ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 52

ยุ่"แยกกัน?"

เมื่อกู้เส้าพูดประโยคนี้ขึ้น พี่สะไภ้คนโตและกู้เหว่ยก็กระโดดพร้อมกัน

หญิงชรากู้ตื่นเต้นกว่าใคร เธอตบโต๊ะจนชามเกือบแตก

“ทำให้ต้องแยกหล่ะ? แกแต่งเมียจนลืมแม่งั้นเหรอ? เหล่าซาน แม้ว่าแม่จะส่งลูกไปเป็นผู้คุ้มกันต้องแต่เด็ก แต่แม่ก็เจ็บปวดใจเป็นที่สุด หลายปีที่ผ่านมาลูกส่งเงินมาให้ครอบครัวเราตลอด และยังบอกว่าจะสร้างบ้านหลังใหม่ให้แม่อยู่ ให้ลูกสะไภ้ตอบแทนบุญคุณ ดูแลแม่อย่างดี แต่ทำไม แต่งงานกับยายหญิงตระกูลเฉียวแล้วลูกเปลี่ยนไป ” หญิงชราร้องไห้ออกมา “ยายนั่นบังคับลูกใช่ไหม?”

กู้เส้าก้มศีรษะลง และไม่พูดอะไร

ก่อนออกมาจากบ้าน เฉียวเหลียนเหลียนได้กำชับเขาอย่างดีว่า ถ้าทำไม่ได้เธอจะแยกกันอยู่กับเขา

กู้เส้ารู้ดีว่าตระกูลกู้ไม่ยอมอย่างง่าย ๆ แน่นอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขายังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน และหากพวกเขาแยกกัน ก็จะหลายเป็นสองครอบครัว

“เหล่าซาน พูดแล้วไม่ใช่เหรอว่าพ่อแม่ไม่แยกบ้าน แม้พ่อจะไม่อยู่แล้ว แม่ของเราก็ยังแข็งแรงอยู่ ทำไมแกอยู่ดีๆถึงอยากแยกกัน” กู้เหว่ยท่าทางเศร้าหมอง

สะไภ้คนโตพยักหน้าตาม “ใช่ๆ ไม่อยู่ด้วยกันไม่ว่า ยังอยากแยกกัน ใจของเหล่าซานไม่มีแม่แล้วเหรอ”

กู้เส้ากระแอมสองครั้ง “แยกกันอยู่ขนาดนี้แล้ว คงไม่ต่างอะไรจากแยกเป็นสองตระกูล”

“นั่นเป็นเพราะแกไม่กลับมา ถ้าแกกลับมา ห้องทางปีกตะวันออกก็เป็นของแก” หญิงชราตบโต๊ะอีกสองครั้งด้วยความตื่นเต้น

สะไภ้คนรองสีหน้าเศร้าลงทันที

แม้ว่าบ้านที่สมาชิกตระกูลกู้อาศัยอยู่ด้วยกันจะไม่ทรุดโทรมเหมือนบ้านเก่า แต่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น มีเพียงสามห้องเท่านั้น

หญิงชราพักห้องหนึ่งโดยลำพัง พี่คนโตและสะไภ้กับลูกห้องหนึ่ง ห้องที่เหลือเพียงหนึ่งห้อง ครอบครัวเหล่าเอ้อร์และเหล่าซานอยู่ด้วยกันอย่างแออัด

สวรรค์รู้ว่าหญิงตระกูลเฉียวและลูกทั้งห้านั้นอยู่กันแบบไหนในห้องแคบๆนี้

ไม่มีความเป็นส่วนตัว เตียงอยู่ติดชิดกันเหมือนวัดในป่าใหญ่

ต่อมาหญิงตระกูลเฉียว และลูกทั้งห้าก็ถูกไล่ออกจากบ้าน สะใภ้คนรองก็มีความสุขที่ได้อยู่อย่างเป็นส่วนตัว แม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ในห้องที่ไม่กว้างขวางเท่าห้องของหญิงชรา แต่ก็มีห้องส่วนตัว

ตอนนี้ครอบครัวเหล่าซานจะกลับมาอยู่ที่นี่?

