ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 292

ใบหน้าของเฉียวเหลียนเหลียน ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพู แดงลูกพีช แดงส้ม และสุดท้ายก็กลายเป็นสีแดงเลือด

แต่ภายในใจของนางก็ไม่รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด

อืม เด็กที่ดูเหมือนนางกับจี้หยุนชู

เหมือน เหมือนมากทีเดียว

ก็คือ กำลังจะมีใครมาที่สำนักเรียน สามารถปล่อยนางไปได้ไหม

เด็กๆที่ผ่านมาผ่านไปที่นี่ มันดูไม่เหมาะสมที่พวกเขาสองคนจะกอดกันแบบนี้

เฉียวเหลียนเหลียนพยายามดิ้นรนหลายครั้ง แต่ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อย

ไม่มีทาง นางบีบแขนของจี้หยุนชูอย่างแรง

ชายคนนั้นรู้สึกเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก และในที่สุดก็ปล่อยนางไป

ใบหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนแดง และเดินออกไปโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

แต่เดินไปได้สองก้าว นางก็หยุด ผิวของนางเปลี่ยนจากสีแดงเข้มเป็นสง่างาม และยังคงมีความเคร่งเครียดจางๆ อยู่ที่คิ้วของนาง

จี้หยุดชูเลิกคิ้วและถามว่า "มีอะไรเหรอ?"

"ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว" เฉียวเหลียนเหลียนสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างหดหู่ว่า "ทำไมเร็วจัง ข้าจะกลับได้ยังไง"

ข้าเห็นนักเรียนจำนวนมากต่างก็หลั่งไหลเข้ามา จากตอนแรกเงียบสงบ ตอนนี้กับเจี๊ยวจ๊าวไปด้วยเสียงของเหล่านักเรียนผู้มีความหวังและแสงสว่างอันแรงกล้า ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่มีลดละ

เฉียวเหลียนเหลียนและจี้หยุนชูเดิมทียืนอยู่ในตรอกหลังบ้าน หากพวกเขาต้องการออกไป พวกเขาก็ทำได้ เพียงแต่พบเข้ากับนักเรียนเหล่านี้ แต่ถ้าพวกเขาไม่ออกไป มันจะใช้เวลานานเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะออกไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่นักเรียนเข้าชั้นเรียนแล้ว

นางทำหน้าบูดบึ้ง คิดว่าจะออกไปทางไหนได้อย่างปลอดภัย

มีคนคว้ามือนางไปโดยไม่คาดคิด ทันใดนั้น จี้หยุนซูก็ลากนางเข้าไปในฝูงชนอย่างเปิดเผย

เฉียวเหลีบนเหลียนไม่สามารถสลัดมือออกได้ และกลัวที่จะดึงดูดความสนใจ ดังนั้นจึงทำได้เพียงถูกบังคับให้เดินตามหลังชายคนนั้นไปทีละก้าว

แต่มันราวกับการถอยหลังลงคลอง เพราะพวกเขาก็โตมากแล้ว ดังนั้นมันจึงชัดเจนในกลุ่มของเหล่านักเรียน

เฉียวเหลียนเหลียนกังวลมากจนไม่กล้าพูดอะไรด้วยซ้ำ นางแค่ต้องการกลับไปที่บ้านของจวิ้นอ๋องแห่งชิงผิงให้เร็วที่สุด

จี้หยุนชูดูสงบมาก เมื่อพบเด็กที่คุ้นเคยเขาจะพยักหน้าและส่งยิ้มทักทาย

“ท่านหญิงเฉียว” ท่ามกลางฝูงชน ฮั่นมู่เห็นเฉียวเหลียนเหลียนเพียงแวบเดียว ก็กระโดดข้ามอย่างตื่นเต้น“ท่านเจ้าเมือง ทำไมท่านอยู่ที่นี้”

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มเล็กน้อย แต่ก่อนที่นางจะทันได้พูด เสียงอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น "ท่านหญิงเฉียว ท่านเจ้าเมือง อรุณสวัสดิ์"

ฉาย เต๋อจี้ปรากฏตัวออกมา

ทันทีหลังจากนั้น จูเจิง, หนิว หยินเชิง และเด็กที่คุ้นเคยคนอื่น ๆ ต่างก็วิ่งไปทีละคน

"ท่านหญิง หัวหน้าล่ะ?" หนิวหยินเชิง ถามอย่างไร้เดียงสา

เฉียวเหลียนยิ้มและพูดว่า "บางทีอาจจะยังมาไม่ถึง"

"ถ้าอย่างนั้นท่านหญิง ท่านเจ้าเมือง พวกเราไปก่อน" จูเจิงลากหนิวหยินเขิงไปที่สำนักเรียน

ฮั่นมู่, ฉายเค้อจี้และเฉียวเหลียนเหลียน วิ่งเข้ามาหลังจากบอกลา

เฉียวเหลียนเหลียนมองดูพวกเขาจากไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงเดินออกไปช้าๆ กับจี้หยุนชู

อารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆจองเฉียวเหลียนเหลียนนั้น กลับมาสงบดังเดิม ตอนนี้ค่อยๆเดินไปตามท้องถนนในสำนักเรียน ราวกับศิษย์เก่ากลับมาเยี่ยมเยือน

เดินไปจนสุดทางของสำนักเรียน กำลังออกไปจากสถานที่แห่งนี้ ก็มีอาจารย์เดินลูปเคราค่อยๆใกล้เข้ามา "เอ๋ ท่านคือ....ท่านเจ้าเมืองอย่างนั้นรึ? ข้าไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่นี้ ข้าต้องขอโทษที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับให้เร็วกว่านี้"

ท่านอาจารย์ไม่รอช้ารีบเข้ามาคำนับ