ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 4

คราวนี้กู้เกอไม่ได้หวาดกลัว แต่แววตาเธอเต็มไปด้วยความสับสน

เฉียวเหลียนเหลียนในฐานะแม่ แสดงความรักในฐานะแม่ที่มีต่อลูก "เสี่ยวอู่หิวไหมลูก?"

กู้เกอมองไปที่เธอพร้อมกับพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

พี่น้องอีกสี่คนที่อยู่ด้านข้างเหงื่อออกมือไปตามๆกัน

นี่คงเป็นหนึ่งในกลอุบายที่เฉียวเหลียนเหลียนคนเดิมใช้เช่นกัน ทุกครั้งที่เธอกระซิบกับเด็กๆว่าหิวไหม? เมื่อเด็กๆพยักหน้าบอกว่าพวกเขาหิว เธอก็จะอารมณ์เสียอย่างบ้าคลั่ง ปากก็พูดเพียงแต่ว่าเลี้ยงลูกห้าคนเหนื่อยยากลำบาก

อย่างไรก็ตาม คราวนี้พายุที่เคยเกิดขึ้นคงไม่ทวีความรุนแรงอีกครั้ง เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า “งั้น พวกลูกรออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารให้”

เธอวางกู้เกอไว้บนเตียง จากนั้นออกไปหยิบกาต้มน้ำเก่าๆที่ลานบ้าน และเข้าไปในห้องครัวที่มีสภาพทรุดโทรม

ที่บ้านยังไม่มีน้ำ แต่เฉียวเหลียนเหลียนไม่ตื่นตระหนก เธอเหยียดมือออกจากนั้นตั้งสติและจินตนาการถึง "น้ำบริสุทธิ์" ในใจ จู่ๆถังน้ำบริสุทธิ์ที่ยังไม่ได้เปิดถังในห้องทดลองก็ปรากฏขึ้นในฝ่ามือของเธอ

ถังนี้หนักจริงๆ

เฉียวเหลียนเหลียนวางถังบนเตาด้วยความยากลำบาก เปิดซีลพลาสติกแล้วเทน้ำลงในกาต้มน้ำ

ไม่รู้ว่ากาต้มน้ำนี้ล้างบ้างหรือเปล่า ในฐานะที่เฉียวเหลียนเหลียนเป็นคนรักความสะอาด เธอจึงล้างมันซ้ำๆสามครั้งก่อนที่จะเทน้ำลงกา

แล้วจะจุดฟืนยังไง?

เธอเคยใช้แต่แก๊ส และเตาแม่เหล็กไฟฟ้า จะจุดฟืนทั้งทีเธอใช้เวลาสิบกว่านาที แต่ไม่สำเร็จ

ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ เธอเทน้ำลงถังคืน แล้วตะโกนเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ว่า "เอาหม้อมาให้หน่อยเด็กๆ"

ไม่ทันไร กู้เชวี่ยก็เดินออกมา

ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการของแม่เลี้ยงคนก่อน กู้เชวี่ยทำหน้าที่ก่อไฟ และก้นหม้อก็เต็มไปด้วยเขม่าไฟ

เฉียวเหลียนเหลียนต้มน้ำ พอต้มเสร็จก็เทน้ำลงในชามให้เด็กๆดื่มก่อน จากนั้นเธอก็นำข้าวกล้องในชามออกมาเทลงหม้อ แล้วเติมน้ำสองถ้วยตวง และต้มข้าวกล้องในหม้อ

เธออยากทำอาหารด้วย แต่น่าเสียดายที่ครอบครัวนี้ยากจน ฤดูหนาวของที่นี่ไม่มีแม้แต่ผัก

แต่แบบนี้ก็ดี

แม่เลี้ยงคนเดิมต้มข้าวต้มให้เด็กๆจะตักแต่น้ำข้าวและตักข้าวเพียงหยิบมือนึงให้เด็กๆ

ส่วนตัวเธอเองนั้นเธอจะตักให้ตัวเองเยอะเป็นพิเศษ แต่เด็กๆ ทั้งห้าได้กินข้าวเพียงไม่กี่เม็ด

ไม่เหมือนตอนนี้ เด็กๆได้ข้าวกินคนละหนึ่งชาม และเด็กๆก็ไม่สนว่าข้าวต้มนั้นจะร้อนแค่ไหน

หลังจากกินเสร็จ เด็กๆก็เก็บชามซ้อนกันเพื่อนำไปล้าง

เมื่อชามถูกล้างเสร็จเรียบร้อย เฉียวเหลียนเหลียนก็พูดด้วยความเศร้าว่า “เรามีข้าวเหลืออยู่หนึ่งกำมือ อาหารเราจะหมดในไม่ช้า”

เด็กๆกินข้าวต้มร้อนๆแก้มแดงๆ ตอนนี้หน้าซีดเผือดในทันที

กู้เฉิงปากสั่น ถามขึ้นมาว่า “แม่ให้พวกเรากินอิ่มมื้อนี้แล้ว แม่จะเอาพวกเราไปขายใช่ไหม?”

เฉียวเหลียนเหลียนได้ยินประโยคนี้ถึงกับสะดุ้งและเข้าใจถึงสิ่งที่กู้เฉิงคิด แม้แต่ข้าวกล้องพวกเขายังไม่รู้ถึงรถชาติความอร่อย

คิดมากเกินไปแล้ว!

“เด็กน้อยเอ๊ย ทำไมถึงคิดกันไปต่างๆนาๆ” เฉียวเหลียนเหลียนมองด้วยความโกรธ “ในเมื่อแม่เป็นแม่ของลูกๆ และลูกเรียกแม่ว่าแม่ แม่จะเอาลูกไปขายได้อย่างไรกัน?”

ถ้าพวกเราทั้งหกตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ต่อไปเราจะทำไงกันดี?

เฉียวเหลียนเหลียนคิดในใจเรียบร้อย