ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 5

เฉียวเหลียนเหลียนและลูกชายพากับแบกแกะกลับบ้าน และฆ่าแกะ

โดยทั่วไปแล้ว หญิงชาวไร่ชาวสวนจะไม่กล้าฆ่าแกะ สำหรับสัตว์ที่ใหญ่กว่านั้น พวกเขาต้องหาคนที่ชำนาญฆ่าพวกมัน

แต่เฉียวเหลียนเหลียนไม่กลัว เมื่อชาติก่อนเธออยู่ในตระกูลเฉียว เธอศึกษาสรีระร่างกายมาเป็นเวลากว่า 20 ปี และรู้เรื่องหมู วัว ควาย และแกะมากมาย แม้ว่าเธอจะไม่ชำนาญเท่าคนขาย แต่การถลกหนัง เจาะเลือดไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ

เด็กๆต่างพากันเฝ้ารอแม่เลี้ยงของพวกเขาถลกหนังแกะ ตัดแขนขา สับส่วนอื่นๆเป็นชิ้นเล็กๆแล้วนำมาเรียงซ้อนกัน

น่าตื่นเต้น และน่าเหลือเชื่อสมกับที่รอคอย

“แม่ครับ เรากินเนื้อแกะได้ใช่ไหม?...” กู้โหลวเด็กชายผู้พิการขาถามอย่างกระตือรือร้น

เขาผอมที่สุดและละโมภมากที่สุดในหมู่เด็กๆ ดังนั้นเขาจึงกล้าถามแม่เลี้ยงในเวลานี้

“ถ้าไม่กินเนื้อจะกินอะไรเล่า?” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างร่าเริง “พวกลูกยืนมองกันอยู่ทำไม จะให้แม่เหนื่อยตายรึไงกัน? เชวี่ยเอ๋อร์ไปต้มน้ำเตรียมต้มแกะ พี่ใหญ่เอาขาแกะทั้งสี่ข้างไปตากลมไว้"

เมื่อทำความสะอาดชิ้นส่วนแกะเสร็จ เธอก็เทแกะลงไปในหม้อ

บ้านร้างทรุดโทรมเกินไป เฉียวเหลียนเหลียนคนก่อนไม่มีฝีมือในการทำอาหาร ไม่มีเครื่องปรุงอะไรในบ้านเลย เนื้อแกะถ้าปรุงไม่ดี รสชาติจะแย่

เฉียวเหลียนเหลียนทำได้เพียงออกไปยืนอยู่ข้างนอก บังเอิญเจอป้าใจดี เธอก็ใช้ความใจกล้าของเธอขอความช่วยเหลือ "ป้าหลิว"

“อ๊าย ครอบครัวเหล่าซานนี่เอง” ป้าหลิวหยิบต้นหอมสองต้นให้เฉียวเหลียนเหลียนด้วยความประหลาดใจ

ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา ในหมู่บ้านเฉียวเหลียนเหลียนมีชื่อเสียงที่แย่มากจากการทารุณกรรมเด็กหลายคน และหลายคนไม่เต็มใจที่จะพูดกับเธอ

แต่ป้าหลิวเป็นคนอ่อนโยน และคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนอายุยังน้อย ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะเลี้ยงลูกเพียงคนเดียวตามลำพัง นอกจากนี้ ทั้งสองครอบครัวยังอาศัยอยู่ติดกัน ดังนั้นป้าหลิวจึงไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเฉียวเหลียนเหลียน ป้าหลิวจึงถามเฉียวเหลียนเหลียนอย่างสุภาพว่า "มีอะไรเหรอ?"

“เป็นอย่างงี้ค่ะป้าหลิว คือฉันได้แกะมาตัวนึง เลยอยากต้มเนื้อแกะให้เด็กๆกิน แต่ที่บ้านไม่มีเครื่องปรุงเลย และมันสายเกินไปที่จะซื้อเครื่องปรุงตอนนี้ ฉันขอยืมเครื่องปรุงป้าหน่อยได้ไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนอายเล็กน้อย

เคยเห็นแต่คนยืมเงิน ยืมรถ แต่ไม่เคยเห็นคนมายืมเครื่องปรุง

โชคดีที่ป้าหลิวแค่สะดุ้งและหยักหน้า "ตกลง ฉันจะไปเอามาให้"

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง ป้าหลิวก็ไปเตรียมเครื่องปรุงเล็กๆน้อยๆให้ “นี่คือโป๊ยกั๊ก อบเชย ไป๋จื่อและพริกไทย แค่นี้เนื้อแกะตุ๋นก็อร่อยแล้ว”

ในที่สุด แม้แต่ต้นหอมในมือของเธอก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

เฉียวเหลียนเหลียนขอบคุณป้าหลิว พร้อมกับโบกมือลาแล้วกลับบ้าน

หลังจากปิดประตู หัวหน้าลุงหลิวซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวก็ถามป้าหลิวว่า “มีอะไรเหรอ? หญิงข้างบ้านทุบตีลูกอีกแล้วหรือไง?”

“เปล่า เธอต้มซุปแกะให้ลูกๆกิน ที่บ้านเธอไม่มีเครื่องปรุงเลยมายืมเครื่องปรุงบ้านเรานิดหน่อย” ป้าหลิวหัวเราะ “ยากนักที่เธอคิดจะทำอาหารให้ลูกๆกิน เธอแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนมาก”

ลุงหลิวไม่ได้โกรธอะไรมากมาย “ผมคิดว่าเธอคงกินเนื้อคนเดียว แล้วเอากระดูกให้เด็กๆกิน”

ป้าหลิวยิ้มและตีลุงหลิวเบาๆ แต่เธอไม่ปฏิเสธใดๆ ทั้งสองกลับเข้าไปในบ้าน

ที่หน้าบ้าน เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

หูเธอดี และฟังสองลุงป้าจนจบแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เฉียวเหลียนเหลียนในอดีตช่างไร้เหตุผลเสียจริง