ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 140

รถม้าที่เฉียวเหลียนเหลียนนั่งเข้าไปในหมู่บ้านตระกูลกู้อย่างช้า ๆ

หานมู่เป็นห่วงกู้เส้าจึงตามไปด้วย

หลังจากได้รับคำแนะนำจากกู้เฉิง เขาก็กลับมามีชีวิตชีวาตามปกติ ทันทีที่เขาลงจากรถม้า เขาก็ตรงไปเข้าไปในบ้าน เตสะประตูแล้วตะโกนว่า "อาปี้ซง ออกมาเร็ว ๆ อากู้เส้าแย่แล้ว"

กู้เส้าแย่แล้ว!

ทันทีที่ได้ยินหานมู่บอก ปี้ซงที่นอนเล่นอย่างสบาย ๆ ก็ออกมาเปิดประตูพร้อมกับเจียงชุน

“นายท่านเกิดเรื่องเข้าแล้ว ? ” ปี้ซงไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง ทักษะของกู้เส้าดีเช่นนั้นจะเกิดเรื่องอะไรได้

“นายท่านอยู่ไหน อาการร้ายแรงไหม รักษาได้หรือเปล่า?” เจียงชุนใจเย็น จับมือหานมู่อย่างแน่น และเขาไม่เห็นใครเดินลงมาจากรถม้า

"แค่ เขาอยู่ในรถ..." หานมู่พูดด้วยความยากลำบาก

ผู้คุ้มกันสองคนรีบวิ่งไปที่รถม้า

เจียงชุนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เขาเปิดม่าน เขาก็เห็นเฉียวเหลียนเหลียนเช็ดตัวให้กู้เส้า

นายท่านของพวกเขา ชายผู้สดใสและโรแมนติก ขดตัวอยู่ในรถม้าที่เรียบง่าย หน้าซีดเซียว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

เหมือนกับตอนที่เกือบตายในคราวนั้น

ปี้ซงน้ำตาไหลและพูดว่า "นายท่านเป็นไงบ้าง ใครทำร้ายนายท่าน ใคร?"

เจียงชุนมองเฉียวเหลียนเหลียนอย่างดุเดือด และตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "คุณใช่ไหม เขาบาดเจ็บเพราะช่วยคุณใช่ไหม?"

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มปาก

กู้เส้าขวางพวกที่เข้ามาทำร้ายเพื่อช่วยเหลือเธอ เธอไม่อาจปฏิเสธได้

“เป็นคุณ เป็นคุณจริงๆ” เจียงชุนตัวโกรธจนตัวสั่น “ช่างไม่รู้สูงต่ำ ทำให้พระชายาเอกโกรธเคือง คุณจะถูกลงโทษไม่ช้าก็เร็ว นายท่านเป็นห่วงคุณก็เลยตามไปปกป้องคุณ สุดท้ายคุณไม่รับน้ำใจนี้ และยังทำร้ายเขาจนเกิดเรื่องเช่นนี้ ชีวิตหนึ่งชีวิตของคุณยังชุดใช้ไม่หมด"

เฉียวเหลียนเหลียนยังคงเงียบ

แต่กู้เฉิงทนไม่ได้อีกต่อไป และพูดอย่างเย็นชาว่า "พูดเรื่องนี้อีกจะมีประโยชน์ไหม แทนที่จะโทษโน่นโทษนี่ รีบพาพ่อไปพักผ่อนไม่ดีกว่าเหรอ"

นี่เป็นเรื่องจริง

เจียงชุนหัวศีรษะไปหาปี้ซงและพากู้เส้าไปพักผ่อน

เฉียวเหลียนเหลียนเดินตามเขาเข้าไป เมื่อเห็นบาดแผลของกู้เส้าเปิดออกอีกครั้ง เธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับหน้าอกของเขา และป้อนยาให้กู้เส้า

“นี่เธอ ปล่อยนายท่าน” เจียงชุนเป็นห่วงกู้เส้ามาก และตะโกนว่า "ผมไม่ต้องการให้คุณรักษา ผมจะไปเรียกหมอมา"

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจ คิดว่าเป็นเสียงสุนัขเห่า เธอป้ายยาที่บาดแผลให้กู้เส้า

“บอกแล้วไงว่าให้ปล่อยนายท่านของเรา คุณทำให้นายท่านของเราบาดเจ็บขนาดนี้ยังไม่พอหรอกหรือ? นายท่านเสียสละตัวเองเพื่อตุฯ ไม่กลับบ้าน แม่ลูกไม่อาจได้พบหน้า คุณ...” เจียงชุนยิ่งพูดยิ่งโกรธ และอยากจะตบเฉียวเหลียนเหลียน

โชคดีที่ปี้ซ่งมีสติ และหยุดเขาอย่างรวดเร็ว "เจียงชุน กำลังทำอะไร นี่คือคุณผู้หญิง"

“บัดซบ เธอสมควรเป็นภรรยานายท่านหรือ? ใครยอมรับเธอ?” เจียงชุนเย้ยหยัน “บุคคลเช่นนี้ถือรองเท้าให้นายท่านยังไม่คู่ควร จะเป็นคุณผู้หญิงของเราได้อย่างไร?”

นี่มันเกินไปหน่อย

ปี้ซ่งชำเลืองมองเขาอย่างไม่เห็นด้วย "ไม่ว่าจะสมควรหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่นายบอก"

“ตอนนายท่านยังไม่รู้สึกตัว ฉันจะพานายท่านกลับ” เจียงชุนพูดอย่างกะทันหัน "ฉันจะพานายท่านกลับไป"

เฉียวเหลียนเหลียนและปี้ซงเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ

"เจียงชุน ใจเย็นๆ นายท่านบาดเจ็บอยู่ขยับตัวมากไม่ได้ หากจะต้องไป ก็ต้องให้นายท่านตกลงก่อน นายไม่อาจตัดสินใจแทนนายท่านได้" ปี้ซ่งเกลี้ยกล่อม “นายควรรู้ว่า กฎเป็นเช่นไร?”