ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 272

เป็นเพียงเเค่หญิงสาวตัวเล็กๆที่ออกมาจากหุบเขา โชคดีที่มีลูกอยู่รายล้อมข้างกายเเละได้พักอาศัยอยู่กับจวิ้นอ๋องเเห่งชิงผิง

ทำไมถึงพูดคุยอย่างมีความสุขกับองค์หญิงเเละพระชายา เเล้วทำไมถึงดูเหมือนกับปลาที่ได้อยู่ในงานเลี้ยงที่สูงส่งในเมืองหลวงเเห่งนี้

นางสมควรจะได้รับอย่างนั้นหรอ?

มีคนไม่กี่จำพวกที่คิดเช่นนี้ คุณนายจ้าวเเละคุณนายฮัน ก็เป็นหนึ่งในคนจำพวกนั้น

แต่เนื่องจากนี่เป็นงานเลี้ยงของภรรยาท่านนายพล พวกนางจึงได้แต่คิดในใจ และไม่สามารถพูดออกมาได้

มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถรับรู้ได้

ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีลูกห้าคน เเละทำธุรกิจขนาดใหญ่ มีเพื่อนมากมาย เเละประสบความสำเร็จในการเข้าสู่แวดวงสตรีผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง นางช่างเป็นผู้หญิงที่ทรงพลังเหลือเกิน

บรรดาสตรีผู้สูงศักดิ์ได้เเต่ถามตัวเองอยู่ในใจ มีเพียงไม่กี่คนที่ทำเเบบนางได้

เห็นได้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนนั้นไม่ธรรมดา

ในตอนนี้เนื่องจากนางมีลูกมากมาย เเละลูกของนางก็ยังนำความสำเร็จมาสู่นาง

พวกเขาเติมเต็มซึ่งกันเเละกัน

นางรักพวกลูกๆของนาง เเละพวกลูกๆของนางก็รักนางจากก้นบึ้งหัวใจ

เช่นเดียวกับตอนนี้ สองสาวจูงมือกันเข้าไปในสวนดอกเหมย เมื่อพบเจอผู้คน ก็ก้าวอย่างช้าๆ เเละเปลี่ยนท่าทีให้สงบเสงี่ยม

เบื้อหลังของพวกนาง เหล่าสตรีนางในเเห่งราชสำนักที่วุ่นวายกันจ้าล่ะหวั่น ก็สงบเสงียบขึ้นในทันที

“หญิงสาวสองคนนี้มาจากครอบครัวไหนกัน ทำไมจึงน่ารักอะไรเช่นนี้” สตรีที่เข้ามาร่วมงานเลี้ยงถาม

“ทำไมเรียกหญิงสาว ท่านนี้คือองค์หญิง”

ตั้งแต่ที่ได้ยิน เเขกที่อยู่ที่นั้นก็ยืนขึ้นต้อนรับโดยพร้อมเพรียงกัน

แม้แต่องค์หญิงยังยืนขึ้น

สถานะขององค์หญิงที่มีบรรดาศักดิ์เทียบเท่ากับพระชายา เเต่เนื่องจากองค์หญิงเป็นบุตรสาวจากตระกูลเทียน อย่างไรก็ตาม คงต้องใช้เวลากว่าจะเชิดฉายได้

“ไม่ต้องพิธีรีตองให้มากความนัก” หยูเฟยเชวี่ยเป็นคนที่จริงจัง

เมื่อผู้หญิงทุกคนนั่งลง นางจึงดึงหยูเฟยเกอเข้าไปหาเหล่าพระชายา เเละทำการคารวะอย่างจริงใจ

เมื่อพระชายาทักทายองค์หญิง นั่นคือการเเสดงความเคารพต่อสายเลือดตระกูลเทียน

องค์หญิงทักทายพระชายา นั่นคือการเเสดงความเคารพต่อผู้อวุโส

องค์หญิงรุ่ยและองค์หญิงตวนต่างยิ้มและพยักหน้า "องค์หญิงฮุ่ยและองค์หญิงหลิงก็มาที่งานเลี้ยงชมดอกเหมยเช่นกันหรือ"

"งานเลี้ยงของภรรยาท่านนายพล นางเป็นญาติของข้า เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะมา" ขณะที่หยูเฟยเชวี่ยพูด สายตาก็มองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน

เมื่อเห็นรอยยิ้มของแม่เลี้ยง หัวใจของนางก็สงบลงทันที

เมื่อกี้นี้ถูกนางในทำให้เสียเวลาอยู่นานสองนาน เกือบจะต้องปล่อยให้เเม่เสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว

ยังโชคดีที่ท้ายที่สุดยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านเเม่” หยูเฟยเกอไม่ได้สงวนท่าทีเหมือนกับพี่สาวของนาง ดวงตาของนางเป็นประกายเมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียน นางลืมคำพูดของพี่สาวไปเสียสิ้นเมื่อนางออกจากวัง นางอ้าแขนของนางแล้วรีบวิ่งไป

มุมปากของเฉียวเหลียนเหลียนยกขึ้น เเต่ก็ยังกางเเขนอ้ารับเด็กหญิงตัวน้อยๆมากอดไว้

“แม่?” หลายคนสงสัย องค์รัชทายาทเเต่งงานกับนางบำเรอคนนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่

อีกอย่างนางไม่ควรถูกเรียกว่าแม่

“คุณคงไม่รู้ ผู้หญิงคนนี้เป็นเเค่ผู้หญิงบ้านนอกที่มีลูกเยอะ เหล่าองค์หญิงกลับมาเเละยังคงจำนางได้ เเม้เเต่คำพูดก็ไม่เคยเปลี่ยนเเปลง เเละยังดูใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้เสียงยิ่งกว่าเหล่าพระชายา”

คนที่เข้าใจก็ทำได้เเค่บ่นพึมพำ

เฉียวเหลียนไม่ถามอะไร อุ้มเสี่ยวเกอเอ๋อร์ขึ้นมาแล้วกระซิบข้างหูว่า “พี่สาวเจ้าไม่ได้บอกเจ้าอย่างนั้นหรื ว่าอย่าเรียกข้าว่าแม่ตอนที่อยู่ข้างนอก”

เผื่อมีใครมาเห็นเข้า จะกลายเป็นเรื่องไม่ดีต่อลูกทั้งสอง

หยูเฟยเกอลูบมือเล็ก ๆ ของนางเบา ๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านเเม่ ข้าลืมน่ะ”

เฉียวเหลียนเหลียน “…….”