ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 283

หยูเฟยเชิงเดินไปมาด้วยความเบื่อหนาย (*หยูเฟยเชิงเป็นลูกพี่ลูกน้องของหยูเฟยเฉิง ช่วงต้นเรื่อง ทุกคนคิดว่าหยูเฟยเฉิงถูกไฟครอกตายพร้อมกับมารดาที่เป็นพระสนมของจักรพรรดิ เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระราชนัดดาองค์โตแทน )

ท้องฟ้าเริ่มมืด และมันได้เวลาที่เขาจะต้องกลับยังวังตะวันออก

อารมณ์ขุ่นมัวที่ยังไม่คลายลงนั้นทำให้เขากระวนกระวาย และเมื่อเขาหันกลับมาอย่างสลดใจ นัยน์ตาของเขาสัมผัสเข้ากับร่างงาม ดวงตาของเขาสดใสขึ้นมาทันที "เหยียนเอ๋อร์ เหยียนเอ๋อร์"

ร่างงามชะงักไปครู่หนึ่ง

เมื่อเห็นว่าเป็นหยูเหยียนเอ๋อร์ เขาไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นของตัวเขาเองได้ หยูเฟยเชิงจึงรีบวิ่งไปเข้าไปหา "ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? บังเอิญมาก เหยียนเอ๋อร์ ช่วงนี้เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา? ข้าไม่รู้ข่าวคราวอะไรจากเจ้าเลย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยูเหยียนอ๋อร์กระพริบตาด้วยความงุนงง จ้องมองไปที่หยูเฟยเชิง พร้อมกับเอียงหัว หลังจากนั้นจึงพูดว่า “อาเชิง?"

"ใช่ ข้าเอง" หยูเฟยเชิงเริ่มสับสนเกี่ยวกับตัวของนางมากขึ้นเรื่อยๆ "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าจำข้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

หยูเหยียนเอ๋อร์จับขมับตัวเอง น้ำเสียงของนางค่อนข้างลังเลเล็กน้อย "ข้าจะจำท่านไม่ได้ได้เยี่ยงไร... แค่... แค่..."

"บอกข้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น?"

หยูเหยียนเอ๋อร์กัดริมฝีปากล่างของนางเบา ๆ "เพียงแค่เมื่อตระกูลของข้า รู้แล้วว่าข้าเป็นเพื่อนกับท่าน ผู้อาวุโสทั้งหลายก็เลยตำหนิข้า และบอกข้าว่าอย่าได้เพ้อฝัน ท่านกับข้า เราไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกัน....."

ขณะที่นางพูด น้ำตาของนางคลออยู่ที่เบ้าตา พร้อมไหลลงมาได้ทุกเมื่อ

มันทำให้หัวใจของหยูเฟยเชิงเจ็บปวด

หยูเหยียนเอ๋อร์เพิกเฉยเขาตั้งแต่หลังวันส่งท้ายปีใหม่ ซึ่งนั้นมันก็ทำให้ในใจเขามีแต่ความสงสัย

แต่ตอนนี้ ความสงสัยทั้งหมดได้หายไป

"คืออะไรกัน? เจ้าบอกข้าเองไม่ใช่หรือ ว่าตราบใดที่มีมิตรภาพที่จริงใจ ทุกคนจะเท่าเทียมกันและไม่มีระดับ" หยูเฟยเชิงพูดออกมาอย่างรีบร้อน "นอกจากนี้ ข้าก็ไม่ใช่หลานชายฮ่องเต้ที่สูงอะไร เราเป็นเพื่อนกันได้”

"จริงหรือ?" ดวงตาของหยูเหยียนเอ๋อร์เต็มไปด้วยความดีใจ "งั้นอาเชิง ข้าขอเป็นเพื่อนกับเจ้าอีกครั้งได้ไหม?"

