ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 30

เฉียวเหลียนเหลียนต่อรองราคากับเจ้าของภัตตาคาร

วัตถุดิบที่ใช้ทำผงอร่อยนั้นไม่แพง และเธอไม่ได้เรียกราคาสูง ผงอร่อยห้าสิบกรัมเขาขายเพียงสามสิบเหรียญ ซึ่งเพียงพอสำหรับทำอาหารสิบจาน ต้นทุนเท่ากับสามเหรียญต่อจาน และราคาก็ค่อนข้างเหมาะสม

อย่างไรก็ตาม ภัตตาคารซื่อสี่มีหลายสาขา และแขกค่อนข้างเยอะ

เจ้าของภัตตาคารทำการคำนวณคร่าวๆ แค่สาขาซีหยางต้องใช้ผงทะเลประมาณวันละห้าร้อยกรัม ซึ่งเท่ากับสามร้อยเหรียญ

สี่ห้าสาขารวมกัน ทุกวันจะใช้ผงอร่อยเพียงห้าสิบกว่ากรัม

หนึ่งเดือนเขาจะต้องเสียเงินสามสิบสี่สิบตำลึง

เจ้าของภัตตาคารรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เมื่อเขาคิดถึงอนาคต ภัตตาคารซื่อสี่จะใหญ่และแข็งแกร่งขึ้น และชื่อเสียงของภัตตาคารอาจเหนือกว่าภัตตาคารหยุนซี เขาก็กัดฟันอีกครั้ง

เฉียวเหลียนเหลียนรับเงินมัดจำสิบตำลึงแล้วจากไป

เด็กๆ รอเธออยู่ที่ทางเข้าภัตตาคารซื่อสี่ กู้เฉิงหาเกวียนลาได้แล้ว และพวกเขาเตรียมกลับบ้านหลังจากที่เธอออกมา

“อย่าเพิ่งรีบกลับ” เฉียวเหลียนเหลียนเดินไปคุยกับเจ้าของเกวียน และเพิ่มเงินให้อีกสิบเหรียญเพื่อให้เขาช่วยดูของต่างๆ เช่น โต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง และอื่นๆ

จากนั้น แม่ลูกก็ไปในเมืองซีหยางเพื่อซื้อของใช้ในชีวิตประจำวัน และสอบถามว่ามีโรงเรียนที่เหมาะสมหรือไม่?

“แม่ ทำไมถึงถามเรื่องนี้?” กู้เชวี่ยงงเล็กน้อย

“แต่ก่อน ครอบครัวเรายากจนเกินไป แม่ไม่มีเงิน แม่เลยคิดมากไม่ได้ สุดท้ายแล้ว อาหารและเสื้อผ้าต้องมาก่อน ตอนนี้มันแตกต่างออกไป เรามีรายได้คงที่ และต้องให้เฉิงเอ๋อร์ไปโรงเรียน” เฉียวเหลียนเหลียนพูด

ไม่ว่าจะเป็นมวย กังฟู หรือการเต้น และการเขียน ลูกๆต้องเรียนรู้เพื่อที่จะได้มีโอกาสในอนาคต

กู้เฉิงเม้มริมฝีปาก และไม่พูดอะไร

อันที่จริงเขาไม่อยากไปเรียน ในยุคนี้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการเรียนมีราคาแพงมาก ชาวไร่ชาวนาจำนวนมากต้องประหยัดเพื่อเลี้ยงลูก

เขาไม่อยากเป็นคนเดียวที่ทำให้ทั้งครอบครัวต้องทนทุกข์

แต่ดูเหมือนเฉียวเหลียนเหลียนจะรู้ว่าเขาอยากจะพูดอะไร และพูดโดยไม่รอให้เขาเปิดปากพูด “แม่หาเงินได้ และลูกก็จะต้องหาเงินได้ และแม่จะสนับสนุนลูกทุกคนอย่างแน่นอน รอสักเดี๋ยว เพื่อให้จงเอ๋อร์และโหลวเอ๋อร์แข็งแรง พวกเขาก็ต้องไปโรงเรียน "

กู้จงเพิ่งใช้ยาหยอดตาไม่นานนี้ ตาของเขาดีขึ้นทุกวัน ตอนนี้เขาสามารถเห็นผู้คนได้ไกลออกไป 5 ฟุต หลังจากนั้นไม่นาน เขาควรจะไปโรงเรียนได้แล้ว

ตอนนี้ปัญหาคือกู้โหลวที่ห่วงแต่เรื่อง และเขาก็ไร้หัวใจ เขาทำให้เฉียวเหลียนเหลียนกังวล

ขาของเขาใช้เวลาในการรักษานานเกินไป ถ้าน้ำหนักเขาเยอะจะทำให้เขาเชื่อมต่อได้ไม่ดี

เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับอาการปวดขา แม้จะมียาชา แต่เฉียวเหลียนเหลียนก็ไม่อาจทนได้

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอไม่ลงมือรักษา

อย่างไรก็ตาม การผัดวันประกันพรุ่งไม่ใช่ทางเลือกไป เด็ก ๆ จะฟื้นตัวได้ง่ายกว่าเมื่ออายุยังน้อย ดังนั้นเรื่องนี้ต้องอยู่ในเวลา

กู้โหลวยังคงมองดูอาหารในมือของคนอื่นอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวดแค่ไหนในอนาคต

“แม่ ผมอยากกินถังหูลู่” ทันใดนั้น เขาเห็นคนขายถังหูลู่กลุ่มหนึ่ง เขาไม่สามารถกลั้นน้ำลายได้อีกต่อไป และกอดต้นขาของเฉียวเหลียนเหลียน

“ได้ คนละไม้พอ” เฉียวเหลียนเหลียนใจดี

เงิน 10 ตำลึงที่เธอเพิ่งได้มา ก่อนที่มันจะอุ่น เธอต้องใช้ก่อน

เด็กสามคนดูมีความสุข แต่ลูกคนโตสองคนนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์

กู้เฉิงพูดอย่างมีเหตุผลมากขึ้น “แม่ ผมไม่กิน แม่ซื้อให้น้องๆเถอะ”

เฉียวเหลียนเหลียนกลอกตาใส่เขา หยิบถังหูลู่มัดหนึ่งแล้วยัดใส่มือของเขา “ถ้าอยากกินก็กินได้ ถังหูลู่ราคาเพียงไม่กี่เหรียญ กินของเหล่านี้เราไม่ล้มละลายหรอก"

พูดเสร็จก็หยิบเข้าปากแล้วกัดเบาๆ

เปลือกน้ำตาลกรอบแตกในปากพร้อมกลิ่นหอมไหม้ ตามด้วยรสเปรี้ยวของเซียงจาที่ไม่มีเมล็ด