ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 141

"เจียงชุน แกทำให้ฉันผิดหวังมาก"

กู้เส้าถอนหายใจ "เธอให้แกพาฉันกลับ แกก็จะพาฉันกลับ ใครเป็นนายแกกันแน่?"

เจียงชุนหัวใจสั่นสะท้าน รีบคุกเข่า

“ถ้าแกคิดว่าเธอเป็นเจ้านายแก แกก็กลับไปซะ วัดที่นี่เล็ก ๆ ตั้งพระใหญ่ ๆ อย่างแกไม่ได้หรอก” กู้เส้าหลับตา

แม้ว่าเสียงจะแผ่วเบา แต่มีน้ำหนักมาก

เจียงชุนตกใจกลัวล้มลงบนพื้นทันที และพูดว่า "นายท่าน เจียงชุนผิดไปแล้ว เจียงชุนไม่กล้าอีกต่อไป เจียงชุนเพียงแค่... ไม่ต้องการให้นายท่านมาอยู่ในที่ยากจนแล้งแค้น นายท่านเป็นมังกรหงส์ของแผ่นดิน"

กู้เส้าไม่สนใจเขาและยังคงหลับตา

เจียงชุนเงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทาและมองไปที่ปี้ซงอย่างสับสนเล็กน้อย

ปี้ซ่งถอนหายใจ "ปกติแล้วนายเก่งกว่าฉันทุกเรื่อง แต่ทำไมนายไม่เข้าใจเรื่องนี้ นายท่านก็คือนายท่าน เขาสามารถไปทุกที่ที่เขาต้องการและทำทุกอย่างที่เขาต้องการ เรากังวลกับชีวิตนาท่านได้ นายบอกว่าเขาเป็นมังกรหงส์ของแผ่นดิน นายไม่รู้เหรอว่าควรทำอะไร?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เจียงชุนก็คิดได้

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากังวลแทนนายท่านมากไป

แต่ลืมไปว่านายท่านควรมีชีวิตเป็นของตนเอง แม้แต่องค์หญิงใหญ่ก็ไม่อาจยุ่งกับชีวิตนายท่านได้

ในฐานะผู้คุ้มกัน เขาแค่ต้องติดตาม เขาไม่มีสิทธิ์ควบคุมชีวิตของนายท่าน

ท้ายที่สุดมันคือการล้ำเส้น

พูดตามตรง นายท่านมีชีวิตอิสระ แม้แต่องค์หญิงใหญ่ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะบังคับและบงการชีวิตนายท่านได้

เจียงชุนเป็นคนฉลาด แต่ไม่ละเอียดเท่าปี้ซง

เจียงชุนสำนึกผิดและโค้งคำนับกู้เส้า นายท่าน ผมรู้ว่าผมผิด ผมขอให้นายท่านให้โอกาสผมอีกครั้ง"

“นายท่าน ได้โปรดให้โอกาสเขา” ปี้ซงร้องขอความเมตตา

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ข้าง ๆ

ในความเป็นจริงปี้ซงและเจียงชุนติดตามกู้เส้ามาตลอด

ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเธอนึกถึงห้องปฏิบัติการ ปืนลำกล้องสั้น และทักษะทางการแพทย์ชั้นหนึ่ง เธอก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

ทุกคนมีความลับของตัวเอง และแน่นอนว่ากู้เส้ามีสิทธิ์จะเก็บมันไว้คนเดียว

ไม่เป็นไร

เธอมีสิทธิ์ที่จะแสร้งทำเป็นไม่รู้

กู้เส้ายังคงหลับตาและไม่พูดอะไร

เจียงชุนก้มหน้าตลอดเวลา

ปี้ซงเฝ้าดู น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะล้มลง

ในที่สุดงเฉียวเหลียนเหลียนก็ใจอ่อนและถอนหายใจ "ลืมไปเถอะ"

กู้เส้ารอคอยประโยคนี้อยู่ เขาลืมตาขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ความตายสามารถหลีกหนีได้ แต่การมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้"

“นายท่านได้โปรดรับสั่ง” เจียงชุนพูดเสียงดัง “ผู้ใต้บังคับบัญชาเต็มใจทำตามรับสั่ง”

"ไปเขียนจดหมายถึงจี้หยุนม่อ บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แล้วให้จัดการเรื่องที่นั่นให้เรียบร้อย"กู้เส้าสั่งเสียงเข้ม "ฉันไม่ต้องการให้พวกหยาเหมินมาที่นี่"

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ควรให้หยาเหมินคนไหนมาหาเฉียวเหลียนเหลียน

แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรปิดบังเยอะ แต่เขาก็ยังคลั่งไคล้ และต้องการปกป้องเธอให้เธอปลอดภัย

"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้จะไปจัดการเดี๋ยวนี้" เจียงชุนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและรีบออกไป

ปี้ซ่งกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับบาดแผลบนศีรษะของเขา

เฉียวเหลียนเหลียนยัดยาฆ่าเชื้อ และยาแก้ปวดให้เขา "ไปเถอะ ฉันจะทำแผลให้เขา"