ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 274

ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงจังเลย

เฉียวเจี้ยนซานเดินโซเซจากลานบ้านเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง เขาตื่นตาตื่นใจกับคานแกะสลักและอาคารที่ทาสีภายใน จากนั้นก็ตกตะลึงกับกลุ่มสตรีผู้สง่างามที่อยู่ตรงหน้า

นี่สุดนางก็พบลูกสาวของนางที่อยู่ระหว่างกลางสองร่างอวบอ้วน ภายในหัวของนางก็ว่างเปล่าทันที

ผู้หญิงหน้าตาสะสวยและผิวขาวเนียนคนนั้นที่ถูกสาวน้อยน่ารักราวกับตุ๊กตากระเบื้องกอดไว้คือลูกสาวของนางจริงๆ เหรอ?

ข้ายังจำได้ว่าเมื่อสามปีก่อนนางผอมแห้งเหมือนถั่วงอก นางอยู่บ้าน ทั้งโดนด่าโดนทุบตี ทำงานหนักทุกวันแต่ไม่มีบ่นสักคำ

แต่หลังจากที่นางแต่งงานกับเข้าตระกูลกู้ นางก็เหมือนเป็นคนละคน

แต่อย่างน้อยในตอนนั้นนางก็ยังดูเหมือนหญิงสาวชาวบ้าน ไม่ใส่เงิน ไม่ใส่ทอง ไม่มีทางที่นางจะดูสูงส่งได้

แต่ตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว นางผิวขาวและสวยขึ้น ข้อมือและคอเต็มไปด้วยเครื่องประดับ ผมเผ้าก็ดูดีขึ่น เสื้อผ้าก็ช่างดูแปลกตา

เฉียวเจี้ยนซานไม่ได้ออกมาเห็นโลกภายนอกมานาน นางไม่รู้จักทับทิม ไพลิน หรือแม้ทั่งไหมที่สวยงามราวกับแสงจันทร์ นางแค่รู้สึกว่าลูกสาวของนางเปลี่ยนไป

รูปร่างหน้าตายังเหมือนเดิม แต่ราวกับได้เกิดใหม่ สวยจนคนจำแทบไม่ได้

หลังจากทำงานหนักมาหลายสิบปี จู่ๆก็มีคนมาพบเฉียวเจี้ยนซานเข้า แล้วบอกว่าจะพาไปหาลูกสาวที่ตอนนี้ร่ำรวย และจู่ๆก็ถูกพามายังเมืองหลวง ในใจลึกๆเขารู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไป

คนที่อยู่ด้านหลังไม่ค่อยพอใจและแอบสะกิดอยู่สองสามครั้ง

เฉียวเจี้ยนซานยังคงหดคอและไม่พูดอะไร

แต่เหมือนกับว่าเฉียวต้าเปาถูกผึ้งต่อย ทั้งร้องทั้งกระโดด กระโดดไปมาจนเกือบจะชนเหล่าสตรีที่อยู่ใกล้ๆ

“คุณผู้หญิง!!”

หญิงรับใช้ทั้งหลายต่างตกใจ พุ่งเข้ามาปกป้องนายหญิงที่หวาดกลัว พร้อมกับตะโกนเสียงดังใส่เฉียวต้าเปา “เจ้ามาจากไหนกันไอคนผีทะเล ยังไม่รีบถอยออกไปจากนายหญิงของข้าอีก เดี๋ยวขาเจ้าก็โดนสับเป็นชิ้นๆหรอก”

เฉียวต้าเป่าตกใจจนตัวสั่น ปากของเขาแบนราบ และดูเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้

เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้ เขาจึงโดนสกิดมากขึ้น

เฉียวต้าเป่าตัวสั่นอย่างรุนแรง ทรุดลงกับพื้นและร้องเสียงดัง "ท่านพ่อ ท่านพ่อ ข้าอยากกลับบ้าน"

ราวกับว่าเขากำลังโดนทรมาน

เฉียวเหลียรเหลียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ฉินจือ

ฉินจือเป็นผู้คุ้มกันที่เก่งการมาแต่ไหนแต่ไร หลังจากติดตามเฉียวเหลียนเหลียน เขาไม่ได้ละเลยสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มาก่อน ไม่เพียง แต่ทักษะของเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่เขาก็ยังเก่งในการสืบสวนเรื่องต่างๆอีกด้วย

หลังจากได้รับสัญญาณจากเจ้านายฉินจือก็หันหลังกลับและเล็ดรอดออกจากงานเลี้ยงไป

เฉียวต้าเป่านั่งลงบนพื้นและร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้ม ทิ้งรอยน้ำตาสีขาวไว้บนใบหน้าที่ดำคล้ำของเขา

สตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นต่างก็ทนไม่ไหว

ช่างเป็นงานเลี้ยงชมดอกไม้ที่ดีจริๆ ตอนแรก องค์หญิงอันเล่อก็เอะอะโวยวาย จากนั้น พ่อกับลูกจอมลามกก็มาเอะอะโวยวายอีก ทำให้แขกยังไม่มีใครได้กินอะไรเลย

เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศที่อึดอัดนี้ ภรรยาของท่านนายพลรีบลุกขึ้นและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ร้องไห้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยพูดไหม นี้เป็นบ้านของท่านนายพลไม่ใช่ที่เที่ยวเล่น ใครก็ได้มาพาออกไปก่อน แล้วหลังจบงานเราค่อยมาคุยกัน"

ด้วยวิธีนี้ทำให้คุณนายจ้าวได้หน้า ยังช่วยดูแลเฉียวเหลียนเหลียน และยังสามารถเลื่อนเรื่องพวกนี้ออกไป เพื่อไม่ให้งานเลี้ยงต้องล่าช้า

ภรรยาท่านนายพลคิดว่าเป็นนี้การจัดการที่รอบคอบ

แต่คุณนายจ้าวไม่เห็นด้วย

แม้ว่าการปรากฏตัวของเฉียวเจี้ยนซานและลูกชายของเขาจะทำให้เฉียวเหลียนเหลียนถูกถามและดูหมิ่นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังห่างไกลจากการเป็นเรื่องทะเลาะวิวาทร์

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเฝ้าดูเฉียวเหลียนนั่งอยู่ที่จุดเดิมโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าหรือแสดงอารมณ์ มันทำให้ผู้คนเหล่านั้นโกรธจริงๆ