ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 275

นั้นคือเรื่องจริงหรอ?

ในตาของเฉียวเจี้ยนซานลุกวาวทันที

ความกังวล ความโศกเศร้า และความงุนงงที่เขามีก่อนหน้านี้ ถูกลืมเลือนไปในทันที

เขามองไปที่เฉียวเหลียนเหลียนอย่างกระตือรือร้น "ลูกสาวสุดที่รักที่รักของข้า ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะมีความสามารถขนาดนี้ แล้วดูเจ้าสิ ตอนนี้เจ้ากลายเป็นเจ้าของกิจการใหญ่โตที่ตึกซื่อฉี่ ฮ่าฮ่า มันช่างวิเศษเสียจริง คนที่เลี้ยงดูเจ้ามาก็คือพ่อคนนี้อย่างไงล่ะ และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องตอบแทนพ่อของเจ้าที่เลี้ยงดูเจ้ามาจนมีวันนี้ได้"

อีกนิดเดียวเท่านั้นก็แทบจะมีคำว่า"เงิน"เขียนตัวโตๆติดอยู่บนหน้าของเขาแล้ว

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจยาว

เฉียวเจี้ยนซานนิ่งเงียบมาโดยตลอด และนี้เป็นครั้งแรกที่เขาอ้าปากถามเช่นนี้ นางรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย ตอนแรกนางกะว่าถ้าเขาไม่เอ่ยปากพูดอะไร ก็จะส่งเขากลับบ้าน พร้อมกับให้เงินสักก่อนไว้ใช้ในยามแก่ชรา

แต่สุดท้ายคนเราก็ยังคงมีความละโมบโลภมากอยู่

ในสายตาที่กระตือรือร้นของเฉียวเจี้ยนซานไม่มีแม้แต่ความรัก

เมื่อสายตาของทุกคนกำลังจับจ้องมา เฉียวเหลียนก็ยืนขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ประทานโทษ ท่านคือ...?"

ในใจของเฉียวเจี้ยนซานเหมือนกับโดนฟ้าผ่า

ถึงแม้เฉียวเหลียนเหลียนจะหันหลังให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธ

อะไรกัน ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งขนาดที่พ่อก็ยังสามารถปฏิเสธได้เลยหรอ?

“เจ้านี่มันอกตัญญู” ดวงตาของเฉีบวเจี้ยนซานกลายเป็นสีแดง และเขาตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าไม่รู้จักแม้แต่พ่อของเจ้าเองอย่างนั้นหรอ? แหกตาของเจ้าแล้วดูสิ ข้าคือพ่อของเจ้า!”

คนโบราณให้ควาทสำคัญกับความกตัญญูเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะกับคนเป็นลูก แต่ทำเหมือนกับว่าไม่มีพ่อแม่

ในราชวงศ์นี้ ความอกตัญญูสามารถบดขยี้คนจนตายได้

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนปฏิเสธที่จำพ่อของตัวเองไม่ได้ สิ่งที่ต้องทำไม่ใช่แค่ความกล้าหาญเท่านั้น แต่ต้องมีความมั่นใจมากพอที่จะเปลี่ยนเฉียวเหลียนเหลียนให้กลายเป็นตัวตลก

“พ่อ? พ่อของข้าน่ะหรอ?” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มเบา ๆ “ท่านบอกว่าท่านเป็นพ่อของข้า งั้นท่านรู้จักชื่อของข้าไหม? ปีนี้อายุเท่าไหร่? สูงเท่าไหร่? ข้าชอบกินอะไร? ข้าไม่ชอบกินอะไร?”

น้ำเสียงของนางสงบ แต่คำพูดของนางเหมือนกับพายุท่ามกลางฤดูหนาวที่กระทบใบหน้าของเฉียวเจี้ยนซานครั้งแล้วครั้งเล่า

ดูเหมือนเขาจะ... ไม่รู้อะไรเลยนอกจากชื่อของนาง

“หรือจะพูดง่ายๆ ข้ามีลูกห้าคน ในฐานะพ่อของข้าและปู่ของเด็กๆ ท่านควรจะรู้ด้วยว่าเด็กทั้งห้าคนอายุเท่าไหร่และชื่ออะไร” เฉียวเหลียนเหลียนขว้างระเบิดลงไปซ้ำๆ

เฉียวเหลียนเหลียนย่างเขาเสียจนไหม้เกรียม ตอนนี้ราวกับว่ามีควันออกมาทั่วตัวของเขา

นี้ นี้

แต่ใครจะรู้

“ว่าอย่างไร?” เฉียวเหลียนเหลียนถามซ้ำอีกครั้ง

เฉียวเจี้ยนซานพูดไม่ออก เขาจ้องไปที่เฉียวเหลียนเหลียนอย่างว่างเปล่า จากนั้นเหลือบมองเหล่าผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขา และทันใดนั้นก็ตะโกนว่า "ข้าเป็นพ่อของเจ้า เจ้ากล้าดียังไงมาปฏิเสธข้า ไอ้เด็กเนรคุณ การเกิดเป็นมนุษย์ยังดูสูงส่งเกินไปสำหรับคนอย่างเจ้า ข้าไม่น่าให้เจ้าเกิดมา ไปตายซะ!"

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจคำพูดของเขาอีกต่อไป และนั่งลงไปข้างๆตัวของเขา

หลังจากการซักถามเรื่องพวกนี้ เฉียวเจี้ยนซานก็ได้สูญเสียไปแล้ว

หลังจากที่พระชายาตวนอดทนฟังอยู่นานสองนาน ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย "เจ้าบอกว่าเจ้าคือพ่อของหมอเทวดาคนนี้ ใครๆ ในเมืองหลวงก็รู้ว่านางโด่งดังแค่ไหน นางสามารถรักษาโรคจนทำให้นางรำรวยได้ จนใครต่อใครสามารถหยิบเรื่องนี้มาฉวยโอกาสจากนางได้ ใครจะรู้ว่าเจ้าคือหนึ่งในคนที่จะมาฉกฉวยอะไรจากนางหรือไม่"

“ใช่แล้ว เจ้าไม่รู้จักแม้กระทั้งลูกของลูกสาวตัวเองด้วยซ้ำ ข้าคิดว่าเจ้าล้มเหลวมากเกินไปแล้วในฐานะนักต้มตุ๋น” พระชายารุ่ยพูดขึ้นมาติดๆ

พระชายาทั้งสองพูดแทนเฉียวเหลียนเหลียนไปหมดแล้ว คนอื่นๆก็ไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรได้

มีหญิงสาวที่กล้าหาญที่จะไม่ตามตระกลูหลักทั้งสี่ แม้แต่คุณนายจ้าวและคุณนายฮันก็ไม่มีอะไรจะพูด

คุณนายจ้าวนิ่งเงียบแต่ใบหน้านั้นบูดบึ้ง ส่วนใบหน้าของคุณนายฮันร้อนผ่าวและเถียงว่า "ฟังเขาเถอะ ใครจะไปรู้เรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือด"

"คุณนายฮันก็รู้ ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่พูดได้แน่นอน แต่การบุกรุกเข้ามาในบ้านของข้า เจตนาคืออะไร? " ภรรยาของท่านนายพลพูดด้วยรอยยิ้ม

ภายในใจของคุณนายจ้าวและคุณนายฮันจมดิ่ง