทก

โชคดีที่กำแพงไม่เสียหาย และรถม้าไม่พัง

เธอพูดเบา ๆ ว่า "ไปส่งเราที่ตงจือถังก่อน"

จากนั้นคนขับรถม้าก็เก็บอารมณ์ แล้วชำเลืองมองชายในชุดดำที่อยู่ข้างนอก "โชคดีที่คุณผู้หญิงอารมณ์ดี หลีกทาง"

“คุณผู้หญิง? ในที่ที่ยากจน และห่างไกลเช่นนี้ มีใครกล้าเรียกคนอื่นว่าคุณผู้หญิงด้วย?” ทันใดนั้น คนที่อยู่ข้าง ๆ ชายชุดดำก็บ่นพึมพำ

เฉียวเหลียนเหลียนลืมตาขึ้น และเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายมองอย่างเหยียดหยาม

“เสี่ยวม่าน” ชายในชุดดำหันไปชำเลืองมองเด็กหญิงตัวน้อย

เด็กหญิงตัวน้อยก้มศีรษะลง

“คุณผู้หญิง ขอโทษด้วย ผมสอนเขาไม่ดีเอง” ชายที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่รัดกุมพูดต่อว่า “หากคุณผู้หญิงรู้สึกไม่สบายตรงไหน ไปหาเราได้ที่จวนจี้เมืองอันหยาง เรายินดีจะดูแลคุณผู้หญิง”

จี้?

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกว่าสกุลนี้ฟังดูคุ้น ๆ แต่เธอจำอะไรไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงยิ้ม "คุณชายจี้ ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องชดใช้ค่ะ"

เมืองเซี่ยหยางเป็นสถานที่เล็ก ๆ ที่มีเศรษฐกิจล้าหลัง แม้แต่รถม้าก็เรียบง่ายมาก

ในเมืองหลวงแม้แต่สาวใช้ของครอบครัวที่ร่ำรวยก็ไม่นิยมนั่งในรถม้าแบบนี้

แต่ในขณะนี้ สี่แยกแคบ ๆ และผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งนั่งรถม้าที่เรียบง่ายทำให้จี้หยุนม่อตกตะลึงไปชั่วขณะ

เธอไม่สวยเท่าไหร่ แต่เธอมีความเป็นธรรมชาติ และด้วยท่าทางเรียบง่าย สบาย ๆ ของเธอทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเธอดูงดงาม

แม้แต่รถม้าก็ยังดูไม่ขี้เหร่

จี้หยุนม่อยืนอยู่บริเวณทางเข้าตรอกแคบ ๆ เหมือนต้นสน มองดูรถม้าที่แล่นออกไป พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย "เซี่ยหยางมีสิ่งที่น่าสนใจอยู่"

เด็กหญิงตัวน้อยที่ชื่อเสี่ยวม่านเบะปาก “คุณชายรอง มีอะไรที่ต้องคุยกับหญิงสาวบ้านนอกคนนั้น ระวังจะเปื้อนความสกปรก”

จี้หยุนม่อหันไปมองเธอ และพูดเบา ๆ ว่า "ไม่หยิ่งยโส ไม่ใจร้อน ไม่รีบร้อน มีท่าทางเป็นธรรมชาติ หากจะบอกว่าเธอเป็นคุณหนูในเมืองหลวงฉันก็เชื่อ"

"แต่เธอสวมเสื้อผ้าที่ล้าสมัย เมืองหลวงไม่ใส่เสื้อผ้าเหล่านี้แล้ว และเธอไม่สวมเครื่องประดับใด ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้หญิงบ้านนอกตัวเล็ก ๆ ที่เติบโตในประเทศที่ยากจน จะไปเทียบกับผู้หญิงเมืองหลวงได้อย่างไร ? ” เสี่ยวม่านพึมพำเบา ๆ

จี้หยุนม่อไม่สนใจเธอ เขาเอามือไขว้หลัง แล้วเดินไปข้างหน้าช้า ๆ "เรามาที่นี่เพื่อตามหาพี่ชาย ถ้าเธอไม่ชอบถิ่นทุรกันดารนี้ก็กลับไป และไปบอกเจ้านายเธอด้วยว่าเพราะอะไรถึงกลับไป ไม่เช่นนั้นเจ้านายจะห่วงพี่ชายจนป่วยได้"

เสี่ยวม่านโกรธ แต่เธอกลัวว่าจี้หยุนม่อจะทิ้งเธอไว้จึงรีบตามไป

"หมู่บ้านกู้เจีย เมืองซีหยาง..." จี้หยุนม่อเดินออกไปในขณะที่พึมพำ

แต่เฉียวเหลียนเหลียนกล่าวว่า

เฉียวเหลียนเหลียนก้าวเข้าไปในตงจือถังพร้อมกับเด็กในอ้อมแขนของเขา

กู้เส้ายืนขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อไปหาเธอ จากนั้นก้มหัวลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววอ่อนโยน "ทำไมมาที่นี่?"

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มริมฝีปาก "ฉันแค่ไม่สบายใจ"

กู้เส้ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ พยายามหลีกเลี่ยงเขาทุกวิถีทางเป็นห่วงเขา นี่เป็นสัญญาณที่ดีหรือไม่?

“ไม่เป็นไร ผมบอกเถ้าแก่เจียงแล้ว” เขาพูดเบา ๆ “ในอนาคตจะไม่มีใครสืบเรื่องของคุณอีก”

สืบอดีตของคุณ สืบความลับของคุณ

ใจของเฉียวเหลียนเหลียนสั่นเล็กน้อย และเธอรู้สึกว่าชายคนนี้รู้อะไรบางอย่าง

“แม่” เสี่ยวเกอเอ๋อร์ตะโกนจากด้านข้าง

เฉียวเหลียนกลับมามีสติและพยักหน้าให้กู้เส้า "กลับกันเถอะ"

ครอบครัวกำลังเตรียมออกจากตงจือถัง

ชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาทางประตูพร้อมกับบางสิ่งในมือและชนเข้ากับกู้เส้า

เม็ดเล็กเรียวยาวสีเขียวเหลืองกระจายอยู่ทั่วพื้น

เฉียวเหลียนเหลียนก้มศีรษะ สีหน้าที่สงบเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เธอนั่งยอง ๆ และดึงของนั้นกลับด้วยสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย

ผ่านไปครู่ใหญ่ เด็กชายตัวใหญ่หันกลับมาทันที และพูดกับเจียงไป๋หยินอย่างจริงจังว่า "ผมตกลงออกไปตรวจรักษาคนป่วย แต่คุณต้องส่งสิ่งนี้ให้ผม มีเท่าไหร่เอาเท่านั้น”