สะไภ้คนรองไม่อยากจะคิดถึงวันนั้น

โชคดีที่กู้เส้าไม่เห็นด้วย “แม่ หญิงตระกูลเฉียวบอกว่า แยกกันนั้น เราไม่เอาอะไรทั้งนั้น เราต้องการแค่โฉนดบ้านเก่า ถ้าแม่ไม่ให้ หากต้องแบ่งกัน เราก็ต้องแบ่ง"

“แบ่งอะไร อะไรที่ต้องแบ่ง?” เมื่อได้ยินเรื่องนี้ หญิงชราตาลุกวาว

“ฉันว่าคนที่ต้องแบ่งให้เราคือแกสองคนต่างหาก อยากแยกกันไม่ใช่เหรอ งั้นเอาเงินทั้งหมดมาให้ฉัน ฉันจะแบ่งให้อย่างเท่ากัน!”

เมื่อหญิงชราพูดเช่นนี้ สะไภ้คนโตและสะไภ้คนรองที่อยู่ข้างๆ ก็ตาเป็นประกาย

หากครอบครัวกู้เหล่าซานจะสร้างบ้านใหม่ พวกเขาต้องมี ... เงินจำนวนมากในมือ

ถ้าแบ่งกันก็จะได้เงินเยอพวกควร

“ถูกต้อง นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็น” สะไภ้คนโตใส่ไฟ

สะไภ้คนรองไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาเต็มไปด้วยความหวัง

กู้เส้าขมวดคิ้ว

เขาไม่ชอบคนตระกูลกู้มากขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มพูดอย่างไม่เกรงใจ "เงินที่ผมส่งมาให้หลายปีที่ผ่านมา หลังจากครึ่งปีให้หลังที่มีการประกาศการเสียชีวิตของผม มันเป็นเงินบำนาญ ยังมีที่ดินของที่บ้าน และเงินที่พ่อเก็บไว้ ...”

“พอกันที” หญิงชราโกรธจัด

ใครจะคิดว่าเหล่าซานที่ดูไร้เดียงสา เพียงเรื่องหย่าร้างเมียจะทำให้เขาไม่สนใจใยดีต่อสถานการณ์ที่บ้าน

เขายังรู้อีกว่าทางการให้เงินบำนาญแก่ครอบครัวหลายสิบตำลึง

หญิงชราไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้มาก่อน เพราะเธอกลัวว่าเขาต้องการมัน เดิมคิดว่าเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ และส่งเงินให้ตระกูลกู้แค่นั่น

“แม่ เราแยกตระกูลกันเถอะ หญิงตระกูลเฉียวก็บอกว่า ขอแค่ที่ดิน นอกนั้นก็ยังเป็นของพวกคุณทั้งหมด” กู้เส้าถอนหายใจ เมื่อนึกถึงบุคคลที่อยู่ในความทรงจำ น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย

มือของหญิงชราเริ่มจะไม่อยู่บนโต๊ะ เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูก

ตอนนี้เหตุการณ์เริ่มซับซ้อน

ถ้าบอกว่าไม่แยก ก็เกรงว่าครอบครัวของเหล่าซานจะมาขอเงิน งั้นแยกกันเถอะ เธอยังคงดูถูกตระกูลเฉียว

ก่อนหน้านั้นครู่ใหญ่ หญิงชราทำตัวเหนือกว่าคนอื่น แต่สุดท้ายแล้วเธอก็โบกมือ "ไม่หล่ะ ไม่แยกหรอก ถ้าหญิงตระกูลเฉียวนั่นต้องการที่ดินก็เอาไป เอาเงินร้อยตำลึงมา"