ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 145

หานจ้าวหลับตาลง เขาสัมผัสถึงเนื้อปลานุ่ม ๆ ที่ปลายลิ้น จากนั้นรสชาติเผ็ดร้อนที่สดใหม่ก็ระเบิดในปากของเขา

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาแทบไม่อยากปล่อยให้เนื้อปลาที่กินลงไปในหลอดลมและตกถึงท้อง

พอลืมตาอีกทีก็เหลือปลาย่างอยู่ครึ่งตัว

คุณหูกินเร็วกว่าเขามาก เขากัดทีละคำโดยไม่ต้องเคี้ยวมากแล้วกลืน

“กินเร็วจัง?” หานจ้าวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ปลาไม่ต้องเคี้ยวมาก แค่คำเดียวก็กินได้อีกสองคำแล้ว” คุณหูกล่าว

เขายังวางตะเกียบลงเมื่อเขากินส่วนท้องของปลา เหลือส่วนที่ดีที่สุดไว้ให้คุณหูได้กินอย่างเพลิดเพลิน

คนไม่มีความกล้าหาญ ไม่สามารถประสบความสำเร็จได้

คนที่มีความกล้า แต่ไม่มีขยิบตาก็ไม่ได้

คุณหูบังเอิญเป็นหนึ่งในคนที่กล้าหาญแต่มีขยิบตาเล็กน้อย พวกเขาเข้าใกล้คุณหานเรื่อย ๆ แต่พวกเขารู้จักยับยั้งความอยาก

ใบหน้าของหานจ้าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้รังเกียจที่คุณหูกินก่อน แต่ยังตบไหล่คุณหูและพูดว่า "เหล่าหู ส่งไปที่ห้องของฉัน"

ของอร่อยต้องกินคนเดียว

“ได้เลยครับ คุณหาน” คุณหูตอบทันที

เมื่อเขาหยิบจานและกำลังจะออกไป จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเฉียวเหลียนเหลียนซึ่งกำลังทำอาหารอยู่ และรีบพูดว่า "คุณเฉียวโปรดสอนพ่อครัวโจวและพ่อครัวคนอื่น ๆ จากนั้นให้นำอาหารนี้ออกขขายตอนค่ำ"

เฉียวเหลียนเหลียนเห็นด้วย

ปรมาจารย์แห่งภัตตาคารซื่อสี่นั้นฉลาดมาก อันที่จริงพวกเขาเชี่ยวชาญแล้วในตอนนี้ แต่ตอนนี้ พวกเขาสับสนเล็กน้อยจึงรีบถาม

เฉียวเหลียนเหลียนตอบทีละคนเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนเข้าใจสาระสำคัญของการย่าง และนำไปใช้กับอาหารอื่น ๆ

อาหารทะเลที่เธอสั่งมีไม่มาก และด้วยชื่อเสียงของภัตตาคารซื่อสี่ อาหารเหล่านี้อาจจะหมดในวันเดียว

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องกังวล ด้วยความสามารถของหานจ้าวการหาอาหารทะเลจึงไม่ใช่เรื่องยาก

ตอนนี้เธอมีเรื่องอื่นที่ต้องกังวล

กู้เส้าได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

งานของครอบครัวตกอยู่ที่เฉียวเหลียนเหลียน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

การเปลี่ยนจากประหยัดเป็นฟุ่มเฟือยเป็นเรื่องง่าย แต่การเปลี่ยนจากฟุ่มเฟือยเป็นประหยัดทำได้ยาก

ในอดีต เมื่อกู้เส้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ และครอบครัวไม่มีเงิน เธอสามารถอยู่คนเดียวกับลูก ๆ ของเธอได้

ต่อมาเมื่อกู้เส้ากลับมา เขาก็ช่วยดูแลเด็ก ๆ กล่อมเด็ก ๆ ถือผัก และส่งของ แม้ว่าเขาจะทำงานบ้านบ้าง แต่จริง ๆ แล้วเขาแบ่งเบาภาระของเฉียวเหลียนเหลียนได้มาก

ตอนนี้เขาล้มป่วย เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกทรมาน

เธอถอนหายใจออกยาว ๆ ยืดกล้ามเนื้อและกระดูก แล้วถือตระกร้าไม้ไผ่เดินไปตลาด

กับข้าวที่บ้านมีไม่เยอะ เลยต้องซื้อบ้าง

ร่างกายกู้เส้าต้องการกระดูกหมู

ขณะที่ซื้อของ ตะกร้าไม้ไผ่ก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ และเฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกว่ามันหนัก และกำลังจะเปลี่ยนวิธีแบกเพื่อลดความหนัก

ไม่คิดว่า ทันทีที่กำลังเปลี่ยนวิธีก็มีใครบางคนพยุงไว้

เฉียวเหลียนเหลียนหันไปรอบ ๆ พบว่า คน ๆ นั้นคือ หลี่ชุนฮัว

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา กู้เส้าได้รับบาดเจ็บสาหัส หลี่ชุนฮัวก็เอาของมาให้ แต่เธอไม่ได้อยู่นาน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่คาดคิดว่าจะพบเธอที่นี่ และทักทายเธอด้วยความประหลาดใจ "ชุนฮัว ทำไมถึงอยู่นี่? มาซื้อผักหรือ?"