ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 136

จี้หยุนม่อมองไปที่กู้เส้าอย่างแข็งทื่อ เขาทั้งตกใจและไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตัวเอง

เขาบอกว่าเขาคือกู้เส้า

แล้วเขา...เขาที่เป็นลูกพี่ลูกน้องหล่ะ?

ลูกพี่ลูกน้องตระกูลจี้ผู้สูงศักดิ์​ และสง่างามสวมเสื้อผ้าชาวนาและปิดบังใบหน้าของตนเอง​ หากเขาไม่ยอมรับ​ แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะมาเขาก็อาจจะไม่ยอมรับเช่นกัน

"คุณ..." จี้หยุนม่อพูดตะกุกตะกัก

กู้เส้านิ่งเงียบแล้วโอบไหล่ของเฉียวเหลียนเหลียนอย่างพึงพอใจ

แม้ว่าจี้หยุนม่อรู้สึกไม่สบายใจแค่ไหนก็ตาม​ แต่เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของกู้เส้าที่มีต่อเฉียวเหลียนเหลียน เขาเจ็บปวดใจยิ่งนัก

เมื่อทุกอย่างจบลง เห็นได้ชัดว่ากู้เส้าตั้งใจเดินออกมา และบอกฐานะพร้อมความเป็นเจ้าของเฉียวเหลียนเหลียน ------ นี่คือภรรยาของผม

"ใช่ ผมเอง" เมื่อเห็นจี้หยุนม่อสงบนิ่ง​ เขาจึงพูดเสริม

จี้หยุนม่อถามซ้ำ "คุณคือกู้เส้า แล้วเธอก็คือ..."

“ถูกต้อง นี่คือภรรยาของผม” กู้เส้ายิ้ม

จี้หยุนม่อถอยหลังไปอีกสองสามเก้า

“องค์ชาย” เสี่ยวม่านกระวนกระวาย แต่เขาก็ผลักเธอออกไป

หมอเทวดาที่เขาเรียกมาโดยตลอดเป็นภรรยาของเขา?

ก่อนที่จะมาอันหยาง องค์หญิงใหญ่บอกเขาเสมอว่า ต้องพาหยุนชูกลับมาให้ได้ และสั่งสอนหญิงที่อยากได้เขา เขาเป็นองค์ชายตระกูลจี้ คนอื่นอย่าได้คิดจะแตะต้องเป็นอันขาด?

จี้หยุนม่อเหมือนจะขาดใจอย่างไงอย่างงั้น

ด้านหนึ่ง เขาชื่นชมทักษะทางการแพทย์ของเฉียวเหลียนเหลียน และชื่นชมเธอในฐานะที่เธอเป็นคนธรรมดาคืนหนึ่ง​ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบเธอถึงขนาดนั้น แต่เขาก็ชอบเธอไม่น้อย

ในทางกลับกัน เธอเป็นภรรยาของลูกพี่ลูกน้องของเขา และเธอยังเป็นคนที่องค์หญิงใหญ่บอกให้เขาสั่งสอน และนี่เป็นเป้าหมายการเดินทางของเขาด้วย

ใจของเขาสับสนอยู่ครู่หนึ่ง​

เสี่ยวม่ายมองดูจี้หยุนม่อด้วยความสงสัย เธออดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นห่วงว่า "องค์ชายไม่เป็นไรใช่ไหม? "

จี้หยุนม่อไม่ตอบ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบว่า "ไม่เป็นไร"

"หากฝ่าบาทรู้สึกไม่สบายก็ไปพักผ่อนเถอะ" กู้เส้าพูดเบา ๆ “อย่าฝืนเลย”

จี้หยุนม่อรู้ถึงอะไรบางอย่าง "ลูก...พี่ลูกน้อง​ จากบ้านมานาน กลับบ้านเถอะ"

แปลสาร - องค์หญิงใหญ่ถามว่า​ ออกไปนานแล้ว ได้เวลากลับแล้วหรือยัง?

กู้เส้านิ่งสงบ "หากถึงเวลาจะกลับเองอย่าได้กังวล"

การแปล - เมื่อถึงเวลากลับ ฉันจะกลับเอง พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง

สีหน้าจี้หยุนม่อไม่ค่อยดีนัก แต่ด้วยความเคารพต่อลูกพี่ลูกน้องคนนี้ เขายังคงเลือกที่จะก้มหัวลง

“พวกคุณกำลังคุยกันเรื่องกลับบ้านเหรอ? ” เฉียวเหลียนที่ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “แน่นอนว่าเราต้องรอให้เด็กทั้งสองสอบเสร็จก่อนถึงจะกลับไปได้”

หลังจากพูดจบ เธอก็มองกู้เส้าด้วยความสงสัย "และคุณ​ทำไมถึงมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าต้องดูแลเด็ก ๆ ที่บ้านหรอกหรือ? "

กู้เส้าถูจมูกเบา ๆ

ในขณะเดียวกันก็แอบโบกมือ

จี้หยุนม่อมองไปที่นายอำเภออันหยางที่กำลังกระวนกระวาย จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพาเสี่ยวม่านไปที่ว่าการอำเภอ

เหลือเพียงกู้เส้าที่ถูกทิ้งให้อธิบายให้เฉียวเหลียนเหลียนฟัง