ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 17

กู้จงตกตะลึง

ดู...โลกใบนี้?

เขาก้มศีรษะลง “แม่ แม้ว่าผมจะมองเห็นไม่ชัด แต่ผมก็ไม่ได้ตาบอดสนิท ผมทำงานให้แม่ได้”

เขาพูดออกไปเช่นนั้น เพราะเขากลัวถูกขับไล่

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจและลูยศรีษะกู้จง “ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าดวงตาของลูกเป็นแบบไหน แม่จะไม่มีวันทิ้งลูก”

กู้จงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ยาหลอดตานั่น...” เฉียวเหลียนเหลียนพูดต่อ

กู้จงพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ใช้”

ขอเพียงแค่แม่ไม่ทิ้งเขาไป เขาจะต้องกลัวอะไร

แม้ว่าตาลูกจะบอกสนิทก็ไม่เป็นไร

เฉียวเหลียนเหลียนช่วยกู้จงหยอดตา ในตอนแรกหนูน้อยนั้นดูเขินมาก แต่หลังจากชิน ความเยือกเย็นก็แผ่ไปทั่วดวงตาของเขา และเขาก็อุทานออกมาด้วยความสบายใจ

“แม่ ตาผมดูเหมือนจะมองเห็นได้ชัดเจนขึ้นนิดหน่อย…”

“เราจะไม่พูดถึงมันในตอนนี้ เราจะทำให้ทุกคนตื่นเต้นทีหลัง โอเคไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม

“โอเค นี่คือความลับของเรา” กู้จงกระพริบตา ใบหน้าไร้ชีวิตเริ่มมีชีวิตชีวา

หลังกินอาหารเที่ยงเสร็จเฉียวเหลียนเหลียนตัดสินใจไปที่ภูเขาเพื่อดูว่าได้เหยื่อไหม?

กู้เฉิงยืนยันที่จะตามเฉียวเหลียนเหลียนไป

เฉียวเหลียนเหลียนไม่มีทางเลือก แม่ลูกถือเชือกและกระสอบขึ้นไปบนภูเขา

ระหว่างทางพวกเขาไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะพบกับผู้คนในหมู่บ้านตระกูลกู้และเมื่อพวกเขาเห็นสองแม่ลูก พวกเขาก็พูดติดตลกว่า "พวกเธอไปล่าสัตว์ด้วยเหรอ?"

“เมื่อเช้าเราไปวางกลับดักไว้บนเขา เราจะไปดูซักหน่อย” เฉียวเหลียนเหลียนตอบด้วยรอยยิ้ม

น่าเสียดายที่ไม่ได้เหยื่ออะไร

กับดักว่างเปล่า และกล่องเหล็กก็เต็มไปด้วยอากาศ

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ

กู้เฉิงปลอบเธอ “บางทีพรุ่งนี้อาจจะโชคดี”

เฉียวเหลียนเหลียนมองอย่างประหลาดใจ

เธอจะบอกลูกชายคนโตของเธอได้อย่างไรว่าเธอถอนหายใจนั้นไม่ใช่เพราะไม่มีเหยื่อ แต่เพราะเธอมีเขาติดตาม เธอใช้ a7 ลอบโจมตีเหยื่อไม่ได้

วันนี้ได้แกะสองตัวก็พอแล้ว พอขายพรุ่งนี้

สองแม่ลูกเดินกลับบ้าน

ยังไม่ได้ทันเข้าประตูก็ได้ยินเสียงกู้เชวี่ยร้อง "พวกเราไม่กลับไป ปล่อยหนู ปล่อยหนูไป"

เฉียวเหลียนเหลียนระเบิดลงทันที

กู้เฉิงเหมือนเสือดาวตัวเล็กๆที่กำลังโมโห เขารีบวิ่งไปที่ลานบ้าน

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนออกจากบ้านพร้อมกับกู้เฉิง กู้เชวี่ยก็ตื่นแล้ว

เธอลุกขึ้นและจัดผ้าปูที่นอนให้น้องๆ จากนั้นจึงไปที่ห้องครัวเพื่อทำความสะอาด

ทันใดนั้นประตูบ้านก็ถูกเคาะ

กู้เชวี่ยคิดว่าเป็นแม่และพี่ชายคนโตกลับมา เธอจึงเปิดประตูอย่างมีความสุข แต่คนๆนั้นไม่ใช่แม่และพี่ของเธอ กลับเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุด

คนๆนั้นคือสะไภ้คนโต สะไภ้คนรองของตระกูล และยังมีลูกพี่ลูกน้องของเธอด้วย

ครั้งหนึ่งกู้เชวี่ยและพี่ๆน้องๆเคยได้รับความเดือดร้อนจากพวกเขา

ป้าใหญ่มีความเจ้าเล่ห์มาก และมักใช้พวกเขาทำงาน ป้ารองชอบมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา ใช้งานพวกเขาและทำให้พวกเขาเหนื่อยมากขึ้น ลูกพี่ลูกน้องของพวกเขายิ่งน่าเกลียดกว่า เขาชอบรังแกผู้อื่น แม้แต่พี่ชายคนโตของพวกเขายังถูกรังแก