หยูเฟยเชิงพยักหน้าอย่างดีใจ

หยูเหยียนเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

นางสวมชุดผ้าโปร่งสีขาว มีรอยยิ้มสดใสเหมือนกับเด็กน้อย นางหมุนตัวและกระโดดราวกับเทพธิดาที่หลุดเข้ามายังโลกมนุษย์

ดวงตาของหยูเฟยเชิงแสดงความหลงใหล

หลังจากการพูดคุยที่ยาวนาน หยูเหยียนเอ๋อร์หยุดหัวเราะและถามอย่างเป็นห่วงว่า "มันมืดแล้ว ทำไมเจ้าไม่กลับล่ะ อาเชิง?"

หยูเฟยเชิงยิ้มเจื่อนๆ “ข้าแค่อารมณ์ไม่ดีน่ะ”

"อ่า ทำไมเจ้าถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ" หยูเหยียนเอ๋อร์เบิกตากว้าง "ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร เจ้าบอกเพื่อนของเจ้าเหยียนเอ๋อร์ได้นะ แต่ถ้าเจ้ารังเกียจ เจ้าจะบอกกับอากาศก็ได้ ข้าจะไม่แอบฟัง"

ขณะที่นางพูด นางทำท่าทีหันหลังและปิดหูอย่างสนุกสนาน

หยูเฟยเชิงถูกนางหว่านล้อม จนทำให้เขาพูดในสิ่งที่ไม่ได้ต้องการจะพูดออกมา"......มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการสอบน่ะ ข้ารู้สึกว่าข้าทำได้ไม่ดีเท่าลูกพี่ลูกน้องข้า ข้าก็เลยรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ท่านแม่ก็รอฟังผลจากการพยายามครั้งนี้ของข้า.....แต่ผลมัน....."

ใบหน้าของหยูเหยียนเอ๋อร์เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา แต่กลับมีร่องรอยของความโศกเศร้าส่องประกายในดวงตาของนาง

“ข้าเกรงว่าครั้งนี้ข้าจะทำให้ท่านแม่ของข้าผิดหวังจริงๆ แต่ไม่เป็นไร ครั้งหน้าข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุด” หยูเฟยเชิงกำหมัดแน่น

หยูเหยียนเอ๋อร์กัดริมฝีปากล่างของนาง แล้วมองตรงไปที่เขา "อาเชิง บางทีสิ่งที่จ้าวหวู่พูดอาจเปลี่ยนแปลงได้"

“หือ?” หยูเฟยเชิงตกตะลึง

"เจ้าไม่จำเป็นต้องทำลายกระดาษคำตอบของทุกคนก็ได้นะ แต่เจ้าสามารถนำกระดาษคำตอบของพระราชนัดดาองต์โตออกมาได้" หยูเหยียนเอ๋อร์กระพริบตาของนางและพูดว่า "นี่ไม่น่าจะยากเกินไปนะ"

“มันไม่ยาก ไม่ได้ยากเลย แต่ทำไมข้าต้องเอากระดาษคำตอบของเขาออกมาด้วย” หยูเฟยเชิงดูจะไม่เห็นด้วย “ถึงแม้คราวนี้จะทำลายเขาได้ แต่ถ้าข้าไม่มีทางนำหน้าเขาได้ล่ะ ข้าจะต้องทำเช่นนี้ทุกครั้งไปเลยหรือ ดูต่ำต้อยอะไรเช่นนี้”

"อาเชิง" ดวงตาของหยูเหยียนเอ๋อร์คลอไปด้วยน้ำตา "ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าไปทำลายกระดาษคำตอบของเขา หรือเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรชั่วร้ายแบบนั้น? ข้าแค่ให้เจ้าลองดูว่าคำตอบของเขาดีแค่ไหน และเรียนรู้จากมัน เพื่อที่เจ้าจะได้เก่งกว่าเขาในครั้งต่อไป "

สำหรับการทำลายกระดาษคำตอบในระหว่างกระบวนการตรวจสอบ มันควรจะเป็นอุบัติเหตุ