ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 185

มีลูกชายดีขนาดนี้ แม่จะต้องการอะไรอีก

ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเฉียวเหลียนเหลียน ไม่ใช่ทักษะการทำอาหารของเธอหรือทักษะทางการแพทย์ของเธอ แต่คือการที่ลูก ๆ ทั้งห้ารักเธอหมดหัวใจ

บางทีพวกเขาอาจไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่แค่คนที่ยอดเยี่ยม แต่พวกเขาเป็นคนที่คิดถึงเธอเสมอ

กู้จงยืนยันที่จะไปสำนักศึกษาย่อยให้ได้ เฉียวเหลียนเหลียนไม่อาจคัดค้านได้ ทำได้แค่พาเขาไปลงทะเบียน

ตั้งแต่ช่วงกลางเดือนตุลาคม สำนักศึกษาย่อยได้เริ่มมีการสอบแล้ว ณ เวลานี้ผ่านไปได้สามวัน

ฉียวเหลียนเหลียนให้กู้จงตั้งใจอ่านหนังสือ แล้วหลังจากนั้นสามวันจะพาไปสอบ

จากนั้นเธอก็ไปที่จวนของอ๋องชิงผิง

แน่นอนว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากมาแต่เป็นเพราะมีคนมาตามเธอให้ไปดูพระอาการประชวรของอ๋องชิงผิง

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

เมื่อสองวันก่อนเพิ่งได้เจอกับเขาด้านหน้าของสำนักศึกษา ในเวลานั้นอ๋องชิงผิงเหมือนกับวัวตัวหนึ่งที่พูดได้ยาวและหน้าไม่แดงเลยแม้แต่น้อย หากเขาป่วย แน่นอนเฉียวเหลียนเหลียนต้องไปตรวจรักษา

ครั้งตอนที่เธอไปขอให้เขาเขียนจดหมายแนะนำ เธอได้จับชีพจร ปรากฏว่าเขาไม่ได้มีอาการเจ็บป่วยเลยแม้แต่น้อย

ณ จวนอ๋องชิงผิง

ที่นั่นยังคงเรียบหรู สะอาดสะอ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนเคาะประตู จากนั้นก็มีเสียงอันสงบเงียบตอบกลับ "เข้ามา"

เธอผลักประตู และเดินเข้าไป

ครั้งนี้อ๋องชิงผิงไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แต่กำลังยืนอยู่ด้านหลังม่านเพื่อดูบางสิ่ง

เฉียวเหลียนเหลียนเดินเข้ามาและเห็นร่างที่สะท้อนจากกระจก จากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

ชายผู้นั้นมีรูปร่างที่ดี ไหล่กว้าง เอวคอด และมีสัดส่วนของร่างกายท่อนบนถึงท่อนล่างที่สง่างาม และด้วยความที่เขาเก่งศิลปะการต่อสู้เขาจึงมีรูปร่างที่แข็งแกร่ง เมื่อมองจากด้านหลังทำให้คนที่มองรู้สึกถึงความดุดัน

เป็นคนรูปร่างหน้าตาดีมาก

เฉียวเหลียนเหลียน เห็นเพียงสองคนที่มีหลังเช่นนั้น

คนหนึ่งคืออ๋องชิงผิง และอีกคนคือกู้เส้า

กู้เส้า

นานแล้วที่ไม่ได้เอ่ยชื่อนี้

หลังจากที่เธอเข้าเมืองหลวง เธอก็ออกตรวจที่ตงจือถัง และพาลูกชายคนโตไปสอบที่สำนักศึกษา หลังจากผ่านสิ่งเหล่านี้มา เธอแทบไม่ได้ฝันถึงกู้เส้าอีกเลย

เฉียวเหลียนเหลียนคิดว่าชื่อนี้จะไม่ปรากฏในความคิดของเธออีก

แต่ตอนนี้เมื่อมองไปที่ด้านหลังของอ๋องชิงผิง เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงชายคนนั้น

คิดถึงใบหน้าและนิสัยที่ค่อนข้างดื้อรั้นของเขา คิดถึงความเงอะงะที่เขาซื้อปิ่นปักผมเพื่อเอาใจเธอ และคิดถึงดวงตาที่ไร้คำพูดแต่เต็มไปด้วยความรักของเขา

ก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะรู้ตัว ทั้งสองต่างมีความทรงจำมากมายระหว่างกัน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว แต่ในขณะนี้ เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้และยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึง

อ๋องชิงผิงวางพู่กัน เมื่อเห็นเธอกำลังมองเขาเช่นนั้น เขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่งเช่นกัน

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนเข้าไปด้านใน เขาก็ได้ยินเสียงแล้ว เข้าคิดว่าเธอจะเดินเข้ามา แต่ที่ไหนได้เธอกลับยืนอยู่ที่เดิม

เขาอดไม่ได้ที่จะเดินออกไปทันเวลาได้เห็นน้ำตาของเฉียวเหลียนเหลียนที่ไหลรินอาบแก้ม