ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 42

ปรากฏว่าเป็นกู้จ้วงลูกชายของพี่สะใภ้คนโต

เขาสวมเสื้อยับๆ ผมของเขายุ่งเหยิง และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ราวกับว่าเขาเดินไปมาหน้าบ้านเป็นเวลานาน

เมื่อเขาเห็นกู้เส้าเขาก็ดีใจและรีบวิ่งไปหา “อาสาม อาสาม ย่าแย่แล้ว อาไปดูหน่อยเถอะ”

เฉียวเหลียนเหลียนหลบไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงกลิ่นเหงื่อ

กู้เส้าขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเค้าคิดดูแล้ว เค้าก็ระงับความแข็งกร้าวและพูดกับกู้จ้วง

“เกิดอะไรขึ้น” เขาถามกู้จ้วงด้วยเสียงต่ำ

“ฮือฮือ อาสาม ผมรออานานมาก อารู้ไหม?” กู้จ้วงไม่ได้พูดถึงย่าเขาในทันที แต่กลับร้องเสียงดังว่า “กู้เชวี่ยและคนอื่น ๆ ไม่ยอมให้ผมเข้าไป ผมรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน ตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงตอนนี้ เขาไม่ให้ผมเข้าไป พวกเขาปล่อยให้ผมนั่งรออยู่ข้างนอก”

เฉียวเหลียนเหลียนชื่นชมกู้เชวี่ยและเห็นว่าสิ่งที่เธอทำนั้นถูก

ไม่ให้คนตระกูลกู้เข้ามาในบ้าน

“พอแล้ว พอแล้ว” กู้เส้ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “เข้าไปกันได้แล้ว”

เขาก้าวไปข้างหน้าและเคาะประตู กู้เชวี่ยคุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวนี้ เธอก็เลยดึงสลักประตู และพูดอย่างมีความสุขว่า "พ่อแม่กลับมาแล้ว"

เมื่อเห็นกู้จ้วงอยู่ข้างหน้าประตู เธอก็หน้าเศร้าลง "ยังไม่ไปอีกเหรอ?"

“ทำไมต้องไปด้วย? ฉันมาบ้านเธอไม่ได้ดื่มแม้แต่น้ำร้อนด้วยซ้ำ เธอรับแขกแบงนี้เหรอ?” กู้จ้วงตะโกนทั้งน้ำตา

“แขกอะไรกัน?” กู้เชวี่ยกลอกตา

นี่คือสิ่งที่เธอเรียนรู้จากเฉียวเหลียนเหลียน เฉียวเหลียนเหลียนชอบกลอกตา

กู้เส้าใจเต้นสองครั้ง "เชวี่ยเอ๋อร์ พูดอะไรหน่ะ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องลูกนะ ให้เขาเข้าประตูเร็ว"

เข้าข้างกู้จ้วงเหรอ!

กู้เชวี่ยรู้สึกขุ่นเคืองในเวลานั้น ตบประตูและวิ่งเข้าบ้านอย่างไม่สนใจ

“พ่อนิสัยไม่ดี พ่อแย่ หนูจะไม่สนใจพ่อ”

ยังคงได้ยินเสียงเธอบ่นอยู่

กู้เส้าเริ่มขมวดคิ้วชิดขึ้น เขามองไปที่เฉียวเหลียนเหลียนด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าเขาขอความช่วยเหลือ

เฉียวเหลียนเหลียนกางมือออกอย่างหมดหนทาง และอุ้มกู้เกอเข้าไปในบ้าน

กู้เฉิงไม่ลังเลที่จะติดตามอย่างใกล้ชิด

แม่ลูกต่างเดินจากไป ไม่มีใครสนใจกู้จ้วง

ลมก็พัด กิ่งก้านและใบไม้ที่ตายบนพื้นดินก็ปลิวไปตามสายลม

กู้เส้าปากกระตุกและต้องบอกด้วยตัวเอง "จ้วงเอ๋อร์เข้ามาเถอะ"

“ครับ” กู้จ้วงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและเกือบจะชนกับกู้เส้า

กู้เส้าหลบอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่เสียงคำรามของกู้จ้วงและแตะจมูกโดยไม่รู้ตัว

คราวนี้เฉียวเหลียนเหลียนออกไปค่อนข้างนาน บ่ายๆถึงกลับมาบ้าน

เด็กๆ คิดถึงเธอ และเมื่อพวกเขาเห็นเธอ พวกเขาจึงตะโกนพร้อมกันว่า "แม่"

"จงเอ๋อร์ ขาของโหลวเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?" เฉียวเหลียนเหลียนลูบศรีษะแต่ละคนเบาๆ

“ดีขึ้นแล้ว ไม่เจ็บแล้ว ถถ้าได้กินเนื้อเยอะๆคงจะดี” กู้โหลวยิ้มอย่างไร้หัวใจ

กู้เชวี่ยโกรธกู้เส้าอยู่ เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ เธอก็กลอกตาไปที่น้องคนที่สาม "กิน กิน กิน กินอยู่นั่นแหละ จะเป็นหมูอยู่แล้ว"

“เฮ้ ถ้าผมเป็นหมู แล้วพี่จะเป็นอะไร?” กู้โหลวไม่โกรธเลย และตอบเธอด้วยรอยยิ้ม

กู้เชวี่ยสะอึก พร้อมกับจ้องไปที่กู้โหลวอย่างดุเดือด และวิ่งไปที่อื่น ทันใดนั้นเธอก็หยุดเมื่อเห็นกู้จ้วงเดินเข้ามา

“มองอะไร?” กู้จ้วงจ้องมาที่เธออย่างหยิ่งผยอง “ฉันหิวแล้ว รีบไปเอาของอร่อยๆ มาให้ฉันด้วย”

แม่บอกว่าบ้านของอาสามมีของอร่อยมากมาย และให้กินเยอะๆ