ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 154

คานมีการแกะสลักและทาสีสวยงาม หญิงรับใช้ในชุดไหมพรมถือถ้วยชา​ และเดินไปตามทางที่สร้างจากหิน

สองข้างทางมีหินรูปร่างแปลก​ ๆ ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน สายน้ำไหลเอื่อยเหมือนในนั้นเป็นโลกเล็ก ๆ​ อีกใบ

เมื่อเดินต่อไปก็พบดอกกระเจียวบานงามสะพรั่ง

ทันใดนั้นเสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้น​ “นายท่านตื่นแล้ว”

หญิงรับใช้หลายคนเร่งฝีเท้า

ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นชายรูปร่างผอมเพรียวลุกขึ้นจากเตียง​ และเปิดม่านผ้าโปร่ง

“นายท่าน นายท่านตื่นแล้ว” หญิงรับใช้รีบวิ่งไปหา “องค์หญิงรอท่านนานแล้ว”

ชายคนนั้นกระพริบตา​ และมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน

เขาสบตากับกลุ่มหญิงรับใช้​ คิดอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับเอ่ยชื่อ "...ยวี่จาน?"

“ข้าเอง นายท่าน” ยวี่จานโกรธเล็กน้อย “ท่านอยู่ข้างนอกมาครึ่งปีกว่าเป็นไงบ้าง?”

กู้เส้าเม้มปากและไม่พูดอะไร

ยวี่จานเป็นหญิงรับใช้ชั้นหนึ่งของตำหนักองค์หญิงอู๋ซวง ครั้งหนึ่งองค์หญิงใหญ่ต้องการให้เธอปริบัติกู้เส้า แค่กู้เส้าอ้างว่าติดธุระ

และวันนี้ก็ได้เจอกันอีกครั้​ง ยวี่จานทั้งตื่นเต้นและเขินอาย

กู้เส้าเขินอายและลืมที่จะโกรธเคือง

เขาเอามือแตะจมูกแล้วพูดเสียงแผ่วเบา​ว่า "ท่านแม่เรียก ขอตัวก่อน"

ชายคนนั้นรีบลุกออกไป แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อทอจากผ้าลินินเนื้อหยาบ แต่เขาก็ไม่สามารถปกปิดไหล่กว้างและเอวแคบ​ของเขาได้

ยวี่จานมองแผ่นหลังเขาอย่างความหลงใหล

หญิงรับใช้ตัวน้อยที่อยู่ข้าง​ ๆ​ ชมเธอว่า "ขอแสดงความยินดีกับพี่ยวี่จานด้วย พี่ปฏิเสธการแต่งงานกับหลาย ๆ​ คน​เพื่อรอคน ๆ​ เดียวกลัยมา และในที่สุดก็มาถึงวันนี้ นายท่านกลับมาแล้ว และต่อจากนี้ฉันก็จะเป็นน้าสาวคนแรก รีบมีลูกสาวลูกชายเพื่อความอุดมสมบูรณ์มั่งคั่ง"

“ให้ตายเถอะ พูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย? ” ยวี่จานมองหญิงรับใช้ตัวน้อยด้วยความเขินอาย และไม่อาจปกปิดความเขินอายนี้ในดวงตาของเธอได้ “ตราบใดที่สามารถอยู่เคียงข้างนายท่านได้ นั่นก็เพียงพอแล้ว”

ความหยิ่งทรนงของบุตรแห่งสวรรค์ แม้ว่าจะอยู่เคียงข้างเขาอย่างไม่มีฐานะก็เป็นพรที่เธอขอมาโดยตลอด

เธอมีความสุขมาก

...

ส่วนกู้เส้า

ทันทีที่เขาออกจากลานไห่ถัง​ สีหน้าของกู้เส้าก็เคร่งขรึม

หลังจากเข้าไปที่ลานหน้าตำหนักขององค์หญิงใหญ่

"องค์ชายกลับมาแล้ว" เมื่อแม่นมจางเห็นเขาก็กล่าวขึ้นมาอย่างดีใจ "ช่วงนี้...ดูเหมือนน้ำหนักจะลดลง"

แม่นมจางดูแลกู้เส้าตั้งแต่กู้เส้ายังเด็ก กู้เส้าไม่สามารถเพิกเฉยได้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า "แม่นมจาง"

“เฮ้ เฮ้ กลับมาแล้ว ดีจังที่องค์ชายกลับมา ท่านไม่รู้หรอกว่าไม่รู้ว่าพระองค์หญิงเป็นห่วงท่านแค่ไหน? ” แม่นมจางเปิดม่านลูกปัดออก

กู้เส้าก้มลง และทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นองค์หญิงใหญ่นั่งเอกเขนกบนเก้าอี้พระชายาจักรพรรดิ

“ท่านแม่” เขาก้มหัวลงเล็กน้อย “ท่านแม่ตามหาข้าหรือ? ”

จากนั้นองค์หญิงใหญ่ก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ มองไปที่กู้เส้า และก็ขมวดคิ้ว "หน้าตาเปื้อนอะไรกัน รีบไปล้างซะ"

กู้เส้าขมวดคิ้ว "ไม่​ ข้าไม่ล้าง​ ถ้าข้าล้างข้าก็ต้องใส่กลับ"