ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 44

เมื่อคำว่า "เลิกเมีย" สองคำนี้เข้าหูของกู้เส้า กู้เส้าก็ได้แต่คิดอย่างลึกซึ้งว่าทำอย่างไรถึงจะสามารถพาหญิงชราไปหาหมอได้

การที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะพยักหน้า ทำให้ทั้งครอบครัวดีใจ

แม้แต่สะไภ้รองที่แอบฟังอยู่ห้องข้างๆก็ยังตกใจ และลากกู้ทงเข้าไปในสวยเพื่อจะได้ฟังอย่างสะดวก

“ลูก ลูกตกลงจริงๆเหรอ งั้นลูกรีบไป รีบไป” หญิงชรามีความสุขจนผ้าที่ปิดหน้าผากไว้ร่วงลงมา

ทันใดนั้นกู้เส้าก็เห็นผิวอมชมพูของหญิงชรา

เขาชำเลืองมองดูพี่สะใภ้คนโที่มีความสุข พี่รองและพี่สะใภ้คนรองยืนอยู่ที่หน้าต่าง เขาขมวดคิ้วอย่างเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาคิดว่าตัวเองนั้นฉลาด แต่ท้ายที่สุดแล้วฉลาดไม่เท่าพี่ชาย

สุดท้ายการกลับมาชนบทในครั้งนี้ เขาตกหลุมพลางครั้งแล้วครั้งเล่า

ครั้งแรกก็หลอกให้เขาเลิกกับเมีย โชคดีที่เขารู้ทัน จึงไม่ได้รับความเสียหาย

ครั้งที่สองก็ยังคงวางแผนให้เขาเลิกกับเมีย ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้อยากจะเลิก หญิงชราแกล้งป่วยและอ้างถึงความกตัญญู

กู้เส้าโกรธมาก

เขาแทบจะสะบัดแขนใส่คนพวกนี้ และอยากลากไปจัดการข้างนอก

ในตอนนี้ ใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงชราก็หายไปในพริบตา

"ชีวิตนี้..คิดถึง....ครอบครัว"

เสียงที่อ่อนแอดูเหมือนยังอยู่ในหูของเขา เขาระงับความโกรธตัวเองลง

“แม่” เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ “เรื่องเลิกกับเมียค่อยว่ากันได้ไหม?”

“อย่างไรก็ตาม เฉียวเหลียนเหลียนไม่ใช่คู่ชีวิตที่เหมาะสม และตอนนี้ก็เป็นการดีที่จะไล่เธอออกไป” หญิงชราพูดอย่างชอบธรรม

กู้เส้ามองหญิงชราอย่างลึกซึ้ง

ซักครู่ใหญ่ๆ เขาก็ยืนขึ้น พร้อมกับมือไขว้หลัง แล้วหันไปทางประตู "แม่ให้ผมเลิกกับหญิงแซ่เฉียวแล้วเด็กๆห้าคนจะทำอย่างไร? เกอเอ๋อร์อายุน้อยที่สุด ยังต้องพากินข้าวและดูแลตลอดเวลา โหลวเอ๋อร์ขายังเจ็บ จงเอ๋อร์ตาไม่ดี ทั้งสามคนล้วนแต่ต้องดูและเป็นอย่างดี เชวี่ยเอ๋อร์ฉลาดหลักแหลม ดีที่โตแล้ว ไม่กี่ปีก็แต่งงาน แต่งงานก็ต้องเตรียมตัว เฉิงเอ๋อร์ ฉลาดที่สุด แต่เรียนหนังสือต้องจ่ายค่าบำรุง ไหนจะค่าพู่กัน หมึก กระดาษ หินใส่หมึก ปีหนึ่งๆต้องใช้เงินสิบสองตำลึง"

“เรื่องเหล่านี้มีรายละเอียดและความยุ่งยาก ต่อไปถ้าผมต้องไปทำงาน ก็คงต้องลำบากพี่สะไภ้ดูแล”

กู้เส้าชำเลืองมองพี่ชายคนรองและสะไภ้รองที่ดูอยู่ข้างนอก และพูดว่า “พี่สะไภ้รองช่วยได้ก็ช่วยหน่อยนะครับ คนครอบครัวเดียวกัน แยกกันไม่ได้ "

แยกไม่ได้?

ใครแยกกับเธอไม่ได้

สะไภ้รองรีบหดคอของเธออย่างรวดเร็ว สะไภ้คนโต ยิ่งฟังยิ่งหูผึ่ง

หญิงชราและสะไภ้คนโตได้ยินก็หูผึ่ง

เงินของกู้เหล่าซานที่พูดมาทั้งหมดไม่ได้ให้ครอบครัวแม้แต่เหรียญเดียว ให้เด็กๆมาอยู่ที่นี่ก่อนได้ยังไง?

อีกทั้งยับเข้าโรงเรียน ปีหนึ่งใช้เงินสิบสองตำลึง กินทุกคนในบ้านให้ตายเถอะถ้างั้น?

หญิงชราตบโต๊ะและพูดอย่างโกรธเคือง "ไม่ดูหรอก ใครจะดูแลให้ ฉันอายุเยอะแล้ว จะดูแลลูกๆแกได้ยังไง?"

“งั้น แม่จะให้ผมดูแลลูกคนเดียวเหรอ?” กู้เส้าหันหน้าหนีทันที สีหน้าดูไม่ออกว่าทุกข์หรือสุข

“แก...” หญิงชรากู้ชะงัก และหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันหาผู้หญิงให้แกอีกคนละกัน”

“แต่งกับคนใหม่?” ปากของกู้เส้ากระตุกเล็กน้อย

มองแวบแรกดูเหมือนยิ้ม แต่เมื่อมองดูใกล้ๆ กลับดูเหมือนไม่เป็นเช่นนั้น

“แต่งงานกับลูกสะใภ้ใหม่ต้องมีของหมั้น บ้านใหม่ ผ้าห่มใหม่ และชุดแต่งงาน แม่เตรียมไว้หมดแล้ว?” เสียงของเขาไม่แปรเปลี่ยน ดูเหมือนกำลังพูดเรื่องของคนอื่น มีเพียงคนที่คุ้นเคยกันจะรู้สึกได้ว่าเขาไม่พอใจ

“นี่…” หญิงชราพูดไม่ออก

การแต่งงานต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก แต่...ทำไมต้องให้หญิงชราเตรียมตัว เหล่าซานก็มีเงินเก็บไม่ใช่เหรอ