ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 32

แม่ลูกเดินทางกลับบ้านด้วยเกวียนลา

เพื่อดูแลเสี่ยวกู้โหลว ชายขับลาขับเกวียนอย่างช้าๆ และเฉียวเหลียนเหลียนซื้อถังหูลู่สองอัน

ใบหน้าของเด็กน้อยซีดด้วยความเจ็บปวด แต่ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเห็นถังหูลู่และหยิบมากัดอย่างไม่รีรอ

เฉียวเหลียนเหลียนโกรธและทำอะไรไม่ถูก เธอช่วยพยุงขาของลูกชายคนที่สามเพราะกลัวว่าถ้าเกิดการกระแทกเขาจะเจ็บปวดอีกครั้ง

“แม่ ให้ผมช่วยเถอะ” กู้เฉิงรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องแม่และน้อง ๆของเขาได้ดี เขาไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้

แต่เมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียนพยายามจับกู้โหลว เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“เพิ่งได้รับบาดเจ็บมา ไม่เหนื่อยเหรอ” เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองและพูดว่า “ไม่ใช่ว่าเพิ่งได้รับบาดเจ็บเหรอ”

ชายร่างผอมบางนั้นโหดเหี้ยมและกู้เฉิงได้รับบาดเจ็บจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงเลือดบนฝ่ามือของเขา หัวเข่าของเขาก็เจ็บปวดเช่นกัน

แต่น้องชายได้รับบาดเจ็บสาหัส และกู้เฉิงไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้แม่เลี้ยงกังวล

อย่าพูดถึงมันเลย แม่เลี้ยงตอบอย่างอ่อนโยน และรู้สึกอึดอัดใจมาก และรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ

“ไม่เป็นไร” เขาไม่ได้หันหน้าหนี เพียงแต่ไม่อยากให้ทุกคนเห็นน้ำตา

“ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ” เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองเขา “ตอนนี้แม่ดูแลน้องไปก่อน เมื่อกลับถึงบ้านแม่จะทำความสะอาดแผลให้ลูก อย่าขยับมาก ทนหน่อย ”

“ครับ” กู้เฉิงพยักหน้าเบา ๆ

เฉียวเหลียนเหลียนปลอบเด็กคนอื่นๆ ที่หวาดกลัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า และในที่สุดเกวียนลาก็เคลื่อนมาถึงหมู่บ้านตระกูลกู้

แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องแปลกที่แม่ม่ายและลูกๆไปขายของที่เมืองซีหยาง แต่เกวียนลาที่บรรทุกนั้นมีทั้งโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง ฯลฯ ค่อนข้างสะดุดตาผู้คน

ชาวบ้านทักทายเฉียวเหลียนเหลียน "บ้านเหล่าซานกลับมาแล้วเหรอ"

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ตอบ เพราะเธอไม่คุ้นเคยจริงๆ เธอพยายามนึกความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างเดิม และเธอจำไม่ได้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

เลยตกไปอยู่ในสายตาของคนๆนั้น จนกลายเป็น "ครอบครัวกู้เหล่าซาน ร่ำรวยและไม่สนใจเพื่อนบ้าน" แน่นอนว่าเธอไม่อยากมีปากเสียงกับคนเหล่านั้น

บังเอิญว่าชายที่อยู่ถัดจากเขานั้น เฉียวเหลียนเหลียนคุ้นเคยมาก

คนๆนั้นคือ ป้าจาง คนที่อยากรับเลี้ยงกู้เฉิงและมีปากเสียงกับเฉียวเหลียนเหลียนตลอด

ทั้งสองตอบโต้กัน

คนหนึ่งด่าว่า "แม่ม่ายสามีตาย หาเงินได้แล้วไง สูงส่งนักเหรอ"

อีกคนหนึ่งปรบมือ “ใช่ แสดงให้ใครดู ลืมเหรอว่าเคยทุบตีเด็กมาก่อน ไม่รู้ว่าเด็กสาวจะถูกทุบตีแค่ไหน ทุบตีจนสาวน้อยร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตา แต่ก็ยังถูกเธอตีอย่างบ้าคลั่ง โหดร้ายเกินไป"

“ใช่แล้ว อย่าคิดว่าหาเงินได้แล้วจะเป็นคนดีขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าอยู่บ้านเธอจะทะเลาะกับลูกๆ ใช้ลูกๆทำงานหนักและเหน็ดเหนื่อย ส่วนตัวเองนั่งเพลินเพลินกับความสุขอยู่หรือเปล่า แย่มาก”

“สงสารเด็ก ๆ ไม่มีพ่อแถมยังถูกแม่เลี้ยงทรมาน”

ผู้หญิงสองคนคุยกันอย่างมีความสุข แต่ไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของชายในชุดผ้าลินินที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเขาเปลี่ยนจากหน้าขาวๆเป็นแดง และจากแดงเป็นม่วง และในท้ายที่สุดดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

...

ณ บ้านร้างตระกูลกู้

เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มกู้โหลวอย่างระมัดระวัง และวางเขาไว้บนเตียงนุ่มๆ

หลังจากที่เด็กชายคนที่สามกินถังหูลู่หมดแล้ว เขาก็ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือด “แม่ ผมเจ็บ”

“รู้แล้ว” กู้เชวี่ยมองด้วยความโกรธ “ทำไมตอนที่กินน้ำเต้าถูกไม่บอกว่าเจ็บหล่ะ ตอนนี้มาบอกว่าเจ็บ เจ็บเพราะปากว่างใช่ไหม?”