ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 135

นายอำเภออันหยางรู้ว่าคำพูดของเลูกชายของเขาไม่เหมาะสม เขามองไปที่จ้าวชือแล้วไอสองครั้งแล้วพูดว่า "เรื่องนี้ต้องได้รับการจัดการอย่างยุติธรรม ชือเอ๋อร์ บอกพ่อมาว่าเกิดอะไรขึ้น"

ปากบอกว่ายุติธรรม​ ตัดสินว่าถูกหรือผิดหรือไม่ขึ้นอยู่กับจ้าวชือ

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว

จากนั้นจ้าวชือเริ่มพูดขึ้น กลับดำเป็นขาว​ อธิบายราวกับว่าเขาเป็นเด็กน้อยน่าสงสารที่บังเอิญเดินผ่านสภาการสอบ แต่ถูกเฉียวเหลียนเหลียน​ จี้หยุนม่อ และคนอื่นๆ รังแก

นายอำเภออันหยางลูบเคราของเขา​ และพูดอย่างเคร่งขรึม "จริงหรือ? ถ้าเช่นนั้น​ พาคนกลุ่มนี้ไปที่ว่าการ​เพื่อดำเนินการด้วยความยุติธรรม"

หยาเหมินทั้งหลายรับคำ

จ้าวชือยิ้มอย่างมีเลศนัย เขามองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน​ จากนั้นมองไปที่เสี่ยวม่านและจี้หยุนม่อ เขาเกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ

ในอันหยาง​ พ่อของเขาคือจักรพรรดิ​ชนบท​ และเขาคือองค์ชายองค์เล็ก

คนพวกนี้ตาไมถึง​ กล้ารังแกเขา

ในทางตรงกันข้าม นายอำเภอมองซ้ายมองขวา

ครั้งก่อนองค์ชายชิงผิงเขามาแทรกแซง เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเฆี่ยนลูกชายสามสิบครั้ง

ตอนนี้องค์ชายชิงผิงไม่น่าอยู่ใกล้ ๆ

นายอำเภออันหยางมองไปรอบ​ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีองค์ชายชิงผิงอยู่ที่นี่ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก​จากนั้นมองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน

กู้เฉิงได้สอบระดับสำนักตามความสามารถของเขา​ แม้ว่าเขาจะสอบเพียงวันเดียวจากสามวัน​ แต่ก็ไม่มีอะไรรั้งเขาไว้ได้

ตอนนี้แม่ของกู้เฉิงอยู่ข้างนอก

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำให้ภัตตาคารหยุนซีต้องพังพินาศ​

เธอต้องถูกจับเข้าคุกให้ได้!

นายอำเภออันหยางจ้องมองเฉียวเหลียนเหลียนด้วยสายตาเย็นชา เฝ้าดูหยาเหมิน แล้วจากนั้นค่อยๆ ล้อมรอบพวกเขาทั้งสาม

ทันใดนั้นป้ายราชวงศ์​ก็ปรากฏ

ในตอนแรก นายอำเภออันหยางมองเห็นไม่ชัดเจน เขาแค่คิดว่าเป็นชายในชุดคลุมสีเขียวเข้มที่ต้องการร้องขอความเมตตา

ตรงกันข้าม มีหยาเหมินหนึ่งที่มีสายตาดี หลังจากที่เขามองดู 2 ครั้ง ขาของเขาก็อ่อนลงและคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“ต้าหู่ เกิดอะไรขึ้น?” นายอำเภอเทศมณฑลอันหยางไม่รู้ เขาจึงตะโกนว่า “ลุกขึ้นเร็ว ๆ”

หยาเหมินผู้สง่างามคุกเข่าลงบนพื้นอย่างไม่อาย

หยาหู่ตัวสั่น​ และพยายามยืนตัวตรง แต่เขาไม่สามารถยืนขึ้นได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่คลานกลับ

เขาปีนขึ้นไปหานายอำเภออันหยาง​ มือข้างหนึ่งจับชายเสื้อของนายอำเภออันหยาง แล้วพูดอย่างสั่นสะท้านว่า "ใต้ท้าว​.....ใต้ท้าวแตะต้องชายคนนี้ไม่ได้"

“ไร้สาระ” นายอำเภออันหยางขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด เตะคนรับใช้ออกไป “มีอะไรที่เจ้าแตะต้องไม่ได้ หรือเป็นองค์ชายอีกเมือง”

ไม่ใช่อีกเมือง​ แต่ใหญ่กว่านั้น

แต่ต้าหู่ไม่กล้าพูดคำเหล่านี้ เขาก้มศีรษะและเป็นลมทันที

นายอำเภออันหยางเดินผ่านเขาไปอย่างกระวนกระวาย ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว และสายตาของเขาจับจ้องไปที่สัญลักษณ์ที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์

เขาเห็นอักขระตัวใหญ่สี่ตัวสลักไว้อย่างชัดเจน คำสั่งองค์หญิงใหญ่!

มีองค์หญิง​มากมายในราชวงศ์ต้าหยู แต่มีเพียงพระขนิษฐาของจักรพรรดิเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นองค์หญิงใหญ่

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว มีเพียงพระองค์เดียวที่เป็นพระขนิษฐาของจักรพรรดิ - องค์หญิงใหญ่ที่ไร้เทียมทาน

องค์หญิงใหญ่เป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิ และพระสวามีขององค์หญิงก็มีอำนาจและมีชื่อเสียงมากเช่นกัน แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญ

สิ่งสำคัญคือลูกชายขององค์หญิงใหญ่คือองค์ชายชิงผิง

นายอำเภออันหยางกลอกตาและเกือบจะเป็นลม

เป็นองค์ชายชิงผิงอีกครั้ง​ เป็นเขาอีก!

เหตุใดจึงข้ามอุปสรรคนี้ไม่ได้ และเหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับองค์ชายชิงผิง